του Γιάννη Πανούση





Όταν ο όχλος πυροβολούσε (κυριολεκτικά και μεταφορικά) τους «μπάτσους», οι πολιτικοί φιλοσοφούσαν περί της έννοιας της δημοκρατικής αστυνόμευσης και περί των δικαιωμάτων των υπόπτων.

- Όταν ο όχλος έβριζε τους «χαφιέδες» – δημοσιογράφους, οι πολιτικοί αναρωτιόντουσαν για τα όρια της ενημέρωσης και τη δεοντολογία της αποκάλυψης προσωπικών δεδομένων.

- Όταν ο όχλος ασχημονούσε κατά των διανοουμένων (που αντιστέκονταν στις λογικές του όχλου), οι πολιτικοί ομφαλοσκοπούσαν ως προς το περιεχόμενο της ελευθερίας έκφρασης και της διακίνησης όλων των ιδεών.

- Τώρα που το «φίδι» αρχίζει να τρώει τ’ αφεντικά του, τώρα που όλοι ρωτάνε τους πολιτικούς «πού ήταν και τί έκαναν» όταν κινδύνευαν οι άνθρωποι και κατέρρεαν οι θεσμοί, τώρα οι πολιτικοί θυμήθηκαν τι σημαίνει βία και ως πού πρέπει να φτάνει η (politically correct) έκφραση αγανάκτησης.

Η Δημοκρατία μας έχει, ασφαλώς, πολλούς εχθρούς. Ένας, όμως, από αυτούς είναι και οι πολιτικοί μας, ιδίως εκείνοι που έχουν ταυτίσει τον εαυτό τους με τη χώρα, με τη νομιμότητα, με τη κοινωνική συναίνεση και με την κρατούσα ηθική τάξη.

Υ.Γ.: Είμαι κατά της όποιας βίας κατά οποιουδήποτε. Είμαι, όμως, και κατά όσων (αριστερών – δεξιών) επιλεκτικά αξιολογούν τις μορφές βίας που δεν τους ακουμπάνε, αλλά μας ενοχοποιούν για τις μορφές βίας που θέτουν σε αμφισβήτηση τη θωρακισμένη ασφάλεια της διαχρονικής εξουσίας τους.

aixmi

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...