Ο κυνισμός ως άποψη δεν βοηθά τη δημοσιογραφία. Παρακολουθώντας όμως τα τεκταινόμενα στη Μέση Ανατολή, είναι δύσκολο να τον αποφύγει κανείς.

Για παράδειγμα, ο αμερικανικός βομβαρδισμός της Λιβύης. Η λογική της απόφασης υπ`αριθ. 1973 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, είναι, λένε, η ανάγκη προστασίας των αμάχων.

Αν όμως αυτό ισχύει για τη Λιβύη, γιατί να μην ισχύει και για το Μπαχρέιν, τη Σαουδική Αραβία, ή την Υεμένη, όπου και εκεί, οι άμαχοι ταλαιπωρούνται; Μήπως επειδή ο Καντάφι είναι ο μοναδικός κακός; Περίεργο δεν ακούγεται; Μιλάμε για χώρες όπου δεν υφίστανται τα πολιτικά και τα ανθρώπινα δικαιώματα, οι φυλακές είναι πλήρεις πολιτικών κρατουμένων, και όποιος δεν στηρίζει τον ηγέτη, κινδυνεύει με εκτέλεση.

Άρα τι συμβαίνει; Πρόκειται απλά και μόνο για το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο; Ακούγεται απλοϊκό; Ίσως, αλλά ας θυμηθούμε τα εξής:

1-Το 2009, η αμερικανική Energy Information Administration προέβλεψε πως τα παγκόσμια πετρελαϊκά κοιτάσματα είχαν φτάσει σε κορύφωση, και πως στις επόμενες δεκαετίες η προσφορά θα έπεφτε, και οι τιμές θα αυξάνονταν. Αν και τα στοιχεία αμφισβητήθηκαν, σε γενικές γραμμές όλοι συμφωνούν πως τα νέα κοιτάσματα γίνονται όλο και πιο δύσκολο να βρεθούν.

2-Το 65% περίπου των παγκόσμιων πετρελαϊκών κοιτασμάτων βρίσκονται στη Μ. Ανατολή, μαζί με εξίσου σημαντικά αποθέματα φυσικού αερίου. Το Ιράν είναι το δεύτερο στο κόσμο σε φυσικό αέριο, μετά από τη Ρωσία.

3-Οι ΗΠΑ, με τη μεγαλύτερη οικονομία στο πλανήτη, χρησιμοποιούν γύρω στα 21 εκατομμύρια βαρέλια πετρελαίου την ημέρα (bpd). Επειδή όμως παράγουν μόλις 7.5 εκατομμύρια bpd, αναγκάζονται να εισάγουν τα 2/3 των αναγκών τους. Οι βασικές πηγές προέλευσης των εισαγωγών ενέργειας της Αμερικής είναι ο Καναδάς, το Μεξικό, η Σ. Αραβία, η Νιγηρία, η Βενεζουέλα, και το Ιράκ.

4-Η Κίνα, η δεύτερη ισχυρότερη οικονομία στο πλανήτη, χρειάζεται περίπου 8 εκατομμύρια bpd, μια ποσότητα που προβλέπεται να ανέβει στα 11.3 εκατομμύρια bpd έως το 2015. Παράγει μόλις 3.7 εκατομμύρια bpd, και συνεπώς εξαρτάται κι αυτή από τις εισαγωγές πετρελαίου. Οι δικές της πηγές είναι η Σ. Αραβία, το Ιράν, η Αγκόλα, η Ρωσία, το Ομάν, και το Σουδάν.



Υπολογίζεται πως μεταξύ 2030 και 2050, η Κίνα θα ξεπεράσει την Αμερική και θα αποτελεί την Νο 1 οικονομία του πλανήτη. Για να το πετύχει, θα πρέπει να εξασφαλίσει αρκετή ενέργεια που να καλύπτει τη βιομηχανική της ανάπτυξη. Για αυτό και η διασφάλιση της πρόσβασης σε πετρέλαιο και αέριο, αποτελεί τη βασική προτεραιότητα της κινεζικής εξωτερικής πολιτικής. Και πιο ειδικά, ο τρόπος μεταφοράς τους. Σήμερα, το 80% μεταφέρεται μέσω θαλάσσης, και μάλιστα μέσα από σημεία που ελέγχονται στενά από τις ΗΠΑ. Ο αμερικανικός 5ος στόλος, με έδρα του το Μπαχρέιν, ελέγχει τα στενά του Χορμούζ, μέσα από τα οποία περνά το πετρέλαιο από τη Σ. Αραβία, το Ιράν, και το Ομάν. Ο ίδιος στόλος ελέγχει και τα στενά Μπαμπ ελ Μπαντάμπ, που οδηγούν στην Ερυθρά Θάλασσα, και μέσω των οποίων περνά το πετρέλαιο του Σουδάν προς τον Ινδικό Ωκεανό. Τέλος, ο αμερικανικός 7ος στόλος ελέγχει τα στενά της Μάλαγκα που αποτελούν το βασικό πέρασμα για το πετρέλαιο που κατευθύνεται προς τη Κίνα.

Η νευρικότητα της Κίνας για την διασφάλιση των διόδων ενέργειας, είναι αυτό που την ώθησε στη ταχεία ανάπτυξη του ναυτικού της, στη κατασκευή νέων λιμένων, και αγωγών. Παράλληλα, οι Κινέζοι προσπαθούν να αντιμετωπίσουν το γεγονός ότι ο κύριος προμηθευτής τους σε πετρέλαιο, το Ιράν, είναι υπό το καθεστώς διεθνών κυρώσεων, που έχουν ως αποτέλεσμα τη μείωση της παραγωγής. Το Πεκίνο έχει επενδύσει περίπου $120 δισ. στην αναβάθμιση της πετρελαϊκής βιομηχανίας των Ιρανών, αλλά πρόσφατα σταμάτησε τις επενδύσεις επειδή οι κινεζικές τράπεζες κινδυνεύουν να υποστούν συνέπειες λόγω των διεθνών κυρώσεων.

Οι Κινέζοι γνωρίζουν πολύ καλά το γιατί οι ΗΠΑ βομβαρδίζουν την Λιβύη, και όχι το Μπαχρέιν ή την Υεμένη. Το Μπαχρέιν φιλοξενεί τον 5ο στόλο, και η Υεμένη ελέγχει τη πρόσβαση στην Ερυθρά Θάλασσα. Όσο για τη Λιβύη, μπορεί οι ΗΠΑ να μην εισάγουν το πετρέλαιο της, αλλά το εισάγουν οι Ευρωπαίοι σύμμαχοι τους. Και η τρέχουσα κρίση αποτελεί τα επίσημα εγκαίνια της νέας στρατιωτικής διοίκησης African Command (Africom). Ακόμη εδρεύει στη Γερμανία, επειδή καμία αφρικανική χώρα δεν θέλει να τη φιλοξενήσει. Εξάλλου έχει προϊστορία. Συντόνισε πριν από καιρό τη καταστροφική αιθιοπική εισβολή στη Σομαλία, που παρέδωσε τον έλεγχο της χώρας στην εξτρεμιστική Shabab.

Η Λιβύη αποτελεί το νέο πείραμα της Africom, για αυτό και οι Κινέζοι ανησυχούν, και μιλάνε για απώλειες αμάχων στη Λιβύη. Όταν πρωτοδημιουργήθηκε η Africom, είχε οργανώσει ένα υποθετικό σενάριο war-game, για επέμβαση στο Κόλπο της Νέα Γουινέας σε περίπτωση που πολιτικές αναταραχές στη περιοχή δημιουργούσαν πρόβλημα στη ροή του πετρελαίου. Η Αγκόλα, που είναι σύμμαχος των Κινέζων, βρίσκεται στον εν λόγω Κόλπο. Καθόλου σύμπτωση δηλαδή, το ότι σε μια περίοδο που το πετρέλαιο της Αφρικής αυξάνει σε σημαντικότητα, η Αμερική συστήνει μια νέα στρατιωτική διοίκηση. Μάλιστα, η Africom συμβουλεύει και εκπαιδεύει αυτό τον καιρό, τις ένοπλες δυνάμεις 53 χωρών της περιοχής.

Για αυτό λοιπόν, αν είσαι το Πεκίνο, με τις βιομηχανίες σου να διψάνε για ενέργεια, και τη Αμερική να σε αντιμετωπίζει με εχθρότητα, κατηγορώντας σε για τα οικονομικά της προβλήματα, τι θα σκεφτείς; Ειδικά όταν τη βλέπεις να χώνεται στις πηγές ενέργειάς σου;

Στο τέλος τέλος, ότι γίνεται, δεν γίνεται για το ίδιο το πετρέλαιο ή το αέριο. Γίνεται για τον γενικότερο έλεγχο της ενέργειας. Όποιο κράτος καταφέρει να αποκτήσει τον έλεγχο στις πηγές ενέργειας, θα έχει κερδίσει μια πρωτεύουσα θέση στο παγκόσμιο γίγνεσθαι, και θα μπορεί να υπαγορεύει τους όρους του στα υπόλοιπα.

Άρα, δεν μιλάμε για κυνισμό αλλά για καθαρά ψυχρούς υπολογισμούς. Και αυτό το διάστημα, πολλοί είναι αυτοί στη Μέση Ανατολή που πληρώνουν το τίμημα αυτών των υπολογισμών.

S.A.-Counterpunch

antinews

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...