Τώρα εξηγούνται όλα. Το καταπιεσμένο ένστικτο ξεσπά πάνω σε λαούς, πάνω σε φαιδρούς, πάνω σε καμαριέρες, συρταριέρες. Είναι αυτός που έδινε συμβουλές για συγκράτηση …δαπανών; Αναρωτιέται κανείς αν το ίδιο περιστατικό είχε συμβεί στην Ελλάδα: η καμαριέρα θα ήταν στο Ψυχιατρείο ή στη φυλακή;

Κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει την περίπτωση της παγίδας, τονίζει ο Γάλλος ψυχαναλυτής. Τις τελευταίες ημέρες, άλλωστε, έγιναν πολλές επιθέσεις εναντίον του για την Πόρσε και τα ρούχα που ράβει στην Αμερική. Ακριβώς γι’ αυτό όμως, ο άνθρωπος αυτός θα έπρεπε να προσέχει. Εάν δεν μπορεί να προφυλαχθεί από μια τέτοια παγίδα, εάν κάνει ένα τέτοιο λάθος κρίσης, αναρωτιέται κανείς για τα αποτελέσματα που επιφέρει η άσκηση της εξουσίας. Ο Στρος-Καν θα μπορούσε να μείνει εκεί που ήταν και να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Αντίθετα, δίνει την εντύπωση ότι προσπαθεί να δραπετεύσει. Με την έννοια αυτή, παίζει ένα μέρος του ρόλου που περιμένουν απ’ αυτόν οι αντίπαλοί του. Πρόκειται για μια καταστροφή. Κι ακόμη χειρότερα, για μια προαναγγελθείσα καταστροφή. Ένας άλλος Γάλλος ψυχίατρος, ο 37χρονος Λοράν Καριλά, επισημαίνει στην ίδια εφημερίδα μια άλλη διάσταση: Άλλο άσκηση γοητείας κι άλλο σεξουαλική επίθεση. Η παθολογική άσκηση γοητείας συνίσταται στην καταδίωξη ενός άνδρα ή μιας γυναίκας και η αποζημίωση είναι ακριβώς αυτό που επιδιώκεται. Αυτό δεν έχει καμιά σχέση με τη σεξουαλική επίθεση, που είναι κάτι πολύ σπάνιο. Ο εθισμός στο σεξ είναι μια παθολογία και δεν διαφέρει για μας από τον εθισμό στα ναρκωτικά, τον καπνό ή το αλκοόλ. Ο εθισμένος στο σεξ είναι ένας άνθρωπος που θέλει με πάθος να καταναλώσει, και το πάθος του αυτό δεν μπορεί να το διαχειριστεί, ακόμη κι αν γνωρίζει ότι του κάνει κακό. Δεν είναι όμως βίαιος. Για να ικανοποιήσει το πάθος του, μπορεί να δει μια πορνογραφική ταινία ή να σερφάρει στο Internet. Και κάτι ακόμη: ο εθισμός στο σεξ δεν έχει καμιά σχέση με την άσκηση εξουσίας. Αφορά όλο τον κόσμο».

Και παγίδα να ήταν, το τσίμπησε το τυρί μια χαρά. Να δεις που τελικά θα τον βάλουν σε κλινική αποτοξίνωσης. Μία τσόντα ανά τρεις ημέρες, μετά ανά εβδομάδα κτλ. Κάτι σαν σεξουαλική μεθαδόνη. Κάτι τέτοιο είχε κι ο Κλίντον αλλά διασφάλιζε πρώτα τη…συναίνεση. Ο Ντομινίκ φαίνεται ότι λειτουργεί με την …εικαζόμενη συναίνεση.

«Φιλοσοφικό ήρωα» χαρακτηρίζει τον Στρος Καν ο Γάλλος συγγραφέας Λουί ντε Μιραντά, με άρθρο του στη Liberation. Κατά την άποψή του, o επικεφαλής του ΔΝΤ κατά βάθος χαίρεται σήμερα. Γιατί με την πράξη του στο Sofitel αρνήθηκε το μέλλον που όλοι οι άλλοι είχαν χαράξει γι’ αυτόν. Με την έννοια αυτή, η επίθεση που φέρεται να έκανε στην καμαριέρα αποτελεί μια τρελή πράξη απόλυτης απελευθέρωσης, σχεδόν ένα έργο τέχνης. Ο Ντομινίκ Στρος Καν είναι σύμπτωμα της εποχής μας, συνεχίζει ο Γάλλος λογοτέχνης. Η βαναυσότητα και ο ορθολογισμός παλεύουν μέσα του μέχρις εσχάτων. Ένα μέρος του θέλει το χάος, στο βαθμό που μπορεί εκεί να ικανοποιήσει την πείνα του. Ένα άλλο εκλογικεύει, οργανώνει, βάζει τάξη. Ως πρόεδρος, θα ήταν επικίνδυνος, ένα είδος υπερ-Σαρκοζί, καθώς ο σημερινός πρόεδρος είναι ήδη σε μεγάλο βαθμό έρμαιο των παθών του. Ανάμεσα στους δύο άνδρες παρατηρείται μια ανησυχητική συνέχεια, ανησυχητική ως προς το υποσυνείδητο των Γάλλων. Ο λαός αυτός θέλει αίμα. Γιατί; Ίσως επειδή το τρίπτυχο «ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη» του προκαλεί ασφυξία.

Γλίτωσαν οι Γάλλοι έναν βαθιά συμπλεγματικό και παράφρονα άνθρωπο. Βέβαια ο σωβινισμός τους δέχτηκε ένα καίριο πλήγμα. Η εικόνα ενός ισχυρού με χειροπέδες ευφραίνει τις ψυχές του κόσμου. Για παράδειγμα: υπάρχει Έλληνας που δεν ευχαριστήθηκε, που δεν γέλασε με το κάζο του μέγα και τρανού Στρος Καν; Μωρέ γέλασε το χειλάκι του κάθε πικραμένου από το Μνημόνιο…

Μ.Ο.