Η μικροαστική οικογένεια κινδυνεύει. Η ακροδεξιά στροφή και ο φόβος πιο εύκολα προσελκύει απελπισμένους και απαίδευτους. Οι νέοι που βλέπουν τον φόβο στα μάτια των γονιών τους και θέλουν να κάνουν “ξεκαθάρισμα”. Μόνο που η ζωή δεν είναι ταινία περιπέτειας. Τα θύματα γίνονται θύτες. Και μεγαλύτερα θύματα λόγω αυτής τους της στάσης. Υπάρχουν μετανάστες εγκληματίες; Σαφώς. Πόσοι είναι; Δεν τους μέτρησε κανείς, οπότε τα αυθαίρετα στατιστικά εξυπηρετούν συγκεκριμένες προθέσεις. Το σίγουρο είναι πως υπάρχουν θύματα πολλών χρωμάτων και φυλών. Αστυνομικοί έχασαν πριν κάποιους μήνες δικούς τους. Μετά χτυπούσαν με λύσσα στις διαδηλώσεις. Μετά πάλι αντίποινα στα Εξάρχεια. Μετά τι;

Μετά μια μαύρη σκοτεινή μάζα που απλώνεται μπροστά μας. Δεν σε αφήνει να δεις καθαρά. Εμείς την τρέφουμε. Η εποχή δεν σε θέλει στην μέση. Πρέπει να ταχτείς σε κάποιο άκρο. Δεν υπάρχουν άλλοι τρόποι έκφρασης. Η κοινωνία αλλάζει και θ’ αλλάξουν και οι άνθρωποι. Ευτυχώς δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Μεγαλύτερο παράδειγμα η χήρα του άδικα χαμένου πατέρα. Έστειλε πίσω τα λουλούδια που της πρόσφερε η Χρυσή Αυγή. Μάλιστα συγγενείς της, θέλουν να την καταγγείλουν για καπηλεία νεκρού. Η αξιοπρεπής αυτή στάση αποτελεί μια ηθική αντιμετώπιση για το πως πρέπει να διαλέγεις με ποιο “στρατόπεδο” θα συνταχθείς και αν θα το κάνεις κιόλας. Αν κάποιος άλλος έλεγε ή έγραφε για εκμετάλλευση της μνήμης του νεκρού για μικροπολιτικούς σκοπούς, θα τον βάφτιζαν “αριστερό” ή δεν ξέρω κι εγώ πως αλλιώς και θα πιπιλούσαν την καραμέλα την προσωπικής ή μη εμπειρίας. Τώρα όμως η ίδια η χαροκαμένη γυναίκα-που θα μπορούσε να λέει οτιδήποτε πάνω στην θλίψη της-δείχνει τον δρόμο αντιμετώπισης αυτής της μεγάλης σκοτεινής μάζας.

Τα σοβαρά προβλήματα υποτίθεται ότι πρέπει να τα λύσουν πολιτικοί, οι δήθεν αποδεκτοί της πλειοψηφίας. Αν δεν μπορούν δεν υπάρχει λόγος να τους ψηφίζουμε. Αν δεν θέλουν είναι επικίνδυνοι. Δεν υπάρχει άλλο σενάριο. Γιατί να δεχτώ, ότι το που θα παρκάρω το αμάξι ή αν θα πετάξω τα σκουπίδια σε κάδους είναι θέματα παιδείας και ατομικής ευθύνης, αλλά το να κάνουν αναλύσεις επί αναλύσεων για το τι φταίει πχ για την εγκληματικότητα, χωρίς να πράττουν προς όφελος του πολίτη, τότε ας καθίσουν σε ένα καφενείο ή μια βιβλιοθήκη να γράψουν θεωρίες.

Ευθυνοφοβία και ατιμωρησία. Αυτές είναι οι δύο…κυρίες, υπαίτιες για την τροφή αυτής της μεγάλης μάζας. Αν υπήρχαν δίκαιοι νόμοι, αν οι μιζαδόροι έμπαιναν φυλακή, αν υπήρχε σχέδιο για κάθε κοινωνικό ζήτημα, αν, αν, αν…! Οι πολιτικοί δεν είναι παρά μια συμμορία άχρηστων και κοπριτών που απλά δημιουργεί εκ νέου προβλήματα προς επίλυση, που φυσικά ποτέ δεν θα λυθούν, γιατί η επόμενη κυβέρνηση θα έχει την δικαιολογία “παραλάβαμε χάος”. Τελικά φταίνε αυτοί που αποδεδειγμένα δεν βελτιώνουν την κοινωνία ή εμείς που τους ανεχόμαστε; Κι αν τα προβλήματα λυθούν ποιος θα έχει πάλι την ευθύνη;

Ο σύγχρονος πολίτης, αλλοτριωμένος και παθητικός, βολεύεται από την ανεπάρκεια των ηγετών του. Από λαοί και ομάδες γίναμε μάζα, μια μεγάλη μάζα αποτελούμενη από εγωισμούς που προσκυνούν την κυρίαρχη αξία στην οποία εθιστήκαμε τόσα χρόνια. Την υλική ευημερία. Ως τρόπο ζωής και ύπαρξης. Και τώρα πρέπει να απεξαρτηθούμε.

strangejournal

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...