Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΑΡΝΕΛΛΟΥ

Από περιφέρεια σε περιφέρεια, από τόπο σε τόπο, από την πρωτεύουσα στα χωριά, από τα τουριστικά νησιά στην ηπειρωτική ύπαιθρο, οι αβεβαιότητες, σαν σύννεφα μαζικής ανησυχίας, μεταφέρονται όπως η ανοιξιάτικη γύρη.

Φέρνουν αλλεργίες στον πληθυσμό που αγωνιά βυθισμένος σε ένα τέλμα αντιφάσεων, κύριο χαρακτηριστικό στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης και του τόσο οικτρά αποτυχημένου Μνημονίου, όπως πιθανότατα θα αποτύγχανε κάθε άλλη θεραπεία σε μια νόσο τόσο προχωρημένου σταδίου.

Με το έλλειμμα του προϋπολογισμού να κλείνει τελικά πάνω από το 10% του ΑΕΠ, παρά τις αιματηρές περικοπές, με απροσδιόριστο το ακριβές ποσοστό της καλπάζουσας ανεργίας, με επίσης απροσδιόριστο το ύψος της πραγματικής ύφεσης, με ένα τεράστιο ποσοστό του ενεργού πληθυσμού χαριστικά και προνομιακά συνταξιοδοτημένο, όπως χαριστικά και πελατειακά κάποτε προσελήφθη, τα χέρια του κυβερνητικού συστήματος είναι σηκωμένα ψηλά, τη δύσκολη ώρα που πέφτουν τα παντελόνια. Ομοίως, οι γλώσσες όλων των σχημάτων που απαρτίζουν το κομματικό σύστημα εξακολουθούν, όπως παλιά, να χαϊδεύουν τα αυτιά μιας μεταπολιτευτικής κοινωνίας, αναθρεμμένης σε ένα σημαντικό ποσοστό της σαν τα κατοικίδια ή τα άλλα όντα στις φάρμες εκτροφής. Δηλαδή περιποίηση, υπερσίτιση, εμβολιασμοί και ύστερα εγκατάλειψη ή σφαγή, αναλόγως του τι είναι ωφελιμότερο για τους άρχοντες της φάρμας.

Ετσι λοιπόν, στην Ελλάδα της όξυνσης των αντιφάσεων, σουβλίστηκαν πάλι τα αρνιά της, γίναν' και με το παραπάνω, όπως έδειξαν κάποια στοιχεία, οι εαρινές μετακινήσεις, μετρήθηκαν τα οικογενειακά αποθέματα στις τράπεζες και τα Ε9, προχώρησαν οικοδομές, σκαρώθηκαν γάμοι και αγοραπωλησίες. Ανάμεσα σε κραυγές και ψιθύρους, δάκρυα αληθινά και κροκοδείλια, μια μερίδα της κοινωνίας δεν μπορεί να κρυφτεί πως τα περνά καλύτερα απ' ό,τι δείχνουν οι αριθμοί και το κλίμα. Ροκανίζει τμηματικά τα εφάπαξ των πρώιμων συντάξεων ή τα κέρδη από τις ανελαστικές και μη δαπάνες που κατευθύνονται στη μεταπράτηση και τις υπηρεσίες. Αλλά για πόσο;

Η εμπορευματοποίηση της ηλεκτρικής ενέργειας δημιουργεί ευημερούσες επαγγελματικές κατηγορίες, που στήνουν αυτούς του γιγάντιους παραλληλόγραμμους δίσκους των φωτοβολταϊκών. Πολλές σούβλες γύρισαν φέτος στη σκιά των πάνελ, ενώ κάτοχοι αδειών γυρνούσαν σαν τους παλιούς τζαμπατζήδες στα πανηγύρια, διαφημίζοντας την πραμάτεια που απέκτησαν με δόντι το βουλευτή ή τον υπουργό, όπως τον παλιό καλό καιρό. Δεν μπορώ να σε διορίσω, αδελφέ, αλλά πάρε μια-δυο άδειες στο σπίτι να πουλήσεις.

Αυτά από τη μία όχθη του αφρισμένου ποταμού, γιατί από την άλλη συνωστίζονται οι αδύναμοι, χωρίς σχεδίες και εφόδια, με περισσεύματα απόγνωσης και απελπισίας. Είναι ο κόσμος της μη εργασίας πια, οι άνθρωποι που δεν στρατεύθηκαν με κανέναν ή το έκαναν και εξαπατήθηκαν εύκολα. Οχι μόνο δεν πηγαινοέρχονται οι γόνοι τους, που σπουδάζουν ατάραχοι και χωρίς περιστολές στα Λονδίνα και τις Υόρκες, όπου μεταφέρθηκαν κεφάλαια για πιθανές μετοικήσεις, αλλά ελεημονούν για λίγα πενηντάρικα ώστε να μη σταματήσει το συνοικιακό φροντιστήριο μιας ξένης γλώσσας ή, στο πιο δραματικό, η συνέχιση της θεραπείας με μια ακριβούτσικη αντιβίωση.

Σε μια χώρα που δεν μπορεί πια να σχεδιαστεί τίποτα, που καμία στρατηγική δεν έχει νόημα και αντίκρισμα, η όχθη του κόσμου της στέρησης και των ελλείψεων θα βαθύνει και η ανάδειξη της κοινωνίας των μεγάλων αντιθέσεων θα είναι πιο ανάγλυφη από ποτέ τις τελευταίες δεκαετίες. Ακριβώς σ' αυτά τα πεδία, των εμπεδωμένων ελλείψεων και των παρατεταμένων στερήσεων, μπορεί να απευθυνθούν εν καιρώ όσοι φιλοδοξούν να διαχειριστούν την τύχη της κοινωνίας, με τους όρους που θα διαμορφώσει η οικονομική κατάρρευση και όχι με τους όρους που ένα ενοχικό πολιτικό σύστημα οδήγησε στο ναυάγιο τη ραχοκοκαλιά της κοινωνίας. Και που δεν είναι ή δεν πρέπει να είναι στη νέα κοινωνία οι τάξεις και οι συντεχνίες των υπερσιτισμένων. Βεβαίως, ούτε εκείνων που φιλοδοξούν να τους αντικαταστήσουν.

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...