Του Άγη Βερούτη




Είναι γεγονός ότι κάποιες φορές οι πολιτικοί χάνουν κάθε επαφή με την πραγματικότητα και τις επιταγές των Πολιτών που καλούνται να υπηρετήσουν. Η τωρινή χρονική στιγμή είναι μια απ’ αυτές τις φορές για τους πολιτικούς στην Ελλάδα.

Το 1992 ο Bill Clinton κέρδισε τις προεδρικές εκλογές, αποκλείοντας τον George Bush τον πρεσβύτερο από την δεύτερη προεδρική θητεία που επεδίωκε, βασιζόμενος στο γεγονός ότι ενώ ο Bush είχε δώσει την έμφαση στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ και εκεί τα πήγαινε καλά, αμέλησε να ασχοληθεί επαρκώς με το βασικό ζητούμενο των Αμερικανών Πολιτών στη δεδομένη χρονική στιγμή: την οικονομία που βρισκόταν σε ύφεση.

Η φράση που χρησιμοποίησε κατά κόρον στην προεδρική του καμπάνια ο Clinton, για να περάσει το μήνυμα ότι ο αντίπαλός του δεν αφουγκραζόταν την κοινωνία, ήταν η φράση “it’s the economy, stupid” (μτφ: είναι η οικονομία, βλάκα). Στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή αυτό ήταν αλήθεια για τις ΗΠΑ του 1992. Είναι όμως ανεπαρκές για την Ελλάδα του 2011. Το κύριο πρόβλημα της Ελλάδας σήμερα δεν είναι η οικονομία, απλά ο τραυματισμός της οικονομίας είναι το πλέον καταφανές σύμπτωμα μιας πολύ βαθύτερης αρρώστιας της Ελλάδας.

Όπως ο αιμορραγικός πυρετός είναι ένα σοβαρότατο σύμπτωμα κάποιων λοιμωδών νόσων, και αν απλά προσπαθήσει ο γιατρός να θεραπεύσει την αιμορραγία και την υψηλή θερμοκρασία, δηλαδή τα συμπτώματα, ο ασθενής πιθανότατα να ξεψυχήσει αν δεν θεραπευθεί η λοίμωξη, έτσι και οι προσπάθειες να φτιάξουμε μόνο την οικονομία στην Ελλάδα του 2011 αμελεί τα βαθύτερα αίτια που οδήγησαν στο σημερινό υφεσιογενή αιμορραγικό μας πυρετό.

Στα τελευταία 190 χρόνια από την ίδρυση του Νέου Ελληνικού κράτους, τα 162 χρόνια τα περάσαμε με το Άριστο των Πολιτευμάτων, την Δημοκρατία. Η 3η Ελληνική Δημοκρατία που βιώνουμε λειτουργεί από το τέλος της τελευταίας δικτατορίας, με την πτώση της χούντας των συνταγματαρχών το 1974 και στην καθημερινότητά μας την ονομάζουμε Μεταπολίτευση. Στα χρόνια της μη Δημοκρατικής διακυβέρνησης, της μοναρχίας και των δικτατόρων που ενεφανίσθησαν ως κάλπικες λύσεις, φενάκη στα φαινομενικά αδιέξοδα της Δημοκρατίας, δεν προτίθεμαι να αφιερώσω μελάνι.

Όμως σε αυτά τα 162 χρόνια δημοκρατικής διακυβέρνησης, η Ελληνική Δημοκρατία ανέβασε και κατέρριψε 172 κυβερνήσεις. Δεν είναι τυπογραφικό λάθος. Εκατόν εβδομήντα δύο κυβερνήσεις αποπειράθηκαν να κυβερνήσουν τη Χώρα μας με στατιστική μέση διάρκεια λιγότερο από ένα χρόνο. Οι παταγώδεις αποτυχίες των Δημοκρατικών αυτών κυβερνήσεων συχνά έφερε χρεοκοπίες, εμφυλίους, δικτάτορες, πολέμους, οικονομικές υφέσεις, και πολλά δεινά στη Χώρα μας.

Είναι πρακτικά αδύνατον να υποστηρίξουμε ότι στην Ελλάδα οι πολιτικοί είναι λιγότερο ικανοί ή πιο διεφθαρμένοι σαν προσωπικότητες από ότι οι ομόλογοί τους σε άλλα κράτη, όμως στη δική μας Δημοκρατία, και ειδικότερα στη διάρκεια της 3ης Ελληνικής Δημοκρατίας αναπτύχθηκαν τα πλοκάμια της διαφθοράς σε πρωτόγνωρο βαθμό.

Ο Νομοθέτης έγινε και Κυβερνήτης, ο οποίος με τη σειρά του όρισε το Δικαστή, οι τρεις εξουσίες της Δημοκρατίας συνενώθηκαν και έγιναν μια. Ο ελεγκτής Τύπος, η άτυπη αλλά πρωταρχική 4η εξουσία, συνθηκολόγησε για λίγες κρατικές διαφημίσεις και τριάντα αργύρια κρατικές προμήθειες, οι υποστηρικτές του Κυβερνήτη-Νομοθέτη-Δικαστή-Εκδότη μισθοδοτήθηκαν από τα κρατικά ταμεία, το σύνταγμα παραμορφώθηκε σε ασπίδα για την εξουσία, θεσμοθετώντας την ανισονομία, νόμοι ψηφίστηκαν ένα βράδυ για να φιμώσουν τον Πολίτη που έχει στοιχεία για τον διεφθαρμένο πολιτικό ή δημόσιο λειτουργό (νόμος εναντίον Τριανταφυλλόπουλου και αποκαλυπτικής δημοσιογραφίας), η διαφθορά στο δημόσιο κουκουλώθηκε με τη μέθοδο της Ένορκης Διοικητικής Εξέτασης από τους ομοτράπεζους του εκάστοτε ατυχούς διεφθαρμένου που κάποιος αδαής “απλός πολίτης” προσπαθεί να ξεσκεπάσει. Προσφάτως εφευρέθηκε και η “εχθροπάθεια” ως μέθοδος σιώπησης των αντιφρονούντων!

“Κάθε εξουσία τείνει να διαφθείρει, και η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα” είπε ο φιλόσοφος-πολιτικός Λόρδος Acton το 1887. Μιλούσε για τον Πάπα και τον Βασιλιά, αλλά κάλλιστα το ρητό βρίσκει εφαρμογή στην κομματοκρατία και παρασιτοκρατία της Ελλάδας του 21ου αιώνα.

Το σημερινό Σύστημα Διακυβέρνησης της Ελληνικής Δημοκρατίας, η κομματοκεντρική Προεδρευομένη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία στο σημερινό της μόρφωμα στηρίζει και επιτρέπει την Απόλυτη Εξουσία. Πώς αλλιώς θα μπορούσε μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση των Ελλήνων να αδιαφορεί για το ανθρώπινο κόστος του ενός εκατομμυρίου ανέργων του ιδιωτικού τομέα (750.000 επίσημα άνεργοι και ποιός ξέρει πόσοι ελεύθεροι επαγγελματίες που φυτοζωούν στα όρια της νεόπτωχης επιβίωσης ενώ ο ΟΑΕΕ τους κυνηγάει να πληρώσουν εισφορές που δεν έχουν να πληρώσουν);

Πώς αλλιώς θα μπορούσε μια κυβέρνηση να επιμένει πως δεν θα απολύσει ούτε έναν δημόσιο υπάλληλο, όταν ξέρει και τελευταίος Ευρωπαίος ότι τεράστιο ποσοστό εξ αυτών “κάθονται” αλλά πληρώνονται χρυσάφι από το μόχθο και το αίμα του Έλληνα φορολογούμενου με τεράστιο κοινωνικό κόστος;

Το πρόβλημα της Ελλάδος βρίσκεται στο DNA του Συστήματος Διακυβέρνησης της Δημοκρατίας μας. Όχι, δεν είναι η ίδια η Δημοκρατία το πρόβλημα όπως θα ήθελαν πολλά ακραία πολιτικά στοιχεία να μας κάνουν να πιστέψουμε, και συχνά το κατάφεραν στο απώτερο παρελθόν, αλλά ο τρόπος που έχουμε επιλέξει να επιτρέπουμε στους κομματικούς μηχανισμούς να καπηλεύονται ταυτόχρονα τις τρεις Εξουσίες της, που εξ’ ορισμού πρέπει να παραμένουν διαχωρισμένες.

Αυτή η ιστορική στιγμή της βαθύτερης οικονομικής κρίσης μετά την κατοχική οικονομική κατάρρευση της τότε εμπόλεμης Ελλάδος στο Β’ΠΠ, ίσως είναι η πρώτη φορά που οι Έλληνες έχουν την πολιτική ωριμότητα να δουν πέρα από τις διαχωριστικές γραμμές και τις πολεμικές ανάμεσα στις κοινωνικές ομάδες που στο παρελθόν έχουν οδηγήσει σε ξεσπάσματα κοινωνικής βίας σαν αυτά που έχουν αρχίσει να ακούγονται, και που τελικά οδήγησαν, φευ, σε δικτατορίες και εμφυλίους.

Ίσως αυτή τη φορά μέσα από τον πολιτικό διάλογο (των Πολιτών και των πολιτικών) καταφέρουμε να κοιτάξουμε κατάματα στη λοίμωξη του τωρινού μας Συστήματος Διακυβέρνησης της Δημοκρατίας μας, που θρέφει τη διαφθορά, την ανισονομία, και την κοινωνική αναταραχή που σύμπτωμά τους είναι το οικονομικό πρόβλημα της χώρας. Κοιτώντας κατάματα με ώριμη νηφαλιότητα το πραγματικό μας πρόβλημα που είναι βαθιά πολιτικό, ίσως δούμε και συζητήσουμε εναλλακτικά Συστήματα Διακυβέρνησης της Δημοκρατίας μας, όπως εκείνο της Προεδρικής Δημοκρατίας (π.χ. όπως το σύστημα που επέτρεψε στη Δημοκρατία της Κύπρου να προοδεύσει, όπως και στις μεγάλες Δημοκρατίες της Γαλλίας, των ΗΠΑ, και της Ρωσίας).

Ελπίζω η Ελλάδα να είναι ξύπνια να μη κυλήσει σε “εχθροπάθειες” ή όπως στην ευχή θέλουν να λένε την αντιπαλότητα σήμερα οι πολιτικοί. Ελπίζω να αφήσουμε στα παιδιά μας μια Ελλάδα ενωμένη από τους στόχους της κοινωνίας, και όχι χωρισμένη από τα συμφέροντα και τα πάθη των ομάδων που νέμονται την απόλυτη εξουσία. Πιστεύω ότι το καθήκον μας είναι να δούμε πως θα θεραπεύσουμε τις παθογένειες του πολιτικού μας DNA, βέβαιος ότι η οικονομία ως σύμπτωμα θα ακολουθήσει την εξυγίανση του Συστήματος Διακυβέρνησης της Δημοκρατίας μας.

Γιατί αυτή τη φορά επίκεντρο είναι η πολιτική.

Δεν είναι η οικονομία, βλάκα.

capital

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...