Την οικονομική κρίση την έφεραν οι πολιτικοι των κομμάτων και δεν μπορούν να μας βγάλουν από αυτήν χωρίς την ενεργή παρουσία του λαού
Η αφορμή που μας παρουσιάστηκε για να μας “φορεθεί” η παρούσα ελληνική οικονομικη κρίση, δεν ήταν ούτε κάποια εγχώρια τραπεζική ή χρηματοπιστωτική κρίση, ούτε κάποια φούσκα ακινήτων, ούτε κάποιο υπέρογκο, αναλογικά με άλλες χώρες, ύψος ιδιωτικού δανεισμού, δηλαδή δανεισμού των ελληνικών νοικοκυριών και επιχειρήσεων. Η αφορμή ήταν η αδυναμία του κράτους να συνεχίσει να δανείζεται με “λογικό” επιτόκιο.
Δηλαδή ότι περνάμε συνέλληνες είναι γιατί το ελληνικό κράτος δεν μπορούσε πια να δανειστεί. Τρελλό ξε-τρελλό, έτσι είναι. Και το ελληνικό κράτος χρειαζόταν κυρίως τα νέα δάνεια για να εξυπηρετήσει τα παλιά του δάνεια. Διότι τα άλλα του έξοδα (μισθούς κλπ) τα βγάζει το μαγαζί.
Αν και είναι άλλη ιστορία, για άλλη ανάρτηση, πρέπει να πούμε πως δεν έχουμε, ακόμη και τώρα, μια λίστα των δανείων του ελληνικού κράτους, ώστε να δούμε κι εμείς ως λαός και πολίτες τι στο διάλο πληρώνουμε, ποιος το δανείστηκε, πότε, γιατί και για ποιο λόγο πάρθηκε το κάθε δάνειο και κυρίως πως ξοδεύτηκε. Απλώς μας κάλεσαν να πληρώσουμε τον λογαριασμό, χωρίς καν να μας τον δείξουν. Πράγμα που δεν γίνεται ούτε στα υπαίθρια ψητοπωλεία. Τα οποία φυσικά και είναι πιο σοβαρά μαγαζιά από το ελληνικό κράτος.
Υπεύθυνος λοιπόν για την ελληνική οικονομική κρίση είναι αποκλειστικά ο κρατικός μηχανισμός, δηλαδή οι κομματικοί πολιτικοί που τον διευθύνουν, δηλαδή τα κόμματα, δηλαδή ο κοινοβουλευτισμός. Ο οποίος μοιράζει άνισα την πολιτική εξουσία στους πολίτες.
Η παρούσα κρίση είναι κρίση που προκαλεί το πολίτευμά μας, το οποίο είναι πολιτική και οικονομική Ολιγαρχία. Καθώς και ο χαρακτήρας αυτού του πολιτεύματος, δηλαδή τα ειδικά του χαρακτηριστικά. Με κυριώτερο την διατήρηση της κομματικής φαυλοκρατίας από τον 19ο αίωνα, δηλαδή από την εγκαθίδρυση του κοινοβουλευτισμού στη χώρα, το 1843, και πιο πριν.
Από τότε λοιπόν, το 1843 και πιο πριν, τα χαρακτηριστικά του ελληνικού κρατικού μηχανισμού ΔΕΝ έχουν αλλάξει.
Τα κόμματα, ηγεσίες, στελέχια θεωρούν ότι ο κρατικός μηχανισμός είναι δικός τους, περιουσία και τσιφλίκι τους. Και κάνουν το παν για να διαβρώσουν τον μηχανισμό αυτό, ώστε να αποκτήσουν ερείσματα εντός του, με αναξιοκρατία και φαυλοκρατία προωθώντας ημετέρους με βρωμερούς διορισμούς και επιτρέποντας την αρπαγή και την ατιμώρητη σπατάλη, και σε πολιτικά στελέχη και σε ημέτερους διορισμένους. Το ίδιο θεωρεί, πως δηλαδή ο κρατικός μηχανισμός της ανήκει, και η κρατικοδίαιτη ολιγαρχική πλουτοκρατία της χώρας, της διαπλοκής και της συναλλαγής. Η οποία ολιγαρχία είναι το ουσιαστικό αφεντικό τόσο των πολιτικών προσώπων όσο και της ίδιας της χώρας. Εχει βέβαια και συνεταίρους στο εξωτερικό.
Αυτή η ολιγαρχική νοοτροπία των πολιτικών προσώπων, των κομματικών πολιτικών δηλαδή, η οποία αντιμετωπίζει την κοινωνία όχι ως σύνολο αλλά ως πρόσωπα ξεχωριστά των οποίων τις απαιτήσεις στο μεγάλο φαγοπότι εξυπηρετεί το κατά δύναμιν στα κομματικά της γραφεία, δηλαδή ο εκφαυλισμός από τους κομματικούς πολιτικούς της κοινωνίας και η μετατροπή της σε πελάτη των κομματικών πολιτικών, δεν επέτρεψε ποτέ να δημιουργηθεί “πολιτική κοινωνία“. Σύνολο πολιτών, δηλαδή κοινωνία που σκέπτεται πολιτικά, οργανώνεται πολιτικά, και απαιτεί πολιτικά ως συλλογικότητα.
Εν μέρει δηλαδή, η κομματοκρατία, μετέτρεψε τους πολίτες, τους “οπαδούς” των κομμάτων, οι οποίοι μάλιστα δεν είχαν και καμμιά κομματική θέση, σε συνενόχους στην λεηλασία του δημόσιου πλούτου, σε φαύλους διορισμένους και επιδοτημένους, σε πελάτες κομματαρχών, κι ακύρωσε έτσι την συγκρότηση της πολιτικής κοινωνίας.
Ο καθένας για πάρτη του και με το “μέσον” του.
STEVENIKO
Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...
