Η πιο συνηθισμένη πρόβλεψη που ακούει και διαβάζει κανείς τον τελευταίο χρόνο είναι η εξής: έρχεται κοινωνική έκρηξη. Οι καθημερινές εντάσεις στην Κερατέα, το κτίριο το δήμου Αθηναίων που τελεί 15 ημέρες υπό κατάληψη, το κίνημα του «δεν πληρώνω», το οποίο συνεχίζει τη δράση του, συνθέτουν μία εικόνα κοινωνικού αναβρασμού. Είναι όμως προεόρτια κοινωνικής εξέγερσης ή απλά εκφράζουν συγκεκριμένα αιτήματα, αποτελούν δηλαδή κινήσεις που αρχίζουν και τελειώνουν με τις αφορμές που έφεραν κάποιους ανθρώπους στους δρόμους;

Κανείς δεν θέλει τη χωματερή στην περιοχή του (έστω κι αν αυτή μετονομάστηκε σε ΧΥΤΑ, που κι αυτός ο όρος ξεπερασμένος είναι), κανείς συμβασιούχος (έργου ή ορισμένου χρόνου) δεν θέλει να χάσει τη δουλειά του, ουδείς δε θέλει να πληρώνει πανάκριβα διόδια ανά 50 χιλιόμετρα στο εθνικό δίκτυο, ουδείς είναι διατεθειμένος να πληρώνει καθημερινά το ισχύον κόμιστρο στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς.

Κι αν τα προαναφερθέντα είναι σημαντικά τοπικά, ή ατομικά, τι να πει κανείς για όσους εξεγείρονται όταν αδικείται η ομάδα τους από διαιτητή αμφιβόλου ηθικής, ή για όσους πλακώνονται για μια θέση πάρκινγκ, ή γιατί στραβοκοιτάχτηκαν στο φανάρι; Τελικά οργιζόμαστε και «ξεσπάμε» με τα «μικρά» και μόνο γι αυτά;

Στις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας πρωτοστατούν οργανωμένες μειοψηφίες, οι οποίες αδυνατούν όμως να πυκνώσουν τις τάξεις τους.

Από την άλλη, η πλειοψηφία των πολιτών έχει εδώ και καιρό αφαιρέσει όλα τα «λίπη» από τη διαβίωση της. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι οι μεταφορικές εταιρείες κάνουν «χρυσές» δουλειές τους τελευταίους μήνες, καθώς πολλοί μετακομίζουν για να γλιτώσουν από κάποια πάγια έξοδα. Επίσης η «μαύρη οικονομία» ανθεί. Το ύψος των φόρων και το εκατέρωθεν όφελος έχει δώσει νέα πνοή στην «αφορολόγητη» οικονομική ζωή. Μέχρι και φαινόμενα της ξεχασμένης εδώ και δεκαετίες ακόμη και στην ύπαιθρο, ανταλλακτικής οικονομίας έχουν εμφανιστεί.

Οι πολίτες ετοιμάζονται για οικονομική «βαρυχειμωνιά». Οι εξεγέρσεις όμως θα παραμείνουν στις νότιες ακτές της Μεσογείου όπως φαίνεται. Η κοινωνία είναι οργισμένη μεν, δεν εξεγείρεται δε. Δείγμα υπεύθυνης στάσης, δείγμα «μικροαστισμού», ή επίδειξη αισθημάτων συνυπευθυνότητας για τα δημοσιονομικά; Ή μήπως, σε πείσμα των επαναστατών του διαδικτύου πρόκειται για έναν γενικευμένο φόβο “να μην πάθω ό,τι και ο γείτονας¨, “ας λουφάξω μπας και την γλυτώσω”;

Ένα είναι βέβαιο: όλοι όσοι ατομικά επικαλούνται την «κοινωνική εξέγερση» είναι οι τελευταίοι που θα συμμετείχαν σε αυτήν…

Μικρός Οδυσσέας

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...