Σε παλαιότερη ανάρτηση είχα αναφερθεί στις ομοιότητες που παρουσιάζει η θρησκεία με την Αριστερά. Πως δηλαδή, δύο δόγματα με καλοπροαίρετες βιτρίνες, κρύβουν τόσες εμμονές, τόσο συντηρητισμό και τόση ανελαστικότητα που, πολλές φορές, ακόμα και οι πιο Δεξιοί τεχνοκράτες θα ζήλευαν. Αν μάλιστα μιλήσουμε για την ελληνική Αριστερά, που στην ουσία είναι η έκφραση αριστερών ιδεολογιών μέσα από τα φίλτρα μίας άκρας συντηρητικής κοινωνίας, έχουμε ένα εκρηκτικό μείγμα ανοησίας και οπισθοδρομικότητας που ούτε οι Μπολσεβίκοι δεν θα μπορούσαν να διανοηθούν.


Όπως η θρησκεία θέλει να έχει το μονοπώλιο στην ηθική, με την ίδια εμμονή και η Αριστερά θέλει να έχει το μονοπώλιο στην κοινωνική δικαιοσύνη και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Επί του πρακτέου, φαίνεται ότι οι σχέσεις των δύο μονοπωλίων με την πραγματικότητα είναι παρόμοιες.


Χθες, οι 300 μετανάστες απεργοί πείνας, πέτυχαν μία σπουδαία νίκη, η οποία βάζει τα θεμέλια για την θέσπιση μίας πιο ολοκληρωμένης, σοβαρής και ορθολογικής μεταναστευτικής εθνικής πολιτικής. Η νίκη αυτή δεν άλλαξε το σύμπαν, ούτε έστρωσε με ροδοπέταλα τον δρόμο για την απόλυτη απαλοιφή των κοινωνικών αδικιών εις βάρος των μεταναστών, αλλά σίγουρα σημείωσε έναν σημαντικό σταθμό για μία δικαιότερη αντιμετώπιση αυτών. Στην ουσία αυτό που συνέβη χθες, ήταν μία μικρή νίκη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μέσα στην σκοταδιστική αντίληψη της Πολιτείας και της ελληνικής κοινωνίας για το μεταναστευτικό γενικότερα.


Φαίνεται όμως πως όπως οι παπάδες μυρίζονται ανθρώπινο πόνο και σπεύδουν για τρισάγια, εξομολογήσεις, ευλογίες και πατερημά, έτσι και διάφοροι «σύντροφοι» μόλις μυριστούν κάποια κοινωνική δικαίωση, σπεύδουν να σηκώσουν τα κόκκινα λάβαρα και να τη σφετεριστούν. Έτσι χθες, εκτός από τους χιλιάδες μετανάστες που βρίσκονται στη χώρα μας, γιόρτασαν και κάποιοι καιροσκόποι που με περίτεχνο τρόπο κατάφεραν να ανάγουν τη δικαίωση των μεταναστών, σε εναρκτήριο σάλπισμα για την πάλη της εργατικής τάξης και του αντί-μνημονιακού αγώνα. Ένα θέμα ζωής ή θανάτου και ανθρώπινης αξιοπρέπειας, μεταμορφώθηκε ξαφνικά σε ταξικό ζήτημα. Επειδή φαίνεται ότι για κάποιο λόγο όλοι οι μετανάστες ανήκουν αυτόματα στην εργατική τάξη και το δικαίωμά τους για εργασία και μία αξιοπρεπή ζωή θα πρέπει οπωσδήποτε να ανάγεται στην αριστερή θεώρηση της πραγματικότητας. Λες και μαζί με τους απεργούς πείνας, διακινδύνευσαν την υγεία τους και όλοι αυτοί που κατεβαίνουν στους δρόμους, ρίχνουν μια-δυο μούντζες στη Βουλή, πετάνε και κανένα αντι-μνημονιακό τσιτάτο και μετά πάνε σπίτι τους να δούνε Λαζόπουλο.


Σύντροφοι το παιχνίδι χάνεται όταν μία εμμονή γίνεται αυτοσκοπός, και το ανθρώπινο στοιχείο μένει στο περιθώριο. Όταν ψάχνεις μόνο για ήρωες και παθιασμένες ρητορικές αντί για λύσεις, τότε είσαι καταδικασμένος να ζεις εκτός πραγματικότητας. Και δεν είναι τιμητικό για μία κοινωνία, όταν αυτοί που υποτίθεται ότι μάχονται για την πρόοδο, την ισονομία και τα ανθρώπινα δικαιώματα, να συνεχίζουν να χρησιμοποιούν τις ίδιες τακτικές που έχουν αποτύχει πολλάκις στο παρελθόν και που αποκόπτουν την υπόλοιπη κοινωνία από αυτά τα οράματα.

ellinaki

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...