Του ΠΕΡΙΚΛΗ ΚΟΡΟΒΕΣΗ





Η κυβέρνηση, η αξιωματική αντιπολίτευση, ο ΛΑΟΣ και η Δημοκρατική Αριστερά είδαν ένα θρίαμβο (ή περίπου) της Ελλάδας στις πρόσφατες διαπραγματεύσεις με τους εταίρους μας

Αν κανείς θελήσει να δει μακροπρόθεσμα αυτή την εθνική συναίνεση, τότε ίσως μπορεί να μαντέψει το επόμενο κυβερνητικό σχήμα. Η δική μου η ανάγνωση αυτού του θριάμβου με οδηγεί σε άλλα συμπεράσματα. Μπήκαμε σε μια μακροχρόνια περίοδο καταστροφής με ανυπολόγιστες κοινωνικές συνέπειες. Κάθε χρόνο η ανεργία θα αυξάνεται, η φτώχεια θα εξαπλώνεται σαν πανδημία, η ανασφάλεια θα αυξάνεται ακόμα και σ' εκείνα τα κοινωνικά στρώματα που μέχρι χθες θεωρούσαν τον εαυτό τους ασφαλή. Τίποτα δεν θα μείνει όρθιο. Και θα δημιουργήσουμε τις ιδανικές συνθήκες για παραβατικότητα και εγκληματικότητα, έτσι που κανείς να μην ξέρει από πού να προφυλαχτεί. Υπερβολές ίσως; Οχι. Απλά κεϊνσιανικά μαθήματα. Στην ουσία, εάν θέλαμε να βγούμε από την κρίση θα έπρεπε να κάνουμε ακριβώς τα αντίθετα. Και αυτό πρακτικά σημαίνει: Ακύρωση των μνημονίων εδώ και τώρα. Εφαρμογή μιας ενισχυμένης κεϊνσιανικής πολιτικής, επένδυση στην πραγματική οικονομία και τα δημόσια έργα. Κοινωνικοποίηση του εθνικού πλούτου και της δημόσιας περιουσίας. Και πολλά άλλα.

Και γιατί να μην ξαναμπεί στην ατζέντα η σχέση μας με το ευρώ και την Ε.Ε.; Και για να το πούμε πιο απλά. Αυτή η σχέση μάς ευνοεί ή μας βλάπτει; Εύκολες απαντήσεις και λύσεις δεν υπάρχουν. Αλλά ίσως πρέπει να τα σκεφτούμε όλα από την αρχή. Οπως έκαναν οι παγκόσμιες δυνάμεις που συνέτριψαν στρατιωτικά τον ναζισμό και τον φασισμό (αλλά όχι ιδεολογικά και πολιτικά) και βρέθηκαν το 1944 στο Μπρέτον Γουντς του Νιου Χάμσαϊρ, για να δημιουργήσουν μια νέα παγκόσμια οικονομική αρχιτεκτονική που θα απέτρεπε τα οικονομικά κραχ που αποσταθεροποιούν τη δημοκρατία και ανοίγουν τον δρόμο για τον ναζισμό. Οπως έγινε και με τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης. Και έτσι ιδρύθηκαν η Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Η πρώτη θα αναλάμβανε να κάνει μακροπρόθεσμες αναπτυξιακές επενδύσεις για να βγουν οι χώρες από τη φτώχεια και το ΔΝΤ θα περιόριζε την κερδοσκοπία και την αστάθεια των αγορών.

Ο Κέινς πίστευε πως η αυτορρύθμιση της αγοράς είναι ένας μύθος που καταστρέφει την αγορά και την ανάπτυξη. Και θα μπορούσαμε να προσθέσουμε εμείς πως ελλοχεύουν ο ιμπεριαλισμός, ο πόλεμος και ο ναζισμός. Αν αυτοί οι δύο διεθνείς οργανισμοί παρέμειναν συνεπείς στις αρχικές τους διακηρύξεις, τότε ο Κέινς θα είχε δικαιωθεί πλήρως και ίσως η φράση του στο τέλος της συνδιάσκεψης του Μπρέτον Γουντς να ήταν σήμερα πραγματικότητα: «Ελάχιστοι πιστεύουν ότι αυτό είναι εφικτό, αλλά η αδερφοσύνη των ανθρώπων θα γίνει κάτι περισσότερο από μια απλή ευχή».

Αλλά σε αυτούς τους θεσμικούς οργανισμούς δεν ισχύουν οι αρχές του ΟΗΕ, όπου η Μάλτα και οι ΗΠΑ έχουν από μία μόνο ψήφο. Εδώ μετρούν τα κεφάλαια, με αποτέλεσμα οι πλούσιες χώρες να χρησιμοποιούν αυτούς τους δύο οργανισμούς σαν δικούς τους πολιορκητικούς κριούς, για να καταληστεύουν ολόκληρο τον πλανήτη. Γιατί χρειάζεται να τους ακούμε; Το ίδιο ισχύει και για την Ε.Ε. Τι σχέση έχει αυτή σήμερα με τον οραματιστή της, Αλτιέρο Σπινέλι, έναν εξόριστο κομμουνιστή στα χρόνια του Μουσολίνι, που μέσα στην καρδιά του Β' Παγκοσμίου Πολέμου συλλαμβάνει την ιδέα μιας Ενωμένης Ευρώπης, τη στιγμή που οι λαοί της σφαγιάζονταν; Αν διαβάσουμε σήμερα το μανιφέστο του, θα έχει καμιά σχέση με τη Μέρκελ, τον Σαρκοζί ή τον Μπερλουσκόνι;

Ποια είναι η ευρωπαϊκή ανεξαρτησία, όταν όλες οι υπηρεσίες εθνικής ασφάλειας είναι παραρτήματα της CIA; Τι να πρωτοθυμηθούμε; Τις υπηρεσίες της Πολωνίας με τους εξειδικευμένους θαλάμους βασανιστηρίων που δεν υπήρχαν την εποχή του Γιαρουζέλσκι; Τις απαγωγές από την Ιταλία ή τα αεροδρόμια της Ιρλανδίας με κατευθείαν πτήσεις για το Γκουαντάναμο; Θα είναι αναχρονιστικό το αίτημα για εθνική ανεξαρτησία και οικονομία, όχι μέσα σε κάποιον αυτάρκη απομονωτισμό, αλλά ως χώρα-μέλος του ΟΗΕ, που μπορεί και καθορίζει τη μοίρα της, μέσα σε μια διεθνή κοινότητα;

enet

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...