της Αλίκης Βεγίρη.




Εδώ και κάμποσους μήνες, δεν ξέρεις πού στ' αλήθεια να πρωτοκοιτάξεις. Οι φωτιές που άναψαν στη Βόρεια Αφρική και Μέση Ανατολή, εκεί που πάνε να σε ξεγελάσουν ότι έχουν δήθεν κοπάσει, να 'σου και ξαναφουντώνουν.


Τη μια μέρα τα μάτια είναι στραμμένα στον ένα τόπο, την άλλη σε κάποιον άλλο, τη μια μέρα το ενδιαφέρον επικεντρώνεται στην Υεμένη, την άλλη στο Μπαχρέιν, την παράλλη στη Λιβύη, ενώ την ίδια στιγμή στη Συρία το παιχνίδι αρχίζει και σκληραίνει.


Κι αφήνεις τότε στην άκρη το Ιράκ και το Μπαχρέιν και την Υεμένη - όχι γιατί οι ξεσηκωμοί έχουν καταλαγιάσει και οι άνθρωποι έχουν γυρίσει στα σπίτια τους ηττημένοι, μα είναι που δεν μπορείς να έχεις την προσοχή σου στραμμένη σε όλα αυτά τα μέρη ταυτόχρονα, κι αυτό που μετράει τώρα είναι η δύσκολη γέννα της Λιβύης, που δεν ξέρεις ούτε τι παιδί θα βγάλει, ούτε πότε θα το βγάλει, ούτε ποιος θα είναι ο πατέρας κι ούτε αν οι μαμές που κατέφθασαν εσπευσμένα από το εξωτερικό, μ' όλο τους τον τεχνολογικό εξοπλισμό, θα είναι τελικά για καλό -που δεν θα είναι- όπως όλο και πιο πολλοί το συνειδητοποιούν.

Από την άλλη μεριά είναι και το δράμα της Ιαπωνίας, άλλης φύσης αυτό, αλλά που τελικά δεν είναι. Γιατί μπορεί ο σεισμός και το τσουνάμι να οφείλονται σε ανεξέλεγκτες ιδιοτροπίες της φύσης, αλλά το σκάσιμο των αντιδραστήρων έχει συγκεκριμένες αιτίες και συγκεκριμένους υπαίτιους, γεγονός που είναι αδύνατο να μη βάλει σε άλλη τροχιά την μέχρι τώρα υποτονική ιαπωνική κοινωνία.

Μπορεί να μη βγούνε τώρα στους δρόμους οι Ιάπωνες, αν και στις 20 Μάρτη περίπου 1.500 διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν έξω από τα γραφεία της Tepco στο Τόκιο, μπορεί όμως να συνειδητοποιήσουν ότι έχουν ένα τουλάχιστον κοινό σημείο με τους ξεσηκωμένους Άραβες, στην άλλη μεριά του πλανήτη. Κι αυτό συνοψίζεται στο ότι όλοι πλέον ζητούν να ορίζουν τη ζωή τους.

Με τα μάτια, λοιπόν, στραμμένα στη Φουκουσίμα και τη Λιβύη, δεν δώσαμε τη δέουσα προσοχή στο καζάνι που συνεχίζει να σιγοβράζει τόσο στην Ευρώπη, όσο και στις ΗΠΑ.


Την εβδομάδα που μας πέρασε είχαμε δυο σημαντικές εκρήξεις: την πρωτοφανή σε όγκο διαδήλωση της 26ης Μάη στο Λονδίνο, και τις μαζικές αντιπυρηνικές διαδηλώσεις την ίδια μέρα σε Βερολίνο,Αμβούργο, Μόναχο, Στουτγάρδη, Κολονία και αλλού. Ενώ, στο Ουισκόνσιν, οι κάτοικοι συνεχίζουν τον αγώνα τους, έχοντας περάσει πλέον στην εφαρμογή του Plan B.

Αλλά ας τα δούμε με τη σειρά.

Οι 400.000 του Λονδίνου

Το Λονδίνο, το περασμένο Σάββατο είδε τη δεύτερη σε όγκο διαδήλωση στα χρονικά του, με 400.000 κόσμο, μετά την κοσμοπλημμύρα των 2.000.000 τον Φλεβάρη του 2003, ενάντια στον πόλεμο στο Ιράκ. Δάσκαλοι, νοσοκόμες, γιατροί, δημόσιοι υπάλληλοι, φοιτητές, μαθητές, συνταξιούχοι, όλοι όσοι θίγονται δηλαδή από τις τεράστιες περικοπές που έχει εξαγγείλει η κυβέρνηση σε κάθε τι δημόσιο και πολύτιμο, έδωσαν το «παρών». Η διαδήλωση οργανώθηκε από όλα τα συνδικάτα, από το μεγαλύτερο TUC (Trades Union Congress) το οποίο πρόσκειται στο Εργατικό Κόμμα με 6,5 εκατ. μέλη, από το UNISON και UNITE, καθώς και από ανεξάρτητες πρωτοβουλίες από τα κάτω, με σπουδαιότερες τη Συμμαχία για την Αντίσταση ενάντια στις Περικοπές και τις Ιδιωτικοποιήσεις, (Coalition for Resistance Αgainst Cuts and Privatization), και το γνωστό μας UNCUT, το οποίο όλο και εξαπλώνεται και δυναμώνει.

Μια και αναφερθήκαμε σε προηγούμενο φύλλο (τ.55) στη δράση και τους σκοπούς του UNCUT, στο παρόν, ας επικεντρωθούμε στην εν λόγω Συμμαχία και στον τρόπο ίδρυσης και λειτουργίας της. Ιδρύθηκε τον Αύγουστο του 2010 με πρωτοβουλία του παλαίμαχου βουλευτή της αριστερής πτέρυγας των Εργατικών, Τόνι Μπεν, (ο οποίος σημειωτέον προσυπέγραψε την έκκληση για τη δημιουργία Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου του ελληνικού χρέους) και 73 άλλων προσωπικοτήτων, βουλευτών, ακτιβιστών, πανεπιστημιακών, δημοσιογράφων, συγγραφέων, προέδρων φοιτητικών ενώσεων και εργατικών συνδικάτων κ.ά. Σκοπός της Συμμαχίας είναι να κινητοποιήσει και να συνενώσει, σε πανεθνική κλίμακα, εργατικές ενώσεις και συνδικάτα, με ανεξάρτητους ακτιβιστές και τοπικές κινήσεις πολιτών, με φοιτητές, ανέργους και συνταξιούχους, στον αγώνα ενάντια στα μέτρα λιτότητας, τις ιδιωτικοποιήσεις και τη διάλυση του κοινωνικού κράτους. Δεν αναφέρεται σε κανένα πολιτικό κόμμα, συνομιλεί όμως με όλα, και ενθαρρύνει τη δημιουργία εστιών αντίστασης τις οποίες υποστηρίζει, συντονίζει και προς τις οποίες μεταφέρει εμπειρία.

Ουισκόνσιν, ανάκληση βουλευτών για προδοσία εκλογέων

Από την άλλη, το Ουισκόνσιν ενώ απουσιάζει τον τελευταίο καιρό από την επίσημη ειδησεογραφία, εν τούτοις αυτό δεν σημαίνει ότι κι οι κάτοικοι πήγαν στα σπίτια τους. Ο αγώνας συνεχίζεται αλλά με άλλα μέσα, νομικά αυτή τη φορά. Ο κυβερνήτης Σκοτ Ουόκερ κατάφερε τελικά να περάσει από τη Γερουσία της πολιτείας τον επίμαχο νόμο, που καταργεί τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, αλλά η διαδικασία φαίνεται να σκοντάφτει σε δύο σημεία. Πρώτον, κάποιος δικαστής εξέδωσε οδηγία αναστολής της εφαρμογής του νόμου, χαρακτηρίζοντάς τον παράνομο, μια και η ψηφοφορία έγινε εντελώς εν κρυπτώ και, ουσιαστικά, κεκλεισμένων των θυρών, χωρίς να υπάρξει έγκαιρη δημόσια ειδοποίηση, όπως ορίζει ο νόμος. Και δεύτερον, οι κάτοικοι έσπευσαν να εκμεταλλευτούν νόμο της πολιτείας ο οποίος τους δίνει το δικαίωμα, κατόπιν συγκέντρωσης ικανού αριθμού υπογραφών, να ανακαλούν (recall) βουλευτές που έχουν ήδη συμπληρώσει ένα χρόνο θητείας, αν με τις πράξεις τους φανεί ότι πρόδωσαν το εκλογικό σώμα το οποίο τους είχε εμπιστευθεί διά της ψήφου του.


Ένας τέτοιος νόμος, αν υπήρχε, θα έβρισκε την τέλεια εφαρμογή του και στα δικά μας τα μέρη.

Στην Ιντιάνα, όπου κι εκεί παιζόταν το ίδιο έργο με το Ουισκόνσιν, οι Δημοκρατικοί βουλευτές επέστρεψαν στη βάση τους, αφού ο Ρεπουμπλικάνος κυβερνήτης συμφώνησε να κάνει αρκετές παραχωρήσεις. Εν τω μεταξύ, στο παιχνίδι μπήκε τελευταία και το Λος Άντζελες, όπου το περασμένο Σάββατο 10.000 πολίτες κατέβηκαν στο κέντρο της πόλης, σε διαδήλωση συμπαράστασης προς τους εργαζόμενους του Ουισκόνσιν, στέλνοντας συνάμα το μήνυμα ότι όσοι προσπαθήσουν να περάσουν παρόμοιο νόμο, περί κατάργησης δηλαδή των συλλογικών διαπραγματεύσεων, και στην πολιτεία τους, θα τους βρούνε αντιμέτωπους.

diakyvernisi

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...