Το γεγονός ότι έχει ξεκινήσει μια διαδικασία ‘αξιολόγησης’ των σημερινών πολιτικών συστημάτων σε όλο τον κόσμο, είναι εύκολο να το αντιληφθεί κάποιος την τελευταία
δεκαετία. Εξεγέρσεις σε όλο τον κόσμο – σε βραδύ ρυθμό τα τελευταία χρόνια, σε πιο γοργό σήμερα – αποδεικνύουν ότι ζούμε μια φάση αλλαγής σε πολιτικά συστήματα τα οποία είναι κατά κάποια έννοια αντίθετα του νεοφιλελεύθερου οικονομικού μοντέλου. Φυσικά, το γεγονός ότι το οικονομικό αυτό μοντέλο είναι το ίδιο που άθελά του ή όχι (όχι νομίζουμε εμείς) τροφοδοτεί αυτές τις επαναστάσεις είναι κάτι που συχνά διαφεύγει τις αντιλήψεώς μας.

Ένα άλλο γεγονός που οι περισσότεροι κατανοούν όσο περνάνε τα χρόνια είναι ότι το μοντέλο της νεοφιλελεύθερης οικονομίας αποτυγχάνει καθημερινά να αποδείξει την ισχύ των θεωριών του. Εδώ στην Ελλάδα, – με την εμπειρία όλων των χωρών που χρεοκόπησε το ΔΝΤ, απλά αναμένουμε να συμβεί το αναπόφευκτο.

Σε αυτό τον κυκλώνα πληροφοριών υπάρχουν 2 στρατόπεδα. Αυτοί που πιστεύουν ότι θα χρεοκοπήσουμε και αυτοί που βασιζόμενοι στην ευρωζώνη διαφωνούν κάθετα με την εξέλιξη αυτή. Και οι πληροφορίες πάνε κι έρχονται. Μεγαλοποιούνται, αλλάζουν, βάζουν ηχηρά ονόματα για να αποκτήσουν αξιοπιστία και τελικά πετυχαίνουν το σκοπό τους: Να μπερδέψουν ακόμα περισσότερο το μυαλό του απλού Έλληνα. Και αμέσως μετά το μπλέξιμο ξέρουμε τι ακολουθεί: Η παραίτηση. ‘Δε με παρατάνε, με έχουνε ζαλίσει…ας γίνει ότι θέλει..με έχουνε ζαλίσει ο καθένας με το κοντό του και το μακρύ του’. Αυτά και άλλα κοσμικά. Μην αναμένετε λοιπόν καμία επανάσταση στην Ελλάδα, τουλάχιστον με την μορφή των προσφάτων Αφρικανικών επαναστάσεων.

Πα’ όλα’ αυτά το πρόβλημα παραμένει: Η οικονομία πάει χάλια. Η ανεργία αυξάνεται. Ο κόσμος πιέζεται και δεν τα βγάζει πλέον πέρα. Τι κάνουμε λοιπόν?

Θα σας το πω απλά. Ας πούμε ότι ο λογιστής σας κάνει ένα λάθος και ξεχνάει να κάνει μια πληρωμή. Κάποια στιγμή το λάθος θα γίνει γνωστό και θα πρέπει να βρεθεί τρόπος να λυθεί. Τι θα κάνετε? Θα πείτε στον λογιστή πήγαινε βγάλε το φίδι από την τρύπα? ή – αφού πλέον δεν του έχετε καμία εμπιστοσύνη – θα πάτε ο ίδιος, το πιθανότερο με έναν άλλο λογιστή να λύσετε το πρόβλημα? Μάλλον θα το αναλάβετε προσωπικά.

Ας υποθέσουμε τώρα ότι έχετε καμιά εικοσαριά εταιρίες και 5-6 από αυτές βουλιάζουν – λόγω και καλά λαθών του προηγούμενου λογιστή – και σας κατηγορεί όλος ο κόσμος. Εσείς βρίσκετε διάφορες δικαιολογίες για να εξηγήσετε την κατάσταση των εταιριών, μιλάτε για κακοδιαχείριση, για λάθος επενδύσεις και για άλλα ωραία και πιστευτά πράγματα. Παρ’ όλ’ αυτά βλέπετε ότι το καράβι δεν πηγαίνει και πρέπει κάτι να κάνετε με αυτές τις εταιρίες. Τι θα κάνετε?

Επιλογή Α: ”Στα τσακίδια να πάνε να ξεμπερδεύω.” Εύκολο? Όχι! Αμέσως θα χάσετε το προφίλ σας ως ενός αξιόπιστου επιχειρηματία. Και στο κάτω κάτω θα χάσετε και ένα σωρό χρήματα για να αποπληρώσετε τα δάνεια και τις υποχρεώσεις. Άρα αυτή τη λύση την ξεχνάτε.

Επιλογή Β (και το ζουμί του άρθρου): Αποφασίζετε να ενώσετε τις εταιρίες σε μια (διοίκηση είστε, ότι θέλετε κάνετε)! Και ξεκινάτε το σχέδιο δράσης:

α. Πιάνετε τους Διευθυντές των χαμένων εταιριών και τους τάζετε μια ωραία θέση στην μαμά εταιρία που τόσο ζήλευαν τόσο καιρό. Τους εξηγείτε ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει σε μια νύχτα, ότι πρέπει πρώτα να κάνετε μια προσπάθεια, μη σας κατηγορήσουν κιόλας! ”Μπορεί να απολυθεί κάποιος κόσμος, αλλά τι να κάνουμε, πρέπει να σώσουμε τον όμιλο πλέον”. Πρέπει να διαφυλάξετε τα διαπιστευτήρια του ομίλου, που μετά το πατατράκ των χαμένων εταιριών έχουν πλέον κλονιστεί.

β. Τους πείθετε – εύκολα – και ξεκινάτε τις προσπάθειες: α. Μειώσεις περιττών εξόδων, β. μειώσεις προσωπικού, γ. αυξήσεις στις τιμές των προϊόντων για να έχετε μεγαλύτερο κέρδος, και άλλα πολλά. Κάνετε ότι πρέπει για να φαίνεται ότι σώζετε την εταιρία. Βέβαια μη ξεχνάμε, το μυαλό σας είναι να ενώσετε όλες τις εταιρίες σε μία για να μην σας κράξει το σύμπαν. Μη το ξεχνάτε αυτό, εσείς το διαλέξατε! Φωνές παραπόνων από παντού: Τα τμήματα πωλήσεων, αποθήκης, call center παραπονούνται για την κατάσταση, γίνονται διαμαρτυρίες, συναντήσεις επί συναντήσεων με τράπεζες, προμηθευτές, πελάτες… όλο το παιχνίδι το παίζετε μόνος σας (που ξέρετε και όλο το πλάνο) και με μερικούς – λίγους ακόμα που τους έχετε για κομπάρσους.

γ. Αφού αποδεδειγμένα έχετε κάνει ότι μπορούσατε, και πλέον όλος ο κόσμος ξέρει ότι έχετε προσπαθήσει, ξαφνικά συνεννοείστε με την τράπεζα (της οποίας είστε μεγάλος πελάτης στις άλλες εταιρίες) να ξεκινήσει τις κατασχέσεις. Εμφανίζονται όλα αυτά στους διευθυντές των τμημάτων, στο προσωπικό, επικρατεί μια ανησυχία, κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει την επόμενη μέρα, και όλοι αισθάνονται τόσο ανασφαλείς όσο τότε που περίμεναν το πρώτο τηλεφώνημα από το αμόρε τους! Και στην συνέχεια δίνετε τα ρέστα σας:

δ. Κανονίζετε μια μεγαλειώδη συγκέντρωση όλου του προσωπικού, των διευθυντών, των τραπεζών, των πελατών, των προμηθευτών και του καφετζή (μη τον ξεχνάμε αυτόν) στην οποία θα τους ανακοινώσετε τη λύση για το πρόβλημα. Ένα tip εδώ: Καλό θα είναι η συγκέντρωση αυτή να πέσει παράλληλα με μια εταιρική επέτειο. Το κλίμα στις επετείους είναι καλύτερο και πιο θετικό (για το καλό σας το λέω, άμα θέλετε κάντε το). Στην συγκέντρωση θα έχετε πει σε όλους ότι θα παρθούν οι τελικές αποφάσεις ή τουλάχιστον θα χαράξουμε μια νέα στρατηγική που θα είναι περισσότερο βιώσιμη από την προηγούμενη.

ε. Και αφού όλοι θα σας περιμένουν με το στόμα ανοιχτό εσείς θα τους πετάξετε την ενοποίηση του ομίλου σας. Θα τους πείτε, δηλαδή, ότι ”ενώ μέχρι τώρα είχαμε 20 ΑΦΜ, πλέον θα έχουμε ένα”. ”Ενώ μέχρι τώρα είχαμε 20 καφετζήδες, τώρα θα έχουμε έναν αλλά καλό, εκεί που μέχρι τώρα η δύναμή μας στην αγορά ήταν σπασμένη σε 20 κομμάτια και κάθε εταιρία προσπαθούσε να κτίσει μόνη της το brand name στην αγορά της, τώρα θα εμφανιζόμαστε ως μια εταιρία πιο ισχυρή στους προμηθευτές, στις τράπεζες, σε όλη την αγορά”. ”Τώρα πλέον δεν μπορεί κανείς να πει κάτι μεμπτό για τον όμιλο”. ”Τώρα θα τους φάμε όλους!” (κάτσε να σταματήσω να γράφω γιατί θα το πιστέψω και εγώ σε λίγο…).

Με ένα απλό και περιγραφικό παράδειγμα προσπάθησα να σας μεταφέρω το κλίμα σήμερα.

Εν κατακλείδι:

Η μεγαλύτερη ζημιά του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού είναι ότι προσπαθεί πλέον να εισχωρήσει στην πολιτική. Η Κεντρική Ευρωπαϊκή Κυβέρνηση είναι ante portas. Φυσικά δεν θα είναι μόνη της, αλλά με την Νέα Μεσογειακή Ένωση (βλ. Τυνησία, Αίγυπτο, Λιβύη, κλπ) με τις Η.Π.Α., και με άλλες που έρχονται ή ήδη διοικούν μεγάλο αριθμό πολιτών.

pentapostagma

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...