Και ο πόλεμος στη Λιβύη συνεχίζεται… με το τραγικό –αλλά πάντα επίκαιρο- σύνθημα: Βομβαρδίζουμε στο όνομα της ειρήνης!!! Και ανάμεσα από τους καπνούς των βομβαρδισμών, τους ακαταμέτρητους (μέχρι στιγμής) νεκρούς και την κατάπτωση του ανθρωπισμού, διαπιστώνουμε από τη μία πλευρά την «τρέλα» του Καντάφι και ταυτόχρονα τους «βομβαρδιστές» να προσπαθούν να κρατήσουν αποστάσεις από το θύμα τους, τον λαό της Λιβύης.

Προσπαθώντας να προσεγγίσουμε την «επαναστατική» έκρηξη που έγινε στην Βόρεια Αφρική, καταγράφουμε αρχικά την σκοπιμότητα και τον σχεδιασμό που υπήρξε από μυστικές υπηρεσίες δυτικών κρατών, οι οποίες είτε για λόγους εξυπηρέτησης μεγάλων πολυεθνικών που «ενοχλήθηκαν» από τα καθεστώτα, είτε για λόγους εναλλαγής προσώπων και διατήρησης του status quo, ξεκίνησαν την «αλλαγή της φρουράς» σε μία περιοχή που έχει πολύ μεγάλη αξία είτε γεωπολιτικά, είτε ενεργειακά.

Ακριβώς σε αυτό το σημείο της «έκρηξης των πολιτών», εμφανίστηκε η «μουσουλμανική αδελφότητα», η οποία έδειξε πως ενδιαφέρεται να συμμετάσχει στο «μοίρασμα της πίτας», τόσο στην Τυνησία, όσο και στην Αίγυπτο. Και πριν ακόμη γίνουν οι απαραίτητες συμφωνίες μεταξύ των «ενδιαφερομένων μερών», ξέσπασε και η «επανάσταση της Λιβύης»! Και πάλι, ακούστηκε το όνομα της «μουσουλμανικής αδελφότητας», ενώ η ύπαρξη του πολιτικού Ισλάμ (μέσω της συγκεκριμένης «αδελφότητας») δεν πέρασε απαρατήρητη ούτε από το Μπαχρέιν*, ούτε από τη Συρία (η τελευταία βρίσκεται σε ένα κομβικό σημείο για την συνέχιση της ύπαρξής της όπως την γνωρίζουμε σήμερα).

* Η εμπλοκή μυστικών υπηρεσιών της Τουρκίας, που διέθεσαν 16.000 πιστόλια στους «επαναστάτες» του Μπαχρέιν, οι οποίοι υποδαυλίζονταν από το Ιράν, θα πρέπει να εξεταστεί από τη διεθνή κοινότητα, ειδάλλως βρισκόμαστε μπροστά σε μία ατιμώρητη (γιατί άραγε;) αποδεδειγμένη εμπλοκή της Τουρκίας στα εσωτερικά μίας χώρας, με σκοπό την ανατροπή κυβέρνησης!!! Να σημειωθεί, στο σημείο αυτό, πως η παρουσία του πολιτικού Ισλάμ είναι ήδη αισθητή μέσα στην Τουρκία, μέσω της ακροβατούσας κυβέρνησης του Ταγίπ Ερντγάν, προκαλώντας έντονες ανακατατάξεις οι οποίες είναι άγνωστο που ακριβώς θα οδηγήσουν την γείτονα χώρα η οποία προσπαθεί να ισορροπήσει μεταξύ ισλαμισμού και δύσης…

, το οποίο άρχισε να αναδεικνύεται έντονα και ζητά να συμμετέχει στην διακυβέρνηση, αλλά και να αποκτήσει ρόλο και λόγο στις γεωπολιτικές εξελίξεις στην Μεσόγειο (και όχι μόνο) οι οποίες αφορούν άμεσα την δύση.

Οι διπλωματικοί παρατηρητές εξεπλάγησαν με την αστραπιαία απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας, που επιτρέπει τη χρήση «όλων των αναγκαίων μέτρων» εναντίον της Λιβύης. Το καταστατικό του ΟΗΕ περιορίζει πολύ αυστηρά τη στρατιωτική δράση, μόνο σε περίπτωση που απειλείται η διεθνής ειρήνη ή ασφάλεια, κάτι που δεν ισχύει για τη Λιβύη. Δεν επιτρέπεται δηλαδή η ανάμιξη σε εσωτερικά ζητήματα χωρών μελών. Η πρόφαση που χρησιμοποιήθηκε ήταν η δήθεν προστασία των ανυπεράσπιστων αμάχων. Ναι, αλλά και οι επαναστάτες αποτελούν σχεδόν κανονικό στρατό. Και αφού δεν μπορεί μια κυβέρνηση να θεωρηθεί ότι απειλεί τη διεθνή ειρήνη, όταν το ζήτημα είναι εσωτερικό της, τότε η απόφαση του Συμβουλίου πάει κόντρα στο ιδρυτικό καταστατικό του ΟΗΕ. Η Ρωσία, η Κίνα, η Βραζιλία, η Γερμανία, και η Ινδία απείχαν.

Μέχρι και σήμερα, οι ηγέτες των δυτικών κρατών (Ε.Ε. και ΗΠΑ) προσπαθούν να κρατήσουν χαμηλούς τόνους, αλλά και σαφείς αποστάσεις από τα όσα συμβαίνουν στην Βόρεια Αφρική. Έτσι γίνεται σαφές πως το διακύβευμα σε σχέση με τις πιθανές επιδιωκόμενες ισορροπίες, είναι πολύ μεγάλο. Και το διακύβευμα δεν έχει να κάνει μόνο με την ενέργεια και τον διαμοιρασμό της.

Και οι αριθμοί των ισλαμιστών (τόσο στις χώρες της Ευρώπης όσο και στις ΗΠΑ) είναι αρκετά «ενδιαφέροντες», αφού μπορούν άνετα να δημιουργήσουν πολιτικές ανατροπές, ανακατατάξεις, αλλά και ισχυρούς νέους πόλους με πιθανά συγκρουσιακά στοιχεία. Και αυτούς τους νέους πολιτικούς πόλους τρέμουν οι ηγέτες της Δύσης. Την δυναμική και την αποφασιστικότητά τους, που είναι σαφές ότι μπορούν να δημιουργήσουν σοβαρά προβλήματα εσωτερικής ασφάλειας στις κοινωνίες και στους πολίτες των κρατών τους.

Τις τελευταίες ημέρες διαπιστώνουμε από τη μία την αποτυχία των μυστικών υπηρεσιών να ελέγξουν τα «επαναστατικά κινήματα» που δημιούργησαν, αλλά ταυτόχρονα βλέπουμε πως το Ισλάμ μεταλλάσσεται ραγδαία, με άγνωστα αποτελέσματα-μεταβολές για τους μελλοντικούς πολιτικούς και οικονομικο-ενεργειακούς χάρτες. Οι διαφωνίες τόσο στο εσωτερικό της Ε.Ε., όσο και στο ΝΑΤΟ, είναι αψευδείς μάρτυρες της ισχυρής παρουσίας του Ισλάμ στις εξελίξεις. Και αυτή τη φορά το Ισλάμ παύει να είναι εργαλείο-όπλο παραδοσιακών οικογενειών, φανατικών φατριών και δικτατόρων και ζητάει να παίξει πολιτικό ρόλο. Προφανώς έχουν υπάρξει οι κατάλληλες ζυμώσεις στο εσωτερικό του, αλλά το μέγεθος του δημιουργούμενου προβλήματος προφανώς η Δύση δεν το έχει κατανοήσει πλήρως, αφού ομάδες ειδικών επιχειρήσεων εργάζονται (και συνεργάζονται με τοπικούς φύλαρχους – πολέμαρχους) προκειμένου να συλλέγουν πληροφορίες και να δίνουν (μέσω ειδικού εξοπλισμού) στόχους στα αεροπλάνα, στις φρεγάτες και στα υποβρύχια της «συμμαχίας των προθύμων», για να επιφέρουν πλήγματα στον Καντάφι (σήμερα) και ποιος ξέρει σε ποιόν μελλοντικό στόχο αύριο.

Οι δυτικοί ηγέτες ξέχασαν εν μία νυκτί πως μέχρι πρότινος συνεργαζόταν άψογα με τον στυγνό δικτάτορα, προκειμένου να κάνουν «μπίζνες» οι μεγάλες εταιρείες των κρατών τους. Ξέχασαν επίσης πως στην Αίγυπτο και στην Τυνησία συμμετείχαν οι ίδιοι (και οι μυστικές τους υπηρεσίες) στην δημιουργία των κυβερνητικών σχηματισμών, αλλά και στην γενικότερη εφαρμοζόμενη πολιτική (εσωτερική και εξωτερική). Μέσα από την βαθιά λήθη, η Δύση αποφάσισε να χτυπήσει τις οικονομίες (και όχι μόνο τις στρατιωτικές εγκαταστάσεις) των κρατών που έπρεπε να «αλλάξουν», για να κερδίσουν χρόνο στην εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών τους πηγών. Βέβαια, το ότι χτυπάνε τις οικονομίες, άρα και το βιοτικό επίπεδο των λαών που «επαναστατούν», αποτελεί –ίσως- μία λεπτομέρεια που δεν έχει καταμετρηθεί από τους διάφορους αναλυτές…, αφού το ζητούμενο είναι η επικράτηση και η διαιώνιση των συμφερόντων των κρατών της Δύσης.

Το Ισλάμ, διαπιστώνοντας την μοναδική ευκαιρία, έφερε στην επιφάνεια το πολιτικό του πρόσωπο προκειμένου να μπορέσει να πρωταγωνιστήσει και να προχωρήσει στην ίδια του την… εξέλιξη. Και η παρουσία αυτή του πολιτικού Ισλάμ είναι μόνο η αρχή... Οι ακροβατισμοί της Δύσης, που μετά την απόφαση του ΝΑΤΟ να ηγηθεί της επίθεσης κατά των κυβερνητικών δυνάμεων του Μουαμάρ Κασντάφι, δείχνουν πως έχει παρθεί μία σημαντική απόφαση παραχώρησης στην "αδελφότητα των μουσουλμάνων" ενός γεωγραφικού τμήματος της Λιβύης (οι κακές γλώσσες αναφέρουν πως σκοπός είναι η «ανεξαρτησία» της ανατολικής και πλούσιας σε πετρελαϊκά κοιτάσματα Λιβύης) προκειμένου να εξευμενίσουν το πολιτικό σκέλος του Ισλάμ.

Για όσους συνεχίζουν να εμμένουν σε μία «καθαρή» δυτική παρέμβαση που στοχεύει σε κλοπή του ορυκτού πλούτου, δυστυχώς θα πρέπει να τους τονίσουμε πως αυτό ήταν το αρχικό πλάνο. Από τη στιγμή που εμφανίστηκαν παράμετροι που δεν είχαν υπολογισθεί, οι δυτικοί αποφάσισαν να ρίξουν νερό στο κρασί τους και να αποδεχθούν την αλλαγή που είδαν πως έρχεται, δεχόμενοι να επισημοποιήσουν τη νέα δυναμική ευελπιστώντας σε μεσοπρόθεσμα ενεργειακά (αλλά και πολιτικά) οφέλη.

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...