(Λόγια από ηχογράφηση)

Είστε η χαρά, η χαρά του απροσδόκητου, αυτού που δεν μπορεί να προβλεφθεί ούτε από τις αρχές, ούτε από τις κυβερνήσεις, ούτε από τα κόμματα οποιουδήποτε χρώματος, του πραγματικά απροσδόκητου. Ούτε εσείς οι ίδιοι το πιστεύατε πριν λίγους μήνες ή εβδομάδες ότι θα μπορούσε να συμβεί. Παρόλα αυτά έτσι είναι, η χαρά είναι το απροσδόκητο και δεν υπάρχει άλλη χαρά, δεν υπάρχει μέλλον, όπως θα εξηγήσω στην πορεία. Ωστόσο, θα πω κάτι που φαίνεται αντιφατικό. Εγώ το περίμενα αυτό πάνω από 40 χρόνια, 46 για την ακρίβεια. [ακούγονται χειροκροτήματα] Τώρα θα σας πω το γιατί. Στη δεκαετία του ’60, όπως θα έχετε ακούσει οι νεότεροι, άρχισε να σηκώνεται σε όλο τον κόσμο ένα κύμα διαμαρτυρίας κυρίως από φοιτητές σε πανεπιστήμια και ανάλογους χώρους, στο Τόκιο, στην Καλιφόρνια και αλλού… Τον Φλεβάρη του ’65 αυτό το κύμα έφτασε στη Μαδρίτη. Εγώ παρασύρθηκα από αυτό με μεγάλη χαρά, όποιο κι αν ήταν το τίμημα. Όπως ξέρετε, το κύμα έπειτα συνεχίστηκε στη Γερμανία με τον Rudi Dutschke τον κόκκινο και στο τέλος στη Γαλλία όπου μάλλον σιγά σιγά έσβησε. Θα σας εξηγήσω πώς καταλαβαίνω εγώ ότι αυτό που έγινε το ’65 σχετίζεται με αυτό που γίνεται εδώ τώρα.

Ίσως κάποιοι από τους μεγαλύτερους εδώ ή όχι και τόσο μεγάλους ή ακόμα και οι γονείς των πιο μεγάλων από εσάς, ήταν τότε φοιτητές στην πανεπιστημιούπολη της Μαδρίτης και τρέχαμε μαζί μπροστά από τους αστυνομικούς που τότε τους αποκαλούσαμε “οι γκρίζοι”… Εκείνα τα χρόνια στον “πρώτο” ή αναπτυγμένο κόσμο ξεκίνησε να εγκαθιδρύεται ένα καθεστώς, ένα καθεστώς της εξουσίας που είναι ακριβώς το ίδιο από το οποίο τώρα υποφέρουμε όλοι μαζί…. [ακούγεται μεγάλος θόρυβος] Σωπαίνω λίγο [μια φωνή λέει: “μη σωπαίνεις, συνέχισε!”] …Ένα καθεστώς που είναι με λίγα λόγια η μορφή αυτή εξουσίας στην οποία το κράτος, η κυβέρνηση και η δημόσια διοίκηση είναι συνυφασμένα με το κεφάλαιο, το χρηματοπιστωτικό σύστημα και τις οποιεσδήποτε οικονομικές επενδύσεις. Εξ’ ολοκλήρου συνυφασμένα. [χειροκροτήματα, φωνές]. Επομένως, πιο απλά μπορούμε να πούμε ότι είναι το Καθεστώς του Χρήματος, και γι’αυτό πιστεύω ότι πολλοί από εσάς κατα βάθος ξεσηκώνεστε ενάντια σε αυτό κυρίως και θέλετε να φωνάξετε και να πείτε το μοναδικό που ξέρει ο λαός, που είναι να πει ΟΧΙ! [δυνατά χειροκροτήματα, φωνές: “Αυτό είναι!”] Αυτό που με ξεσήκωσε στα 39 μου, πριν από 46 χρόνια, είναι το ίδιο που τώρα φτάνει στο τέλμα του, στα γεράματά του, το καθεστώς του κράτους-κεφαλαίου, του χρημάτος। Όντως δείχνει σημάδια κόπωσης, όπως τα παραμύθια της μακρόπρόθεσμης κρίσης, και πολλά άλλα που θα σας λένε, και τα νούμερα με τα οποία προσπαθούν καθημερινά να σας αποπροσανατολίσουν για να μην αισθάνεστε και να μην αντιλαμβάνεστε αυτό που γίνεται πίσω από τα νούμερα και τα λόγια που χρησιμοποιούν οι κυβερνήσεις ή τα κόμματα για να σας κρατήσουν αποπροσανατολισμένους.

Έτσι λοιπόν είναι για μένα πολύ λογικό να βρίσκομαι ανάμεσα σας αυτή τη στιγμή που το καθεστώς γερνάει, έτσι όπως βρισκόμουνα και στη γένεσή του. Για μενα η εξέγερση των φοιτητών το ’65 προήλθε από το γεγονός ότι αντιλήφθηκαν αυτό που μας ερχόταν. Τώρα εσείς έχετε υποφέρει από το καθεστώς πολύ παραπάνω. Ακόμα κι αν ονομάσετε με διαφορετικούς τρόπους αυτό τον πόνο. Έτσι λοιπόν, εκτός από απροσδόκητο, είναι και λογικό να σηκώνεστε και να φωνάζετε εναντίον του.

Μπορώ να σας πω κι άλλα, αλλά δεν θα ήθελα, στην προσπάθεια μου να συνεισφέρω με τον τρόπο μου σε αυτή την εξέγερση, ή όπως θέλετε να την ονομάσετε, να φανεί ότι έρχομαι εδώ να δώσω συμβουλές. Ωστόσο, αν και δεν θέλω να φανεί κάτι τέτοιο, θα εκφράσω δυο σκέψεις που μου έρχονται, κυρίως αρνητικές. Η πρώτη είναι να μην υπολογίζουμε στο Κράτος, όποιο και να είναι, σε κανένα είδος κρατικής οργάνωσης. [Ακούγονται χειροκροτήματα και φωνές]. Είναι ένα λάθος που, απ’ ότι βλέπω, πολλοί από σας αντιλαμβάνεστε χωρίς να είναι ανάγκη να σας το πει κανείς. Ως συνέπεια και συνέχεια αυτού δεν μας είναι καθόλου χρήσιμη η Δημοκρατία, ούτε καν η λέξη δημοκρατία. Συγγνώμη, βλέπω πως αυτό δε σηκώνει τόσα χειροκροτήματα, αλλά πρέπει να επιμείνω.Ήδη καταλαβαίνω ότι το να διαλέξει κανείς το σύνθημα “Πραγματική Δημοκρατία Τώρα!” είναι μια τακτική. Μια τακτική για να μην καρφωθεί αμέσως, γιατί το να έλεγε κατευθείαν και άμεσα “Όχι σε οποιοδήποτε Κράτος, δημοκρατικό ή μη” θα μπορούσε να ακουστεί άσχημα, και μια τέτοια συστολή μπορεί να είναι η αιτία . Αλλά νομίζω πως ήρθε η ώρα να απαγκιστρωθούμε σιγά σιγά από αυτή την απάτη. Η Δημοκρατία είναι μια οφθαλμαπάτη, είναι μια απατή για αυτό το ζωντανό κομμάτι μέσα μας που αποτελεί τον “λαό” και τον “κόσμο”. Ήταν έτσι και τότε όταν εφευρέθηκε από τους αρχαίους Έλληνες στην Αθήνα και σε άλλα μέρη. Είναι μια οφθαλμαπάτη που θεμελιώνεται κυρίως στην αντίφαση που ίδια η λέξη εμπεριέχει, δήμος και κράτος. Κράτος ήταν η εξουσία και δήμος υποτίθεται ότι ήταν ο λαός, όμως, ό,τι κι αν έχει γίνει στην εξέλιξη της ιστορίας, ποτέ το κράτος δεν ανήκει στο λαό, το κράτος είναι ενάντια στο λαό. [μπράβο] Αυτό είναι κάτι πολύ ξεκάθαρο αλλά πρέπει να το καταλάβουμε. [χειροκροτήματα και επεφημίες] Έτσι λοιπόν νομίζω πως αυτή η αντίφαση που κρύβεται στο ίδιο το όνομα της δημοκρατίας σάς ενθαρρύνει πολύ περισσότερο να το καταλάβετε αληθινά. Το δημοκρατικό καθεστώς είναι απλά το πιο προχωρημένο, το πιο τέλειο, αυτό που παράγει καλύτερα αποτελέσματα, το Καθεστώς Ευημερίας στο οποίο μας λένε ότι ζούμε, είναι απλά αυτό, αλλά ταυτόχρονα δε σταματάει να είναι η παντοτινή Εξουσία. Αντίθετα, όσο πιο τέλειο και προχωρημένο είναι, τόσο πιο αποτελεσματικό είναι στα κόλπα της εξαπάτησης και στη διαχείρηση των ψεμάτων, που είναι απαραίτητα για την κάθε Εξουσία. Αυτό επίσης ελπίζω να το καταλάβετε καλά, χωρίς ψέματα δε στέκεται κανένα είδος εξουσίας. Το ψέμα είναι το να κάνεις τους ανθρώπους να σε πιστέψουν, η πίστη, και αυτό είναι η βάση, το θεμέλιο στο οποίο στέκεται οποιοδήποτε κράτος. Και αν κάποιος από σας έχει τη φαντασίωση μιας καλύτερης δημοκρατίας, θα του ζητούσα να αρχίσει να απομακρύνεται από αυτή την ψευδαίσθηση. Δεν είναι αυτός ο δρόμος, δεν είναι.

Και αν η εξέγερσή σας θα έπαιρνε κάποιο οργανωτικό χαρακτήρα, τέλος πάντων, παρόμοιο με του ίδιου του κράτους, θα ήταν ήδη χαμένη, δε θα έκανε τίποτα άλλο παρά να επαναλάβει την ίδια ιστορία με άλλα χρώματα, και θα ήταν πιο τελειοποιημένη ακόμα, ακριβώς γιατί θα είχε τότε αφομοιώσει την εξέγερση, γιατί θα είχε αφομοιώσει τη διαμαρτυρία, και αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο, μέσα από αποτυχημένες επαναστάσεις, τα κράτη έχουν προχωρήσει μέχρι τώρα. Είναι ακριβώς αυτό που τους χρειάζεται, γιατί, για να συνεχίζει να είναι το ίδιο έτσι όπως είναι, το χρήμα δεν μπορεί παρά να αλλάζει, να αλλάζει για να συνεχίζει να είναι το ίδιο. Αυτή είναι η μεγάλη παγίδα που έχετε να αντιμετωπίσετε. Όταν σας προτείνω ή σας συνιστώ να απαρνηθείτε τις ιδέες ενός καλύτερου κράτους, μιας καλύτερης εξουσίας και σας θυμίζω ότι… [ακούγονται θόρυβοι από αλλού στην πλατεία]… Θα τελειώσω σύντομα για να ασχοληθείτε με άλλα ίσως πιο διασκεδαστικά από εμένα. Τώρα που τολμάω να σας προτείνω να απαρνηθείτε οποιαδήποτε μορφή εξουσίας, και για αυτό σβήνω από τη λίστα μερικά από τα αιτήματα που οι εκπρόσωποί σας έχουν θέσει, την ίδια στιγμή σας προτείνω να απαρνηθείτε και κάτι άλλο, το μέλλον, το οποίο είναι ο Εχθρός.

Καταλαβαίνετε καλά ότι απορρίπτοντας την εξέγερση ως προσπάθεια να βρείτε ένα καλύτερο καθεστώς, σας προτείνω να απαρνηθείτε το μέλλον. [“Τι προτείνεις;”]. Το μέλλον είναι αυτό με το οποίο σας εξαπατούν, και εσάς τους μεγαλύτερους, αλλά κυρίως τους πιο νέους. Κάθε μέρα σας λένε “Έχετε μέλλον μπροστά σας” ή “πρέπει να κοιτάξετε το μέλλον σας”, “ο καθένας πρέπει να δημιουργήσει το μέλλον του”, και αυτό είναι ακριβώς, ακόμα κι αν δεν το λένε, μια υποταγή στο θάνατο, στο μελλοντικό θάνατο. Το μέλλον είναι αυτό, αυτό που χρειάζεται το Κεφαλαίο. Το χρήμα δεν είναι κάτι άλλο από πίστωση, δηλαδή, μέλλον, πίστη στο μέλλον. Αν δεν μπορούσε το μέλλον να λογαριάσει, δε θα υπήρχαν ούτε τράπεζες ούτε κρατικοί προϋπολογισμοί. Το μέλλον ανήκει σε αυτούς, είναι το όπλο τους. Για αυτό, μην αφήνετε να σας παρουσιάζεται σαν κάτι ευλογημένο ή ευεργετικό. Πρέπει να σας ακούγεται ακριβώς σαν θάνατος, αυτό είναι το μέλλον. Ό,τι και να είναι αυτό που κάνουμε εδώ, που κάνετε εδώ, από μόνο του θα δείξει, αλλά δεν έχουμε μέλλον.

Αυτό είναι των Εταιριών, του χρηματοπιστωτικού συστήματος και του Κεφαλαίου. Δεν έχετε μέλλον! Πρέπει να έχετε το θάρρος να το καταγγείλετε. Θα σας αφήσω σύντομα, προς το παρόν δε θα δώσω άλλες συστάσεις. Κάτι άλλο πιο πρακτικό και της στιγμής. Θα ευχόμουν βέβαια, μετά από τις εκλογές της… της 22 μαΐου, που εμποδίζουν πολύ (θα το έχετε δει πως τα ΜΜΕ σάς μπερδεύουν με το ζήτημα των εκλογών, ενώ δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν παρά σας κάνουν να χάσετε πολύ χρόνο σκεφτόμενοι τι είναι αυτό που πρέπει να κάνετε, να ψηφίσετε ή όχι, να ψηφίσετε από εδώ ή από εκεί) είναι ένα απίστευτο εμπόδιο… οπότε η ευχή μου θα ήταν, όταν περάσει αυτή η βαρεμάρα, αυτή η μαλακία των εκλογών, να συνεχίσετε ζωντανοί, και κάπως μαζί οι μεν με τους δε. [χειροκροτήματα] Και σε αυτή την περίπτωση θα τολμούσα να σας προτείνω μια τακτική (το να συνεχίσουμε με τις συνελεύσεις εδώ είναι μάλλον ένα λάθος που δεν μπορεί να κρατήσει για πολύ ακόμα). Είναι ξεκάθαρο ότι σε μια τέτοια περίπτωση, σε μια τέτοια εξέγερση, όπως νομίζω ότι ήδη όλοι ξέρετε, δεν μπορεί να υπάρξει άλλο Όργανο, είτε αποφάσεων, είτε αντιπροσώπευσης, παρά μόνο οι συνελεύσεις. Και αμέσως θα σας πω το γιατί. [χειροκροτήματα] Δεν μπορεί να υπάρξει γιατί οι συνελεύσεις σαν κι αυτή έχουν αυτό το μεγάλο πλεονέκτημα, κανείς δεν ξέρει πόσοι είμαστε, μπαινοβγαίνουμε και ποτέ δεν μπορούμε να μετρηθούμε, και γι’αυτό ποτέ δεν μπορούμε να ψηφίσουμε όπως κάνουν οι δημοκράτες. Γιατί δεν ξέρει κανείς ούτε πόσοι είμαστε ούτε χωράει καμία στατιστική και κανένας αριθμητικός υπολογισμός. Αυτό κάνει μια μεγάλη συνέλευση, να πλησιάσει να είναι αυτό που λέμε λαό, που δεν υπάρχει αλλά είναι, και να πλησιάσει αυτό που μένει πίσω από τα άτομα. Αυτά όντως μετριούνται σε αριθμό ψυχών και αριθμό ψήφων, αλλά δεν μετριέται αυτό που μένει από πίσω. Επομένως, να μην απαρνηθούμε ποτέ τις συνελεύσεις. Τώρα απευθύνομαι λίγο σε αυτούς που είστε φοιτητές με τους οποίους έχω περισσότερη επαφή. Ένα από τα πιο άμεσα πράγματα που πρέπει να κάνουμε θα ήταν να καταλάβουμε τα σχολεία, τις σχολές [χειροκροτήματα].Και ολοκληρώνω λέγοντας το γιατί. Γιατί εδώ και πολύ καιρό μέσα σε αυτό το καθεστώς ευημερίας που υποφέρουμε τα εκπαιδευτικά κέντρα, τα πανεπιστήμια έχουν περιοριστεί σε ένα μόνο πράγμα που είναι η εξέταση. Όλα τα υπόλοιπα είναι παραμύθια. Αυτές τις μέρες στις σχολές πρέπει να δωθούν οι εξετάσεις που θα παράγουν με αυτόν τον τρόπο τους μελλοντικούς υπαλλήλους τόσο του Κεφαλαίου όσο και του Κράτους ή του ίδιου του Πανεπιστημίου, το οποίο είναι επίσης ένα από τα εργαλεία του Κράτους.

[διακοπή από συνθήματα στην πλατεία “οέ οέ οέ τη λένε δημοκρατία αλλά δεν είναι”].

Για να σας αφήσω, η πρότασή μου είναι η εξής, κατάληψη των πανεπιστημιακών κέντρων, να τους κάνουμε να αναγνωρίσουν ότι δεν είναι εκεί για να διδάσκουν ούτε για να ερευνούν ούτε για τίποτα, είναι εκεί μόνο για να εξετάζουν, για να σας εξετάζουν κι έτσι να παράγουν μελλοντικούς υπαλλήλους. Δημιουργούν το μέλλον σας, σε αυτό δεν μας εξαπατούν κι έτσι η πιο άμεση δράση ποια μπορεί να είναι; Φυσικά, η καταστροφή, το μποϋκοτάζ των τωρινών εξετάσεων, για παράδειγμα αυτών που μόλις τώρα ξεκίνησαν το Μάη. Είναι κάτι από την καρδιά [χειροκροτήματα]. Ίσως στην αρχή μπορεί να σας φαίνεται λίγο παράλογο, αλλά αν αφήσετε τον εαυτό σας να το σκεφτεί, ίσως να μην είναι και τόσο.

Έχοντας στο νου ότι η υπακοή στις εξετάσεις είναι απλά υπακοή στο μέλλον, ότι εμείς δεν έχουμε μέλλον, έχοντας στο νου ότι τα πανεπιστημιακά κέντρα στα οποία είστε χωμένοι έχουν μόνο αυτό το σκοπό, την κατασκευή του μέλλοντος και των υπαλλήλων, μπορεί να μη σας φανεί και τόσο ανόητη η πρόταση. Αλλά και να σας φανεί ή όχι, με αυτό σας αποχαιρετώ, αναφερόμενος ξανά στη χαρά που αυτό το τόσο απροσδόκητο μού έχει φέρει και που ταυτόχρονα περίμενα από το ’65. ¡Salud!

Από τους “ιδεολόγους” της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς που έβλεπαν παραισθήσεις για νέους “Δεκέμβρηδες”, στους ασυνάρτητους διανοητές των “φραπέ” συνιστωσών που τραμπαλίζουν μεταξύ πολιτικά ορθού και εξέγερσης, στους ιδεοληπτικούς δεινόσαυρους της παραδοσιακής αριστεράς που δεν αντιλαμβάνονται τη μάζα χωρίς καθοδήγηση, στους Δημοκρατικοδίαιτους υπουργούς, βουλευτές και ημέτερους εργατοπατέρες των “κομμάτων εξουσίας” που βολευόντουσαν στην αέναη εναλλαγή εξουσίας του δικομματισμού και έβλεπαν μια ανώδυνη εκτόνωση, μέχρι τον χώρο των ναζιστών, των ρατσιστών και των νεοεθνικιστών νοσταλγών της χούντας που έβλεπαν την ευκαιρία να κάνουν ένα γαλανόλευκο πανί σάβανο για τη δημοκρατία, όλοι έβαλαν ταμπέλες και χαρακτηρισμούς, αλλά ταυτόχρονα κανείς σχεδόν δεν αντιμετώπισε το θέμα ως κοινωνικό φαινόμενο. Αντίθετα η λέξη φαινόμενο απουσιάζει συστηματικά από κάθε “ανάλυση”.

Οι λόγοι είναι προφανής, αυτό που συνέβη είχε τη μαζικότητα, την δυναμική, την αποφασιστικότητα και την προοπτική που κάθε φιλόδοξος ποδηγέτης θα επιθυμούσε, όμως δεν τους περιελάμβανε και κυρίως δεν τους επιθυμούσε εξ αρχής και τους αποστρεφόταν. Παρά ήταν αυθόρμητο και γρήγορο για να προλάβουν να κάτσουν στην κατάλληλη καρέκλα, δεν είχε καν καρέκλα, δεν είχε οργανωτικές δομές πυραμίδας ώστε να κάτσουν στην κορυφή ή έστω να προσπαθήσουν να “διεισδύσουν από κάτω”. Η αμηχανία μεγάλωσε όταν όλες οι πιθανές πολιτικές ομάδες, συνειδητοποίησαν ότι ο “κοσμάκης” που τους εξορίζει ακόμη και από την “αγανάκτηση”, είναι “πρώην δικός τους”, δηλαδή προφανώς κάπου άνηκε πριν και στρατεύονταν πολιτικά, ακόμη και κομματικά και τώρα αμφισβητεί το σύνολο της πολιτικής, το σύνολο των ηγεσιών. Οι εκατοντάδες χιλιάδες που “αγανακτούν” δεν είναι παρθενογεννημένοι, είναι οι ίδιοι πολίτες που πριν μερικά χρόνια προσπαθούσαν να εκφραστούν μέσα από το κατεστημένο πολιτικό σύστημα, ψήφιζαν και “πίστευαν” σε πολύχρωμες καρικατούρες ιδεολογιών ή φλέρταραν με εξωκοινοβουλευτικές οργανώσεις. Αμήχανα προσπάθησαν οι καρεκλοκένταυροι αντί για άμεση αυτοκριτική να αποδώσουν το φαινόμενο στην τεχνολογία, η οποία ναι μεν έπαιξε το ρόλο της, ως πρός την ταχύτητα της διάδοσης, αλλά η οποία δουλεύει και αντίστροφα διότι με την ίδια ταχύτητα διαδίδεται και η προπαγάνδα τους. Είναι τόσο αστείο το επιχείρημα, όσο το να αποδώσεις την επανάσταση του 1917 στην εφεύρεση του ραδιοφώνου ή του τηλεφώνου ή του πολύγραφου. Και είναι επίσης το λιγότερο κυνικό να υποκρίνεσαι πως η τεχνολογία αυτή είναι χρήσιμη και αποδοτική στο να αγοράζονται και να πουλιούνται χώρες με μερικά “κλίκ”, αλλά να μην έχει εφαρμογή στη ίδια την δημοκρατία. Τουναντίον οι πολίτες γνωρίζουν πολύ καλά και εμπειρικά πως θα ήταν απόλυτα εφικτή μια “αμεσοδημοκρατική” διακυβέρνηση με τη χρήση της τεχνολογίας και το απέδειξαν γιατί χρησιμοποίησαν τα απλά τεχνολογικά μέσα που αποτελούν την καθημερινότητά τους, όπως τα κινητά τηλέφωνα και το διαδίκτυο για να αυτοοργανωθούν.

Αποφεύγουν λοιπόν να αναφέρονται οι κομματισμένοι και “μεγαλοσυνδικαλισμένοι” σε ότι συμβαίνει με τη λέξη “κοινωνικό φαινόμενο” γιατί αντίθετα από τους ποδηγετικούς ή απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς που φοριούνται εύκολα “καπέλο”, το ίδιο το “φαινόμενο” δεν τους περιλαμβάνει, εξελίσσεται χωρίς αυτούς και μέχρι να περάσει από την δυναμική και απρόβλεπτη εξέλιξη του σε μια στατική πολιτική ισορροπία, είναι αδύνατος ο έλεγχος και ο χειρισμός του. Οποιαδήποτε παρέμβαση, από την τέλεια αποχή ως την προσπάθεια καπελώματος, από το παρακρατικό προβοκάρισμα μέχρι την “ιδεολογική απαξίωση” θα έχει αυτή τη στιγμή χαοτικό αποτέλεσμα και αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά ακόμη και οι ποιο αδαής πολιτικάντηδες. Γιατί τα κοινωνικά φαινόμενα που γεννιούνται “ανακλαστικά”, μετά από μεγάλες καταπιέσεις και μέσα σε ένα πολιτικό κλίμα πλήρους παρακμής και διαφθοράς έχουν πολλούς βαθμούς ελευθερίας και σχεδόν καμία σταθερά, αφού πρακτικά στην αστική τουλάχιστον δημοκρατία η σταθερά αυτή είναι η στοιχειώδης εμπιστοσύνη της πλειοψηφίας των “μέσων ανθρώπων” στις “ηγεσίες” ή έστω στους “θεσμούς”. Με ένα μαγικό λοιπόν τρόπο όλοι όσοι μετέχουν οποιασδήποτε “εξουσίας”, σε όλο το πολιτικό φάσμα ταυτίζονται ως προς την αντίδραση είτε με χαρακτηρισμούς “απαξίωσης”, είτε με χαρακτηρισμούς “προσέγγισης”, κανείς σχεδόν όμως δεν παραδέχεται την αλήθεια, ότι πρόκειται δηλαδή για ένα κοινωνικό φαινόμενο που προσωρινά δείχνει να τους γυρίζει την πλάτη.

Το φαινόμενο είναι μια απάντηση, η αντίδραση στη δράση ή η δράση στην αντίδραση, κοινώς είναι η φυσική απάντηση, ο φυσικός νόμος που ισχύει παγκόσμια και παντού στο σύμπαν. Η κοινωνία είναι και αυτή ένα φυσικό σύστημα που διαταράχθηκε πολύ βίαια τα τελευταία 10 χρόνια και βγήκε εκτός ισορροπίας και επίσης πέρασε οριστικά από την βιομηχανική εποχή στην, εποχή της πληροφορίας. Αυτή τη στιγμή το φαινόμενο αποτελεί την ενστικτώδη αντίδραση του κοινωνικού υποσυνείδητου, την άμεση αντίδραση του ενστίκτου της επιβίωσης που είναι γενετικά καταγεγραμμένο μέσα σε κάθε μορφή ζωής στον πλανήτη μας.

Οι πολίτες που νιώθουν να εξοντώνονται μεθοδικά και αναίτια μέσα από την υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου τους, την εξαθλίωση, την υποθήκευση του μέλλοντος των παιδιών τους από μια μειοψηφία νεοφεουδαρχών, απαίτησαν από την “δημοκρατία” και τους “θεσμούς” να αποτραπεί αυτό και στη συνέχεια μετά την παρατεταμένη συστηματική και εξόφθαλμη κατάχρηση της “λαϊκής εντολής”, απαίτησαν την τιμωρία των υπευθύνων, εξαντλώντας την εμπιστοσύνη στο πολιτικό σύστημα. Το πολιτικό σύστημα ταυτίστηκε και ταυτοποιήθηκε με τις τράπεζες και οι πολικοί ως έμμισθοι υπάλληλοι τους, η “δημοκρατία” ταυτίστηκε με το διοικητικό συμβούλιο μια πολυεθνικής. Οι πολίτες αναγνώρισαν τον παραλογισμό του να ζουν σε μια “δημοκρατία” όπου οι πολλοί δεν έχουν δικαίωμα απόφασης και αφού δεν μπόρεσε το πολιτικό σύστημα να απαντήσει έγκαιρα παρασυρόμενο από την καπιταλιστική απληστία του, γεννήθηκε το φαινόμενο, η απάντηση στη δράση, η φυσική αντίδραση. Δεν είναι τυχαίο πως ένα από τα λίγα εμφανή χαρακτηριστικά του φαινόμενου είναι η αυθόρμητη “αίτηση” για αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες που εκδηλώνεται πανευρωπαϊκά. Δεν είναι απλά η πρόθεση για μια “λίγο βελτιωμένη δημοκρατία”, είναι η αγωνία για ένα νέο είδος δημοκρατίας με στοιχεία λαοκρατίας, αυτοοργάνωσης, κοινωνικού ελέγχου δικαιοσύνης και πραγματικά ίσων ευκαιριών. Πίσω από την οργή υπάρχει το αίτημα της κοινής λογικής στο οποίο κωφεύει συστηματικά και επί χρόνια όλη η “αστική δημοκρατία” : Είμαστε οι πολλοί γιατί δεν αποφασίζουμε εμείς για μας ; Τι σκατά δημοκρατία είναι αυτό ; Μπορώ να αποφασίσω άμεσα σε εκατοστά του δευτερολέπτου για το τραγούδι της γιουροβίζιον πατώντας ένα πλήκτρο, μπορεί η τράπεζα να με εξοντώσει άμεσα με ένα κλίκ, φακελώνομαι από κάθε εταιρία και κρατική υπηρεσία με ένα πληροφορικό σύστημα, μπορώ να επικοινωνήσω με εκατομμύρια σε ένα μπλόγκ για να βρω τις οδηγίες χρήσης του σεσουάρ μου, αλλά δεν μπορώ να αποφασίσω με το ίδιο τρόπο και τα ίδια μέσα για το μέλλον της κοινωνίας μου και το μέλλον των παιδιών μου; Και στην κοινή αυτή λογική το “σύστημα” δεν έχει τίποτα για να αντιπαρατεθεί πλέον παρά το ψέλλισμα μιας “αντικέ” προπαγάνδας από τα κατά τα άλλα διαφημιζόμενα ως “διαδραστικά” ΜΜΕ περί της ανάγκης για “αντιπροσώπευση” και τις κλασικής και βολικής άποψης για την αναγκαιότητα να αποφασίζουν οι “ειδικοί”. Το φαινόμενο λοιπόν απαντάει αυθόρμητα, όπως απάντησε κάθε φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας όταν τελείωνε η κοινωνική χρησιμότητα και η κοινωνική αποδοχή των συστημάτων, κάθε φορά που η ισορροπία είχε μεγάλες εκτροπές και η διαφθορά ήταν καθολική και κάθε φορά που η εξέλιξη άλλαζε τους κανόνες.

Μόνο οι πολιτικοί, οι εκμεταλλευτές, οι δυνάστες, οι κάστες, τα λόμπι και οι πάσης φύσεως εξουσιαστές απατούν γιατί δεν υπάρχει κέρδος χωρίς απάτη. Τα φαινόμενα αυτού του είδους απαντούν αυθόρμητα στην αντικοινωνική ιδιοτέλεια των ολίγων, έτσι λειτουργεί η φύση, δράση – αντίδραση. Ευτυχώς !

Μέχρι λοιπόν το φαινόμενο να πάρει την μορφή μιας σταθερής πρότασης και να γίνει κάποια στιγμή μέρος της μέσης κοινωνικής πραγματικότητας, ίσως και “σύστημα”, ας μην το σνομπάρουμε με τον ματαιόδοξο “ελιτισμό” που τα θέλει όλα αναλυμένα με τις θεωρίες που έχουμε επιλέξει εμείς για το μικρόκοσμό μας και αν δε θέλουμε να συμμετάσχουμε ας το αφήσουμε να εξελιχθεί. Όποιος θέλει να παρέμβει, να ζυμωθεί στο όμορφο χάος της ανομοιομορφίας που έχει τώρα στο ξεκίνημα του το φαινόμενο, να δοκιμάσει την θεωρία του, ας περιπλανηθεί, ας συναναστραφεί και ας προσφέρει ότι νιώθει και ότι μπορεί.

Άν έχεις ερωτήσεις γιατί η ζωή σου κατάντησε έτσι μην ζητάς από αυτούς που σε χρησιμοποίησαν να σου δώσουν τη λύση. Αυτοί γνωρίζεις καλά πως σε εξαπατούν, δοκίμασε αλλού.

Τα φαινόμενα απαντούν, άρχισε να ρωτάς …….

Mind the Gap

Ξένοι θα... μαζεύουν τους φόρους στη χώρα μας και ξένοι θα ξεπουλάνε την περιουσία του ελληνικού κράτους! Εφιαλτικό ακόμη και ως ιδέα, πόσω μάλλον ως πραγματικότητα.

Συναισθήματα φρίκης και ταπείνωσης θα καταλάμβαναν όποιον Ελληνα έβλεπε τον τίτλο του κύριου άρθρου της εφημερίδας αυτής: "Βγάζοντας την Ελλάδα σε πλειστηριασμό"!!! "Ενα ρωμαλέο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων δεν είναι πανάκεια για τις αρρώστιες της Ελλάδας" επισημαίνουν οι "Φαϊνάνσιαλ Τάιμς" στο κύριο άρθρο τους και σπεύδουν να προειδοποιήσουν: "Οσο για την ιδέα να βάλουν ξένους υπευθύνους των ιδιωτικοποιήσεων, κινδυνεύει να πυροδοτήσει έκρηξη διαμαρτυρίας για τη χαμένη κυριαρχία, που μπορεί να υπονομεύσει την όλη προσπάθεια οικονομικής ανάκαμψης".

Δεν σταματάει εδώ ο διασυρμός της χώρας μας. "Μια τέτοια ανάμειξη συνιστά επίθεση κατά της εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδας", τονίζεται στη στήλη των οικονομικοπολιτικών σχολίων της εφημερίδας. "Αν η ελληνική διαδικασία ιδιωτικοποιήσεων πρόκειται να ελέγχεται από το εξωτερικό, η νομιμότητά της θα υπονομευθεί θανάσιμα" προσθέτει ο σχολιαστής και γενικεύει: "Καθώς η κρίση της ευρωζώνης συνεχίζει να σέρνεται, τα πιο αδύναμα μέλη του μπλοκ αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο να χάσουν την κυριαρχία τους και την αξιοπρέπειά τους. Η Ελλάδα, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία παρέδωσαν τη δημοσιονομική ελευθερία τους όταν δέχθηκαν τους όρους των πακέτων σωτηρίας τους" υπογραμμίζει χωρίς περιστροφές.

Οι Βρετανοί δεν έχουν λόγο να εξωραΐσουν την πολιτική της Ευρωζώνης και έτσι δεν διστάζουν να τα λένε (και να τα γράφουν) έξω από τα δόντια. "Η διπλωματία των κανονιοφόρων εφευρέθηκε για να τρομοκρατήσει τους Ελληνες. Ο όρος δημιουργήθηκε όταν η Βρετανία έστειλε πολεμικά πλοία το 1850 να αποκλείσουν τον Πειραιά καθώς η ελληνική κυβέρνηση είχε αρνηθεί να αποζημιώσει έναν Βρετανό που είχε πέσει θύμα επίθεσης", γράφουν οι "Φαϊνάνσιαλ Τάιμς" και έρχονται στο προκείμενο: "Η κρίση χρέους της Ευρωζώνης δημιουργεί μια σύγχρονη εκδοχή αυτής της πρακτικής" τονίζουν.

Σύγχρονη "διπλωματία των κανονιοφόρων" λοιπόν από την Ευρωζώνη εναντίον της χώρας μας στο οικονομικό επίπεδο, κατά τους Βρετανούς, οι οποίοι εκδηλώνουν μέχρι και τον οίκτο τους για τα όσα γίνονται εις βάρος της χώρας μας από τους Ευρωπαίους εταίρους.

"Αν οι Βρυξέλλες επρόκειτο να αφαιρέσουν βίαια τον έλεγχο των μοχλών της οικονομίας και της πολιτικής από τις εθνικές κυβερνήσεις, αυτό θα ισοδυναμούσε με ένα αξιοσημείωτο περαιτέρω βήμα προς μια δημοσιονομική ένωση. Μια τέτοια ένωση μπορεί να είναι μέρος της λύσης στην κρίση" γράφει η εφημερίδα. "Δεν πρέπει όμως να φορτωθεί στο πιο αδύναμο από τα κράτη - μέλη με την κάννη του όπλου στραμμένη εναντίον του" ενίσταται.

"Το αντίτιμο για τη συνεχιζόμενη υποστήριξη από την ΕΕ και το ΔΝΤ είναι η σχεδόν απώλεια της οικονομικής (εθνικής) κυριαρχίας εκ μέρους της Ελλάδας" τονίζει ένας εκ των κορυφαίων αρθρογράφων της ίδιας εφημερίδας, ο Βόλφγανγκ Μινχάου, σε άλλο άρθρο του χθεσινού μαρτυρικού για την Ελλάδα φύλλου των "Φαϊνάνσιαλ Τάιμς", το οποίο έχει και μια συνέντευξη που αφορά τη χώρα μας. "Είναι παραμύθι η δυνατότητα μιας ελεγχόμενης αναδιάρθρωσης του ελληνικού δημόσιου χρέους" δηλώνει ορθά - κοφτά ο Λορέντσο Μπίνι Σμάγκι, Ιταλός και μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. "Οι αποσταθεροποιητικές συνέπειες μιας ελληνικής αναδιάρθρωσης χρέους στην Ευρωζώνη και πέραν αυτής θα ήταν δραματικές" υποστηρίζει.

ΓΕΡΜΑΝΟΙ
Βαρέλι δίχως πάτο θεωρούν τη χώρα

ΣΚΛΗΡΟΤΕΡΟΙ από τους Βρετανούς είναι οι Γερμανοί - όχι μόνο σε οικονομικό ή πολιτικό, αλλά και σε δημοσιογραφικό επίπεδο. "Η Ελλάδα δεν έχει μόνο πρόβλημα ρευστότητας, η Ελλάδα είναι χρεοκοπημένη" γράφει ωμά σε σχόλιό της η "Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε" - ένα σχόλιο με τον αποκαλυπτικό των γερμανικών διαθέσεων τίτλο "Βαρέλι δίχως πάτο". Αναφερόμενη στο "κενό χρηματοδότησης" που παρουσιάζει το περυσινό Μνημόνιο και την ανάγκη νέου δανείου προς την Ελλάδα, η εφημερίδα αποφαίνεται κατηγορηματικά: "Η εμφάνιση αυτού του ελλείμματος δεν σημαίνει τίποτα άλλο παρά ότι απέτυχε το προ έτους πρόγραμμα βοήθειας και προσαρμογής του ΔΝΤ και της Ευρωζώνης".

Μάλλον αυτοί που δεν έρχονται έχουν συνηθίσει να μονοπωλούν την διαμαρτυρία συγκεκριμένες ομάδες. Το “κλειστό επάγγελμα” της αντίδρασης άνοιξε και νιώθουν αμηχανία. Θέλουν από τώρα προτάσεις. Ας έρθουν να πουν τις δικές τους. Γιατί και προτάσεις θα υπάρξουν μέσα από συλλογικές και δίκαιες αποφάσεις. Σε κάποιους άλλους δεν αρέσει το ετερόκλητο πλήθος. Μα ακριβώς επειδή το πλήθος είναι ακηδεμόνευτο και διαφορετικό απ’ όσα έχουμε συνηθίσει γι’ αυτό και θα πετύχει κάτι. Μικρό ή μεγάλο δεν έχει σημασία. Η πρώτη νίκη επετεύχθη. Ξαναβρεθήκαμε οι πολίτες, αποκαθιστούμε σταδιακά την αλληλεγγύη και την εμπιστοσύνη που είχαμε απωλέσει.

Το να βγούμε έξω, είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε. Οι συνελεύσεις είναι το πιο σημαντικό κομμάτι αυτής της διαδικασίας. Δεκάδες άνθρωποι μιλούν σε συνανθρώπους τους και για πρώτη φορά θέλουμε ν’ ακούσουμε ο ένας τον άλλον. Αρκετές συγκινητικές στιγμές, ενδιαφέρουσες γνώμες, διαφορετικοί άνθρωποι μεταξύ τους. Και όλοι υπό τον ίδιο σκοπό. Φαίνεται απροσδιόριστος, αλλά είναι το αίτημα για ανθρωπιά. Για πιο δίκαιη κοινωνία. Κάποιοι, μεγαλύτεροι σε ηλικία ζήτησαν συγγνώμη για τα λάθη της γενιάς τους. Τους τιμά. Σε αντίθεση με άλλους που ακόμη τρέχουν σε κομματικές εκδηλώσεις. Ενδιαφέρουσες οι τοποθετήσεις για γενική απεργία διαρκείας, όπως και οι προτάσεις για να απελευθερωθούν τα εργατικά σωματεία από τους εργοπατέρες.

Υπάρχουν πολλά να γίνουν στην πορεία, αλλά δεν χρειάζεται να κάνουμε βιαστικές κινήσεις. Το σίγουρο είναι, ότι πολλούς τους πονάει αυτό που έχουμε, οι “αγανακτισμένοι”. Αυτό που φτιάξαμε χωρίς να επιδιώκουμε αξιώματα και τιμές. Αυτό που διαμορφώνουμε μέσα από συνελεύσεις, όπου ο καθένας μπορεί να μιλήσει και να διαμορφώσει μαζί με όλους τους άλλους κάτι νέο όπου θα υπάρχει σύμπνοια. Σίγουρα θα χρησιμοποιήσει το κατεστημένο βία. Δεν τρέφει κανείς; αυταπάτες για το αντίθετο. Όμως θα είμαστε εκεί. Όλοι μας. Ενωμένοι μέχρι τέλους. Γιατί η Ιστορία γράφεται σε δρόμους και πλατείες κι όχι σε σαλόνια και γραφεία.

Παρακάτω το 1ο Ψήφισμα Λαικής Συνέλευσης Πλατείας Συντάγματος

Εδώ και πολύ καιρό παίρνονται αποφάσεις για εμάς χωρίς εμάς.

Είμαστε εργαζόμενοι, άνεργοι, συνταξιούχοι, νεολαίοι, που έχουμε έρθει στο σύνταγμα για να παλέψουμε και να αγωνιστούμε για τις ζωές μας και το μέλλον μας.

Είμαστε εδώ γιατί γνωρίζουμε ότι οι λύσεις στα προβλήματά μας μπορούν να προέλθουν μόνο από εμάς.

Καλούμε όλους τους Αθηναίους, εργαζόμενους, ανέργους και νεολαία στο Σύνταγμα, και όλη την κοινωνία να γεμίσει τις πλατείες και να πάρει τη ζωή στα χέρια της.

Εκεί στις πλατείες θα συνδιαμορφώσουμε όλα μας τα αιτήματα και τις διεκδικήσεις μας.

Καλούμε όλους τους εργαζόμενους που θα απεργήσουν την επόμενη περίοδο να καταλήγουν και να παραμένουν στο Σύνταγμα.

Δεν θα φύγουμε από τις πλατείες, μέχρι να φύγουνε αυτοί που μας οδήγησαν εδώ: Κυβερνήσεις, Τρόικα, Τράπεζες, Μνημόνια και όλοι όσοι μας εκμεταλλεύονται. Τους διαμηνύουμε ότι το χρέος δεν είναι δικό μας.

ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΡΑ!

ΙΣΟΤΗΤΑ – ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ – ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ!

Ο μόνος αγώνας που χάνεται είναι αυτός που δεν δόθηκε ποτέ!

ΠΗΓΗ

Το ρεπορτάζ αναφέρει ότι η συμφωνία, μεταξύ άλλων, θα περιλαμβάνει διεθνή συμμετοχή στην είσπραξη φόρων και ιδιωτικοποίηση κρατικών περιουσιακών στοιχείων, σε αντάλλαγμα για το νέο δανειακό πακέτο για τη χώρα μας.

Επικαλούμενοι πρόσωπο που συμμετέχει στις συζητήσεις, οι Financial Times αναφέρουν ότι το πακέτο θα περιλαμβάνει κίνητρα προς τους ιδιώτες κατόχους ελληνικών ομολόγων προκειμένου να επιμηκύνουν εθελοντικά το χρονοδιάγραμμα αποπληρωμής από την Αθήνα, καθώς και έναν ακόμα γύρο μέτρων λιτότητας.

Αξιωματούχοι που συμμετέχουν στις συζητήσεις ευελπιστούν ότι τα μισά από τα 60 - 70 δισεκατομμύρια ευρώ που χρειάζεται η Ελλάδα μέχρι του τέλος του 2013 μπορούν να εξοικονομηθούν χωρίς περαιτέρω δάνεια. Αυτό, όπως επισημαίνουν οι αξιωματούχοι, μπορεί να επιτευχθεί μέσω της πώλησης κρατικής περιουσίας και την αλλαγή στους όρους αποπληρωμής για τους ιδιώτες επενδυτές.

Οπως αναφέρει το δημοσίευμα, βάσει του πλάνου αυτού, οι χώρες της Ευρωζώνης και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο θα χρειαστεί στην συνέχεια να δανείσουν ακόμη 30 - 35 δισεκατομμύρια ευρώ, επιπλέον από τα αρχικά 11 δισ., ως μέρος του προγράμματος που συμφωνήθηκε πέρυσι.

Σύμφωνα με τους Financial Times, οι αξιωματούχοι προειδοποιούν ότι κάθε σημείο, σχεδόν, του νέου πακέτου μέτρων αντιμετωπίζει την αντίδραση από μία τουλάχιστον ευρωπαϊκή κυβέρνηση και τα θεσμικά όργανα που συμμετέχουν στις διαπραγματεύσεις.

Επιπρόσθετα, σημειώνουν οι FΤ, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα εξακολουθεί να είναι αντίθετη στο ενδεχόμενο αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους, που θα μπορούσε να θεωρηθεί credit event - μια αλλαγή δηλαδή στους όρους, η οποία θα μπορούσε τεχνικά να χαρακτηριστεί χρεοκοπία.

Ανώτατος Ευρωπαίος αξιωματούχος, που εμπλέκεται στις διαπραγματεύσεις, ωστόσο, δήλωσε πως οι αντιρρήσεις της ΕΚΤ μπορούν να καμφθούν εάν ο επαναπρογραμματισμός του ελληνικού χρέους δομηθεί σωστά.