Του ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ







Αν τον ρωτήσεις ποιος είναι ο Γκαίτε, θα σε κοιτάξει απ’ την κορφή ώς τα νύχια και µε το σαρδόνιο χαµόγελο της επιτυχίας θα σου απαντήσει πως είναι ο ιστορικός ιδρυτής της Γκέτεµποργκ.

Οµως τον «πρόεδρο ΠΑΕ» κανείς δεν τον ρωτάει τέτοια πράγµατα. Η φυσιογνωµία του, κάτι σαν τον κακό σε ταινία Τζέιµς Μποντ, δεν σου αφήνει περιθώρια για ερωτήσεις. ∆εν τρέχει και τίποτε, θα πείτε. Η πανίδα των προέδρων στη δηµόσια ζωή της χώρας δεν είναι είδος προς εξαφά νιση. Μόνο που αυτός δεν είναι πρόεδρος σαν τους άλλους.

Αυτός διαθέτει σωµατοφύλακες και αστυνοµικούς, οµάδες οπαδών και χουλιγκάνους, λεφτά, πολλά λεφτά – έτσι τουλάχιστον διατείνεται –, αρκετά πάντως για να σε κάνει να σκέφτεσαι ότι το χρήµα πάει στο χρήµα, αφού, εκτός απ’ αυτά που διαθέτει, ο γενναιόδωρος κρατικός προϋπολογισµός τού δίνει κι άλλα.

Οταν τον ακούς να µιλάει, τον θαυµάζεις για το κουράγιο του. Πρέπει να διαθέτει τεράστια αποθέµατα δύναµης για να τα βγάλει πέρα στον τιτάνιο αγώνα που δίνει µε τη γραµµατική, µε τις λέξεις που δεν βρίσκει για να πει αυτό που θέλει να πει.

Οµως δεν έχει σηµασία. Στην Ελλάδα των επιτυχηµένων κανείς δεν έχασε επειδή άφησε ακαλλιέργητη την έκταση που εκτείνεται ανάµεσα στο δεξιό και το αριστερό αυτί της κεφαλής του.

Είναι εναντίον της βίας, αλλά, τι να κάνει, όσο κι αν τον θεωρούµε γίγαντα, άνθρωπος είναι και αν του πατήσει κανείς τον κάλο είναι αναγκασµένος να αντιδράσει. Και για να αποδείξει πως είναι σαν και µας, ζητάει κι αυτός από το κράτος να λάβει µέτρα. Γιατί τον καίει ο κόσµος που θα παραδώσει στα παιδιά του, όπως αναρωτήθηκε κάποιος απ’ αυτούς σε µια στιγµή ενδοσκόπησης.

Θα µου πείτε, αυτά συµβαίνουν κι αλλού. Παντού το ποδόσφαιρο απελευθερώνει αποθέµατα κοινωνικής βίας, παντού κινούνται χρήµατα κάτω από το τραπέζι.Μόνο που το ζήτηµα δεν είναι εκεί. Το ζήτηµα είναι πως αυτός ο ανθρώπινος τύπος που ακούει στο όνοµα «πρόεδρος ΠΑΕ» στο δηµόσιο θέατρο της πλουτοκώσταινας ενσάρκωσε το πρότυπο της κοινωνικής επιτυχίας.

Ηταν ο τσαµπουκάς που δεν µασούσε, που δεν τον ένοιαζαν ούτε τα προσχήµατα, που µπορούσε να στήσει και να ξεστήσει κατά βούληση οτιδήποτε, από αυθαίρετες κατασκευές ώς αγώνες.

Μπορεί να µην ήξερε να φτιάξει ποδόσφαιρο, όµως ήξερε να φτιάξει τζόγο – κι αυτό µετρούσε. Ποιος νοιαζόταν για τέχνη στην Ελλάδα που ξόδευε πριν ακόµη καταφέρει να πλουτίσει.

Κι αν τώρα αυτός ο πρόεδρος σε τροµάζει, µην ανησυχείς. Σηµάδι των καιρών. Εχει κι η κρίση τα καλά της.

tanea

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...