Με το σημερινό πομπώδη γάμο, η βρετανική μοναρχία ανανεώνεται, καλωσορίζοντας στους κόλπους της μια ακόμη «κοινή θνητή». Το νέο μέλος της αναμένεται να αναζωογονήσει το ενδιαφέρον των υπηκόων για το στέμμα.

Πέρα όμως από τη χαρούμενη αυτή παραμυθένια ατμόσφαιρα, ένα κρίσιμο ερώτημα παραμένει: Χρειάζεται να υπάρχει αυτός απαρχαιωμένος θεσμός, και αν ναι, υπό ποίες προϋποθέσεις;

Οι δημοσκοπήσεις θέλουν το 70% των Βρετανών να μην ενδιαφέρονται για τους γάμους. Πόθεν όμως προέρχεται αυτή η αδιαφορία, σε μια χρονική συγκυρία που η βασίλισσα Ελισάβετ είναι πιο δημοφιλής από ποτέ, ενώ το δημοκρατικό κίνημα της χώρας βρίσκεται στο ναδίρ του;

Όλες οι απόπειρες εκσυγχρονισμού του βασιλικού θεσμού, που μπήκαν σε εφαρμογή μετά τον τραγικό θάνατο της πριγκίπισσας Νταιάνα το 1997, δεν έφεραν σημαντικά αποτελέσματα. Οι εθνικές μειονότητες και οι νέοι άνθρωποι δεν ταυτίζονται με τη μοναρχία, ακόμη κι αν αυτή δείχνει περισσότερο «μεσαία τάξη» παρά αριστοκρατική. Ο κόσμος σοκάρεται από την απόλυτη απουσία αξιοκρατίας, που χαρακτηρίζει τον θεσμό. Μάλιστα, όλοι οι συνδεόμενοι θεσμοί, η αριστοκρατία, ο στρατός, η Αγγλικανική εκκλησία, η κεντρική διοίκηση, έχουν πάψει να επηρεάζουν όπως παλιά. Τα ΜΜΕ έχουν από καιρό εξουδετερώσει τον σεβασμό προς τη μοναρχία.

Οι υπήκοοι της αυτής μεγαλειότητας είναι πλέον πολίτες της Βρετανίας και της ΕΕ. Η βρετανική κοινοπολιτεία δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα απολίθωμα του παρελθόντος, που επηρεάζεται περισσότερο από τις ΗΠΑ, την ΕΕ, και τα αναπτυσσόμενα κράτη.

Το βασίλειό της έχει υποστεί μεγάλες διαφοροποιήσεις από την εποχή που η Ελισάβετ ΙΙ ανήλθε στο θρόνο το 1952. Η σημερινή μοναρχία συνεχίζει να εκπροσωπεί ένα λευκό , διαμαρτυρόμενο, και αυτοκρατορικό Ηνωμένο Βασίλειο. Την ίδια ώρα όμως, το κράτος γίνεται όλο και πιο πολυπολιτισμικό, και λιγότερο χριστιανικό. Η βρετανική δυναστεία συνεχίζει να εκπροσωπεί μια Αγγλία που δεν υπάρχει πλέον, κολλημένη στις συντηρητικές αξίες, στην ιεραρχία, στο διαχωρισμό των τάξεων, και στα προνόμια της αριστοκρατίας.

Χάρη στη φοβερή δυνατότητα της βασιλικής οικογένειας να προσαρμόζεται στις εσωτερικές και εξωτερικές προκλήσεις, η ισχύς της παραμένει αμετάβλητη, παρά τα δυνατά χτυπήματα που της δόθηκαν στη διάρκεια της πρωθυπουργίας της Θάτσερ και του Μπλέρ. Όπως όμως πολύ σωστά είπε κάποτε ο βασιλικός σύζυγος Φίλιππος, η επιβίωση της μοναρχίας εξαρτάται αποκλειστικά από την επιδοκιμασία ή μη των υπηκόων της.

Στη διάρκεια του 20^ου αιώνα εξαφανίστηκαν για τα καλά μια σειρά από βασιλικές δυναστείες. Η μόνη εξαίρεση βασιλικής παλινόρθωσης είναι αυτή της Ισπανίας. Η βασιλική «ράτσα» δεν είναι αιώνια. Ο θεσμός θα πρέπει να επανεφεύρει τον εαυτό του. Το γεγονός ότι το μοναρχικό σύστημα περιλαμβάνει στις τάξεις του μέθυσους, απατεώνες, και έκφυλους, χωρίς να θιγεί, δεν σημαίνει τίποτα. Εκεί όμως έγκειται η διαφορά του βασιλικού από το δημοκρατικό πολίτευμα. Για αυτό και η Βρετανία χρειάζεται να αναμορφώσει τους θεσμούς της, να εφαρμόσει περισσότερη δημοκρατία, να έχει ένα γραπτό Σύνταγμα, να διαχωριστεί η εκκλησία από το κράτος, να καταργηθούν οι περιορισμοί εναντίον των Καθολικών, και να εκλέγονται τα μέλη της Βουλής των Λόρδων απευθείας από τον λαό.

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...