Του ΑΛΕΚΟΥ ΦΑΣΙΑΝΟΥ




Παλιά, το 1950, άκουγα που λέγανε οι μεγαλύτεροι ότι στην Αμερική ο άνθρωπος ζει πλουσιοπάροχα, ότι έχει τα πάντα, ψυγεία, ζεστό νερό, μπανιέρες, σπίτια με ανελκυστήρες, φαγητό άφθονο, αυτοκίνητα κουρσάρες δυο μέτρα.

Και σκεφτόμουνα τι μεγάλη ευμάρεια που υπάρχει εκεί. Ενώ εμείς στην Ελλάδα ζούσαμε με ανέχεια, πλενόμαστε στη σκάφη, με το βρυσάκι το κρεμαστό στον τοίχο του πλυσταριού όπου πλέναμε τα ρούχα. Είχαμε ψυγεία με παγοκολόνες. Τρώγαμε λίγο και γι' αυτό ήμασταν αδύνατοι, μέναμε σε μικρά σπιτάκια με αυλίτσες και γλάστρες αλλά χωρίς αυτοκίνητα.

Αναλογιζόμουν πώς γίνονταν αυτά. Να έχουν όλα τα αγαθά εκείνοι και μεις να βασανιζόμαστε για τα προς το ζην. Μετά έμαθα ότι παίρνανε δάνεια από τις τράπεζες. Παντρευόντουσαν και άνοιγαν τη ζωή τους δανειζόμενοι. Και αγόραζαν μ' αυτά τα λεφτά εκείνα που θέλανε και εκείνα που δεν θέλανε.

Ετσι, λοιπόν, μόλις ορθοποδήσαμε λίγο στην Ελλάδα, αρχίσαμε και εμείς τα ίδια. Εορτοδάνεια, παντρευτοδάνεια, αυτοκινητοδάνεια, διακοποδάνεια, σπιτοδάνεια, εστιατοροδάνεια κ.λπ. Τόσο πολύ έπιασε το δάνειο που σε πιέζανε να το πάρεις. Και πιστωτικές κάρτες δίνανε για ν' αγοράζεις όλο το σούπερ μάρκετ και μετά να μην έχεις να το πληρώσεις. Φουσκώσανε οι επιτήδειοι όλα τα πράγματα, αγοράζοντας ένα οικόπεδο με δάνειο και το πουλάγανε μετά σε διπλή τιμή, ώστε να τους έρθει τζάμπα.

Ολοι δανειζόντουσαν και ύστερα έχει ο Θεός. Αγοράζανε μια Μερσεντές με δάνειο, ενώ μένανε σε παράγκα. Μπροστά στάθμευε η Μερσεντές και πίσω το χαμόσπιτο. Και στο τέλος τούς έμενε μόνο το δάνειο γιατί έχαναν και τη Μερσεντές και το χαμόσπιτο.

Θυμάμαι μικρός που στο σχολείο κάθε 31η Οκτωβρίου ήταν η μέρα της αποταμίευσης. Και μας έβαζαν να γράφουμε έκθεση μ' αυτό το θέμα. Γράφαμε πως πρέπει να μαζεύουμε λεφτά στον κουμπαρά, και όχι σαν τον τζίτζικα που τραγούδαγε το καλοκαίρι και πέθαινε της πείνας το χειμώνα. Αλλά να μαζεύουμε σαν το μυρμήγκι για το χειμώνα. Αραγε θα τη βγάλουμε εμείς οι σημερινοί δανεισμένοι Ελληνες αυτόν το χειμώνα;

enet

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...