Υπάρχουν φορές που σκέφτομαι πως ίσως είναι καλύτερα να γκρεμιστούμε τελικά ακόμα περισσότερο. Να φτωχύνουμε κι άλλο. Δεν είναι κακία, είναι μια διαφορετική οπτική. Ίσως τελικά ο Γιωργάκης και η παρέα του καταφέρουν κάτι που έμοιαζε ακατόρθωτο. Και που φυσικά ούτε οι ίδιοι είχαν υπολογίσει.

Η ζωή είναι γεμάτη ανατροπές. Μια από αυτές και καθόλου σπάνια είναι να γκρεμιστείς από τα ψηλά στα χαμηλά όπως λέει ο λαός. Όταν λοιπόν κάποιος που κοίταζε τη ζωή από ψηλά γκρεμιστεί στο πάτο, μπορούν να συμβούν πολλά πράγματα. Αλλά προβλέψιμα κι άλλα εντελώς απρόβλεπτα.

Υπάρχουν άνθρωποι που είδαν για πρώτη φορά τι υπάρχει στο πάτο επειδή αναγκάστηκαν να προσγειωθούν μέσα του. Άνθρωποι που είχαν μάθει να βλέπουν την οποιαδήποτε δυστυχία, φτώχεια, το οποιοδήποτε βάσανο σαν μια φευγαλέα είδηση. Κάτι που συνέβαινε πολύ μακριά τους. Δεν τους άγγιζε. Οπότε στην ουσία δεν υπήρχε καν σαν σκέψη στο μυαλό τους. Εκτός από μερικές φευγαλέες στιγμές όταν το βήμα τους συναντιόταν κατά τύχη με τη δυστυχία και προλάβαιναν να τη κοιτάξουν λίγο πριν προχωρήσουν στο παρακάτω στενό.

Αυτοί οι άνθρωποι όταν έπεσαν είχαν δυο δρόμους να επιλέξουν. Η να σβήσουν δειλοί και απελπισμένοι σε κάποια γωνιά του υπόνομου, ή να βρουν μια δύναμη που αγνοούσαν μέχρι τότε πως υπήρχε μέσα τους και να τη χρησιμοποιήσουν για να ορθώσουν το ανάστημα ξανά. Πολλές φορές μάλιστα αυτό που τελικά έβγαινε από την όλη διαδικασία ήταν ένα πλάσμα τελείως διαφορετικό από εκείνο που είχε πέσει.

Υπάρχουν άνθρωποι που όταν αναγκάστηκαν να χάσουν όλα τα δώρα της αφθονίας τους, έπρεπε ένα διάστημα να ζήσουν χωρίς αυτά αναγκαστικά και τότε βρήκαν άλλα μυστικά της ζωής που μέχρι τότε αγνοούσαν, κι όταν τους δόθηκε η ευκαιρία να υπάρξουν ξανά όπως ήταν πριν δεν το δέχτηκαν γιατί οι αξίες και τα αγαθά που είχαν κάποτε είχαν αντικατασταθεί από άλλες αξίες πλέον που τους εμπόδιζαν να γυρίσουν πίσω.

Είναι το γνωστό παιχνίδι του θανάτου και της αναγέννησης. Που οι άνθρωποι το κατανοούν στη πλειοψηφία τους σαν κάποιο λογοτεχνικό σενάριο και που όμως είναι το μυστικό της ίδιας μας της ύπαρξης.

Σκεφτείτε κάποιον που δεν μπορούσε να πάει μέχρι το περίπτερο χωρίς να πάρει το αυτοκίνητό του και ξαφνικά χρεοκοπεί και το πουλάει και δεν έχει λεφτά να αγοράσει άλλο. Μη έχοντας άλλη δυνατότητα αρχίζει και χρησιμοποιεί ξανά τα πόδια του τα οποία είχε ξεχάσει για χρόνια. Κι ενώ τις πρώτες μέρες όλα μοιάζουν απαίσια, λαχανιάζει, κουράζεται, περνάει βιαστικά χωρίς να κοιτάζει τίποτα γύρω του, έχοντας μέσα του μόνο ένα συναίσθημα μιζέριας και δυστυχίας, ξαφνικά με το καιρό ανακαλύπτει πως το περπάτημα είναι ωραίο. Πως περπατώντας είδε τόσα πράγματα στη γειτονιά του που δεν ήξερε καν πως υπάρχουν. Προχωράει και σε άλλες γειτονιές κι ανακαλύπτει στη πόλη του χιλιάδες όμορφα κρυμμένα πράγματα που ήταν πάντα εκεί απλά δεν μπορούσε να τα δει γιατί τα προσπέρναγε ταχύτατα με το αυτοκίνητο...

Από εκείνη τη στιγμή μπορείτε να πείτε με βεβαιότητα πως η αυτοκινητοβιομηχανία μόλις έχασε ένα πελάτη μόνιμα. Και πως οι δρόμοι της πόλης μόλις απέκτησαν έναν καλύτερα ενημερωμένο για τα μυστικά της κάτοικο.

Η παγκόσμια ληστρική επιδρομή που συμβαίνει στις ζωές των ανθρώπων σίγουρα θα τους οδηγήσει σε απόγνωση, σε δυστυχία, σε μια μιζέρια που θα γυρίσει το κόσμο πολλά χρόνια πίσω σε ότι αφορά τις ανέσεις, τα αγαθά, τα προϊόντα. Σίγουρα θα αυξήσει τον αριθμό των «κακών» καταναλωτών.

Επειδή όμως από ότι έχουμε καταλάβει ο άνθρωπος κατορθώνει να κάνει μεγάλες ανατροπές μόνο όταν βρεθεί σε καταστάσεις που μοιάζουν μη αναστρέψιμες. Γιατί είναι στη φύση του να είναι το πιο πεισματάρικο πλάσμα πάνω στο πλανήτη που μπορεί να βρει τρόπους να επιβιώνει ακόμα και στο χειρότερο βούρκο. Ίσως τώρα πια κουρασμένος από εκατοντάδες χρόνια να παίζει το ίδιο έργο και να έχει το ίδιο τραγικό φινάλε, έχει μια ελπίδα να ψάξει να βρει άλλο έργο.

Η μεγάλη παγίδα που θα πέσουν όσοι νομίζουν πως τα έχουν όλα σχεδιάσει είναι ακριβώς αυτό. Πως ζωή είναι αυτό που συμβαίνει όταν εμείς κάνουμε σχέδια. Κι αυτοί αυτό το κανόνα τον ξέχασαν. Βραχυπρόθεσμα μπορεί να μοιάζουν όλα ακίνητα. Το σχέδιο μπορεί να προχωρά κανονικά. Οι χάρτες να έχουν σχεδιαστεί. Τα δεδομένα να μην καταρρίπτονται. Ο αστάθμητος παράγοντας να απουσιάζει.

Όμως ο άνθρωπος εδώ και πολύ καιρό έχει μέσα του μια απορία που γίνεται όλο και πιο δυνατή. Κανείς δεν του έχει απαγορέψει στην ουσία κάτι από τον επίγειο παράδεισό του. Όλα του τα έχουν επιτρέψει. Κανένα δέντρο της γνώσης δεν έχει πάνω το αυστηρό βλέμμα κάποιου θεού να κοιτάει. Και ο όφις περιφέρεται ανάμεσα στους πρωτόπλαστους μην έχοντας τίποτα νέο να τους πει. Κι ο άνθρωπος φύση περίεργος αρχίζει να ψάχνει τι είναι αυτό που του διαφεύγει. Τι είναι αυτό που του έχουν κρύψει κι ο παράδεισος δεν μπορεί να τον κάνει ευτυχισμένο. Αρχίζει μόλις να συνειδητοποιεί ότι μέσα σ΄αυτή την άπλα της ελευθερίας είναι όλα ψεύτικα και το καλύτερο του το έχουν κρύψει κάπου που δεν το βλέπει καν για να το επιθυμήσει.

Ο άνθρωπος των εποχών που έρχονται ακόμα κι αν δεν έχει δέντρο της γνώσης να κλέψει θα οδηγηθεί να δημιουργήσει ένα μόνος του. Αργά ή γρήγορα θα το κάνει. Και τότε ναι, πολλές βεβαιότητες θα γκρεμιστούν σε ένα χάσμα που από καιρό περιμένει να τραβήξει μέσα του το σάπιο.

Οι λαοί θα περάσουν από μεγάλες φουρτούνες και η ανθρωπότητα ίσως να γνωρίσει αγιριότητες που θα ξεπερνάνε κάθε προηγούμενο. Κάπου στο τέλος της φρίκης ίσως για πρώτη φορά κατορθώσουμε να δούμε λίγο φως αληθινό. Είναι ο μόνος λόγος που αξίζει για να γίνουμε όλοι στρατιώτες σε αυτό το πόλεμο που έχει ήδη ξεκινήσει.

vasiliskos2

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...