του Μιχαλη Μητσου





Η Συρία είναι ο κυριότερος σύµµαχος του Ιράν στη Μέση Ανατολή. Είναι η χώρα που τροφοδοτεί µε τα περισσότερα όπλα τη Χεζµπολάχ, εµποδίζοντας έτσι τον εκδηµοκρατισµό του Λιβάνου. Εχει στενή συνεργασία µε τη Βόρεια Κορέα. Αρνείται εδώ και τρία χρόνια να δεχθεί διεθνή επιθεώρηση των ύποπτων εγκαταστάσεών της. Και τις τελευταίες εβδοµάδες, το καθεστώς της σφάζει όσους τολµούν να σηκώσουν κεφάλι. Οι δυνάµεις ασφαλείας εισήγαγαν µάλιστα και µια καινούργια «µόδα»: να πυροβολούν ανθρώπους που παρίστανται σε κηδείες θυµάτων της καταστολής.

Πώς γίνεται λοιπόν η διεθνής κοινότητα να µην µπορεί να υιοθετήσει µια ενιαία στάση για την αντιµετώπιση αυτού του καθεστώτος;

Σύµφωνα µε τον Ρισάρ Λαµπεβιέρ, αρχισυντάκτη της επιθεώρησης Défense και συγγραφέα του βιβλίου «Οταν ξυπνήσει η Συρία...», η Συρία θυµίζει όλο και περισσότερο Αλγερία, όπου κανείς δεν ήθελε να αλλάξει η κατάσταση λόγω της παρουσίας υδρογονανθράκων και πετρελαίου. Η γεωπολιτική κατάσταση στη χώρα αυτή είναι σύνθετη, λέει ο γάλλος ειδικός στην ιστοσελίδα Atlantico.fr. Με το Ιράν να βρίσκεται τόσο κοντά, διακυβεύεται η σταθερότητα ολόκληρης της περιοχής. ∆εν βρισκόµαστε στην Αίγυπτο, µια χώρα - δορυφόρο της αµερικανοϊσραηλινής ατζέντας. Βρισκόµαστε σε άλλο πλανήτη.

Ο συριακός στρατός – επισηµαίνει ο Λαµπεβιέρ – στηρίζεται πάνω απ’ όλα στους 3.000 άνδρες των ειδικών δυνάµεων που συνιστούν την εθνοφρουρά. Πριν από την επέµβαση στην Νταραά, την πόλη από την οποία ξεκίνησε η εξέγερση στα µέσα Μαρτίου, το καθεστώς Μπάαθ έλεγξε όλες τις στρατιωτικές διοικήσεις των επαρχιών για να εξασφαλίσει τη νοµιµοφροσύνη των ανωτάτων στελεχών. Ενα πραξικόπηµα στους κόλπους αυτού του πυραµιδικού στρατού θα πρέπει έτσι να θεωρείται απίθανο.

Υπάρχει πάντα το ενδεχόµενο να οργανωθεί κάτι από το εξωτερικό, όπου ζουν ορισµένοι αντικαθεστωτικοί µε κύρος. Ο Ριφαάτ ελ-Ασαντ, θείος του σηµερινού προέδρου, ζει από το 1983 ανάµεσα στην Μαρµπέγια και το Λονδίνο. Ο πρώην αντιπρόεδρος Αµπντέλ Χαλίµ Χαντάµ, που αυτοµόλησε µετά τον θάνατο του Χαφέζ ελ-Ασαντ το 2000 καθώς δεν παραδόθηκε σ’ εκείνον η εξουσία, ζει στο Παρίσι. ∆ύσκολα όµως µπορούν οι άνθρωποι αυτοί να αναλάβουν µια πρωτοβουλία. Υπήρξαν επίσης προσπάθειες προσέγγισης της συριακής αντιπολίτευσης µε τους Αδελφούς Μουσουλµάνους και τους Σύρους που είναι εγκατεστηµένοι στις Ηνωµένες Πολιτείες – αλλά κι αυτές δεν έχουν οδηγήσει σε µια αξιόπιστη εναλλακτική λύση.

Θα µπορέσει λοιπόν ο Μπασάρ να πνίξει στο αίµα την εξέγερση, όπως έκανε ο πατέρας του το 1982 σκοτώνοντας 20.000 ανθρώπους στη Χάµα; Είναι σαφές πως αυτός είναι ο στόχος του. Σύµφωνα µε έναν λιβανέζο πολιτικό που έχει δεσµούς µε τη Συρία, ένας βετεράνος του καθεστώτος τού είπε: «Η απόφαση είναι να τελειώσουν σε διάστηµα ηµερών». Στον 21ο αιώνα, όµως, ένα καθεστώς που στέλνει τα τανκς εναντίον του λαού του δεν µπορεί να επιβιώσει για πολύ.

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...