του ΓΙΩΡΓΟΥ Χ.ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ




Η αραβική άνοιξη με τις διαδηλώσεις των νέων έδειξε ότι μία διαμαρτυρία μπορεί να οδηγήσει στην πολιτική αλλαγή. Αυτή η πίστη οδηγεί μιμητικά ή δίκην μολυσματικού ιού και τους νέους της Ισπανίας και γενικά της Ευρώπης να στραφούν εναντίον της βάρβαρης λιτότητας και της ανεργίας. Κάποιοι μάλιστα φθάνουν στο σημείο να θεωρούν ότι η αντικοινωνική Ευρωπαϊκή Ένωση φθάνει στο τέλος της. Άλλο, όμως, η Ισπανία, η Ελλάδα και η Πορτογαλία κι άλλο η ΕΕ.

Μπορεί να έχουμε πολιτικές αλλαγές στην Ισπανία και γενικά στις περιφερειακές χώρες του ευρώ, αλλά αυτό δύσκολα θα επηρεάσει το συσχετισμό δυνάμεων στην ΕΕ, όπου κυριαρχούν οι βορειο-ευρωπαίοι. Βέβαια και στην Αγγλία είχαμε τις μεγάλες διαμαρτυρίες των νέων εναντίον των αυξήσεων στα δίδακτρα των πανεπιστημίων, αλλά αυτές είναι εντελώς διαφορετικές από τις διαμαρτυρίες στον ευρωπαϊκό νότο, καθώς στις χώρες του βορρά το δίχτυ κοινωνικής ασφάλειας δεν έχει διαλυθεί εντελώς, όπως συμβαίνει στις μεσογειακές χώρες. Συνεπώς, η εξανάσταση στο νότο δεν θα μεταδοθεί και στο βορρά, καθώς εκεί βρισκόμαστε ακόμα στο βασίλειο της επιθυμίας και όχι της άγριας ανάγκης.

Με άλλα λόγια, στο νότο διακυβεύεται η επιβίωση των νέων, ενώ στο βορρά η ποιότητα της ζωής τους. Αυτή η διαφορά μπορεί να συσχετιστεί και με την εκμετάλλευση του νότου από το βορρά. Δεν είναι τυχαίο το εμπορικό πλεόνασμα της Γερμανίας έναντι της χώρας μας και η διαπίστωση ότι η χώρα αυτή έχει ωφεληθεί σημαντικά από την ελληνική κρίση. Μπορεί, άρα, το αίσθημα της αδικίας να οδηγεί τους νέους του νότου στην εξέγερση, αλλά αυτή θα είναι απομονωμένη στο νότο. Ο βορράς, μάλιστα, θα παρουσιάζει τις μεσογειακές χώρες και κυρίως τους εργαζόμενους σαν παράσιτα. Το θέμα παραπέμπει, τηρουμένων των αναλογιών, στο Ιρλανδικό ζήτημα του 19ου αιώνα.

Η Αγγλία κατάφερνε από την εκμετάλλευση των Ιρλανδών εργαζομένων να παρέχει κάτι παραπάνω στους δικούς της εργαζόμενους και να «τους βουλώνει το στόμα», απονευρώνοντας το συνδικαλιστικό τους κίνημα. Το ίδιο συμβαίνει σήμερα στην ΕΕ με τους βορειο-ευρωπαίους εργαζόμενους να θεωρούν ότι για την όποια κακοδαιμονία τους ευθύνονται οι Έλληνες, οι Ισπανοί, οι Πορτογάλοι και σε λίγο οι Ιταλοί συνάδελφοί τους. Σ’ αυτό το ιδιότυπο σχίσμα των εργαζομένων και των λαών εντός της ΕΕ σημαντικό ρόλο διαδραματίζουν τα μαζικά μέσα ενημέρωσης, που διαδίδουν μία στρεβλή εικόνα, όπως τα στερεότυπα περί «τεμπέληδων» Ελλήνων κ.ά.

Όμως, ας μην υποτιμάμε τη δυναμική των διαδηλώσεων της νεολαίας στην Ευρώπη και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των νέων που τους ωθούν εύκολα στην εξέγερση, ακόμη κι αν υπάρχουν διαφορετικές συνθήκες και αιτίες. Ήδη το καζάνι των ευρωπαϊκών κοινωνιών βράζει.

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...