Σίγουρα θα έχετε ακούσει και για πολλά τεχνάσματα που έχουν κατά καιρούς χρησιμοποιηθεί για να ελεγχθούν οι μεγάλες μάζες του πληθυσμού: εμφυτεύματα στον εγκέφαλο, ηλεκτρομαγνητικές εκπομπές συνειδητών και υποσυνείδητων υποβολών, χημικά στο νερό της βρύσης, chemtrails (ύποπτες γραμμές αερίων) που ζωγραφίζονται στον ουρανό από αεροπλάνα άγνωστης ταυτότητας, εκπομπές χαμηλών και υπερ-χαμηλών συχνοτήτων που επηρεάζουν τα κέντρα κρίσης του εγκεφάλου…

Εκατοντάδες «κόλπα» και τεχνολογίες που βγαίνουν στο φως καθημερινά.

Κι όμως, να σας πω την αλήθεια, εμένα προσωπικά, όλα αυτά δεν με τρομάζουν τόσο πολύ.

Ακόμη κι αν καταφέρει κάποιος να ελέγξει το μυαλό μας ολοκληρωτικά και μας μετατρέψει σε πειθήνια ρομποτάκια που θα κάνουν ό,τι τους διαταχθεί, τι θα έχει καταφέρει παραπάνω από αυτό που ήδη συμβαίνει;

Ποιος σημερινός άνθρωπος, που κινείται μέσα στο κοινωνικό σύνολο και υπακούει στους κανόνες των κοινωνικών συναναστροφών, μπορεί να ισχυριστεί ότι είναι ελεύθερος;
Ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν εκτελεί αυτοματικά ό,τι τον διατάξουν οι καθηγητές του, οι εργοδότες του, οι τράπεζες στις οποίες χρωστά το αυτοκίνητο και το σπίτι του, οι πολιτικοί, οι «αυθεντίες» που δέχεται σαν ανώτερούς του;

Κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι αυτή η αυτοματική υπακοή είναι το τίμημα που πληρώνουμε για να διατηρηθούν οι δομές της κοινωνίας που μας προστατεύει από το «εξώτερο χάος».

Ο ίδιος άνθρωπος θα μπορούσε να πει ότι ναι μεν οι αντιδράσεις του σώματός μας δεν διαφέρουν σε τίποτε από τις αντιδράσεις μιας μηχανής, αλλά το πνεύμα μας είναι ελεύθερο σ’ αυτή τη φυλακή του.

«Ναι», θα έλεγε, «μας έχει επιβληθεί ένα bodycontrol, αλλά όχι mindcontrol».

Και ίσως προχωρούσε στις γνωστές μεγαλόσχημες φράσεις που λένε ότι «το πνεύμα δεν μπορεί κανείς να το υποτάξει», «ακόμη και στη φυλακή ο νους ταξιδεύει», κτλ…

Ίσως στην αρχή να δεχόμουν τη θέση αυτή. Θα χαμογελούσα ευχαριστημένος που υποτίθεται είμαι ακόμη ελεύθερος έστω και στο μυαλό, και με βοηθό τις αδιάρρηκτες ισορροπίες των κοινωνικών συμβιβασμών, θα εφορμούσα στην κατάκτηση της υπόλοιπης ζωής μου. Που θα ήταν …ποιές;

θα αγόραζα με 35 χρόνια δόσεις το αυτοκίνητο και το σπίτι που πάντα ονειρευόμουν, θα διάλεγα με τηλεοπτικά κριτήρια μια γυναίκα για να μην κοιμάμαι μόνος μου τα βράδια και να ικανοποιώ κάποιες σεξουαλικές μου φαντασιώσεις, θα έφερνα στον κόσμο μερικά παιδιά για να μην είμαι μόνος μου όταν η γυναίκα μου δεν με καταλαβαίνει…

Από εκεί και πέρα θα πάσχιζα καθημερινά να βγάλω περισσότερα χρήματα για να πληρώσω την εφορία, το σχολείο και το φροντιστήριο των παιδιών, τις δόσεις της τράπεζας, τα καινούργια μου έπιπλα, την καινούργια εγκυκλοπαίδεια που αγόρασα για να γεμίσω τα ράφια της βιβλιοθήκης μου, τα (επιλεγμένα με τηλεοπτικά κριτήρια) ρούχα της γυναίκας μου – και πάει λέγοντας (να μη σας ζαλίζω άλλο, όσοι δεν τα γνωρίζετε, ρωτήστε κάποιον μεγαλύτερο σας για να σας ενημερώσει σε πόσα πράγματα είναι «χρεωμένος»).

Όσο για την εξάσκηση της διανοητικής μου ελευθερίας; Θα πήγαινα κάθε Πέμπτη (που είναι και πιο φτηνά) στο σινεμά, για να δω τις καινούργιες ταινίες του Hollywood, αυτού του τρομερού πολιτιστικού και καλλιτεχνικού κέντρου που έχει αναλάβει επί πληρωμή να μας βγάζει (εμάς τα σκυλάκια) βόλτα στους ελεύθερους –πλην ανεγκέφαλους– κόσμους μιας εμπορικής Φαντασίας!

Πόσες άλλες στιγμές νομίζετε ότι θα μου μένουν για να εξασκώ την πνευματική μου ελευθερία;

Και τι είδους ελευθερία θα είναι αυτή, αφού ο,τιδήποτε θα σκέφτομαι ή θα λέω, θα είναι σε πλήρη αντίθεση με την πραγματικότητά μου;

Κάθε άποψη και ιδέα μου, δεν θα είναι για τους γύρω μου τίποτε περισσότερο από μια φιλολογική «παράνοιά» μου, μια «υγιής δόση τρέλας».

Και, δυστυχώς, θα έχουν δίκιο όταν θα με κατηγορούν σαν τρελό, γιατί έτσι δουλεύει το Σύμπαν μας: τα πάντα είναι ουτοπικά, ανεδαφικά, παρανοϊκά, μέχρι αποδείξεως του ενάντιου, μέχρι δηλαδή να μετατραπούν σε κάποιου είδους πραγματικότητα.

Οπότε, αν θα θέλω να μην με κατηγορούν οι γύρω μου για τρελό, θα πρέπει να μην λέω αυτά που σκέφτομαι.

Και επειδή θα σκέφτομαι τι να λέω αλλά δεν θα λέω αυτά που σκέφτομαι (μια ολοφάνερα παρανοϊκή κατάσταση), στο τέλος θα καταλήξω πραγματικά τρελός, μια διχασμένη προσωπικότητα.

Αν όχι παρανοϊκός για τους άλλους, σίγουρα παρανοϊκός για εμένα τον ίδιο.

Κι εκεί τελειώνει και η πνευματική μου ελευθερία, αφού πλέον δεν θα μπορώ να πείσω ούτε τον εαυτό μου.

Δυστυχώς, η κατάσταση που μόλις ανέφερα, ισχύει για τους περισσότερους ανθρώπους που έχουν ζήσει από την αυγή του ανθρώπινου πολιτισμού μέχρι σήμερα…

antidogma

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...