Εδώ ο κόσμος χάνεται και οι φωστήρες ηγέτες ανακάλυψαν ξαφνικά το κακό πανεπιστημιακό άσυλο.

Το άσυλο των βουλευτών πού κατακλέβουν τη χώρα χωρίς να τιμωρούνται δεν τους πειράζει, το Πανεπιστήμιο είναι το πρόβλημα. Μόνο που τίποτα δεν είναι τυχαίο σ αυτόν τον κόσμο.

Η δουλειά του κάθε δημοκρατικού καθεστώτος, ας μην ξεχνάμε πως όλες οι χούντες σε όλο τον κόσμο, δημοκρατίες ονομάζονται, είναι να παραμείνει στην εξουσία.

Εδώ και 40 χρόνια δουλεύουν για να παραδώσουν τον πλούτο της χώρας στα αφεντικά τους. Το πρώτο βήμα έγινε με την υπερχρέωση, το δεύτερο είναι να καταργήσουν κάθε κοινωνική κατάκτηση. Αιώνες κοινωνικών αγώνων καταργούνται σε λίγους μήνες επιστρέφοντας τον κόσμο σε έναν νέο μεσαίωνα.

Φυσικά γνωρίζουν καλά πως τα δημοκρατικά και φιλάνθρωπα σχέδια τους, δεν θα περάσουν χωρίς αντίσταση. Που θα πάει ο κόσμος όταν ξεσηκωθεί? Μα στο Πολυτεχνείο.

Το Πολυτεχνείο που κάποτε αποθέωναν για την εξέγερση που έριξε την χούντα, τώρα το φοβούνται γιατί μπορεί να ρίξει κι αυτούς. Η εξουσία έχει πάντα την ίδια μούρη όπως κι αν ονομάζεται. Στήσανε λοιπόν ένα σχέδιο και βάλανε στην νομική μερικούς εξαθλιωμένους μετανάστες, ώστε οι πληρωμένοι δημοσιογράφοι τους να κάνουν την απαραίτητη πλύση εγκεφάλου στον κόσμο και να αποδεχθεί την κατάργηση του ασύλου.

Του ασύλου που γέννησε η ανάγκη για δημοκρατία, που νίκησε την κακή χούντα, αλλά που η χούντα του ΔΝΤ είναι καλή και δεν χρειάζεται να υπάρχει άσυλο. Είπαμε, αρκεί που υπάρχει το άσυλο των βολευτών. Την ίδια στιγμή, στην Γερμανία, με περηφάνια η Μέρκελ παρουσίασε ένα νέο όπλο κατά των διαδηλωτών. Ένα όπλο που δουλεύει με υπόηχους και παραλύει τον ανθρώπινο οργανισμό.

Όχι, όλα αυτά δεν είναι τρομοκρατία, μην ακούω χαζά, είναι δημοκρατικά όπλα που σκοπό έχουν την προστασία του…πολίτη.

Η πλάκα είναι πως όλα αυτά τα όπλα, όπως και ο στρατός που τα έχει και διοικείται από το υπουργείο προστασίας του πλούσιου πολίτη, αυτό είναι το αληθινό όνομα του υπουργείου, τα πληρώνουμε εμείς. Είναι δικά μας δηλαδή, αλλά στρέφονται εναντίον μας. Ω τι υπέροχος κόσμος, εδώ θέλω να φέρω τα παιδιά μου να ζήσουν. Βλέπεις γι αυτούς, δεν είναι τρομοκρατία να χάνεις την δουλειά σου, δεν είναι τρομοκρατία να σ εκβιάζει το αφεντικό να δουλεύεις όλη μέρα τσάμπα, δεν είναι τρομοκρατία να σου κλέβουν τη ζωή.

Γιατί αυτό κάνουν, μας κλέβουν τη ζωή. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει ζωή, με το οικονομικό τρομοκρατικό τους σύστημα, σε αναγκάζουν να αγοράζεις ζωή, να αγοράζεις δηλαδή το αυτονόητο. Αλλά τι ζωή να αγοράσεις με 500 ευρώ, τι ζωή να αγοράσει ο άνεργος?

Αυτός άλλωστε είναι ο λόγος που οι ίδιοι κατακλέβουν το σύμπαν, γιατί ξέρουν ότι με τα λεφτά αγοράζεις ζωή, ένα σπίτι, μια γυναίκα, υγεία, φίλους, ασφάλεια. Πώς να πεις σε κάποιον να μην θέλει να ζήσει?

Όλη αυτή η ζωή που θέλουν για τον εαυτό τους, την κλέβουν από όλους εμάς. Αργά η γρήγορα, ο κόσμος θα ξεσηκωθεί και θα ζητήσει το αυτονόητο. Να μπορεί να ζήσει. Ποτέ δεν πίστεψα στην βία, η ιστορία έχει δείξει ότι κάθε εξέγερση που διώχνει ένα τυραννικό καθεστώς, φέρνει ένα άλλο που στην πορεία του χρόνου γίνεται το ίδιο τυραννικό με το προηγούμενο.

Το πρόβλημα είναι παγκόσμιο και είναι πολύ απλό να λυθεί χωρίς να χυθεί ούτε μια σταγόνα αίμα. Πρέπει να τους πολεμήσεις με το δικό τους όπλο, τη μόνη δύναμη που σέβονται, τον μόνο θεό που πιστεύουν. Το χρήμα.

Φαντάσου οι άνθρωποι να αποφάσιζαν σε παγκόσμιο επίπεδο να μην ξαναπάνε για δουλειά, να μην ξαναπληρώσουν κανένα λογαριασμό και καμιά τράπεζα, αν ο πλούτος που παράγουν δεν μοιράζεται δίκαια σε όλους, αν τα λεφτά που γίνονται όπλα δεν αρχίσουν να γίνονται ανάπτυξη για όλους, δικαίωμα στην παιδεία, στην δικαιοσύνη, στην ισότητα, στην ελευθερία, στην αξιοπρέπεια, στην ζωή. Μέσα σε μια νύχτα θα άλλαζε ο κόσμος. Μόνο που ακόμα κυβερνάει το διαίρει και βασίλευε…

Εδώ έχουν παραδώσει τα πάντα στα αφεντικά εργολάβους, σε βάζουν να χρυσοπληρώνεις δρόμους που δεν υπάρχουν και η δίκαιη αντίδραση του κόσμου, το κίνημα δεν πληρώνω, έφερε τρόμο.

Ξαφνικά οι βολευτές των εργολάβων άρχισαν μέσα από τα τηλεοπτικά τρομοδελτία να απειλούν με φυλακή τον κόσμο που δεν κάθεται ήσυχα να τον κλέβουν τα αφεντικά τους. Για όλους αυτούς, καλός πολίτης είναι ο υποταγμένος πολίτης, αυτός που θα δέχεται να τον κατακλέβουν οι εξυπνάκιδες του συστήματος.

Ενός συστήματος που καταρρέει, αλλά που θα κάνουν τα πάντα να το σώσουν. Να σώσουν δηλαδή τις καρέκλες τους, τις καρέκλες που τους επιτρέπουν να πίνουν το αίμα κάθε πολίτη μετατρέποντας το σε βίλες στην Μύκονο, την Εκάλη και τραπεζικούς λογαριασμούς στην Ελβετία. Ποιοι? Αυτοί που ορκίζονται να υπηρετήσουν το σύνταγμα, το σύνταγμα που λέει πως η εργασία είναι δικαίωμα, όπως και η κατοικία, η ελευθερία, η δικαιοσύνη, η παιδία.

Τίποτα απ αυτά δεν υπάρχει, είναι όλοι τους παράνομοι και θα έπρεπε να δικαστούν για εσχάτη προδοσία. Αλλά δεν φταίνε αυτοί, φταίνε όλοι αυτοί που τους ψηφίζουν, που χρόνια τώρα τους ψηφίζουν ξανά και ξανά περιμένοντας μια θεσούλα στο δημόσιο, να φάνε δηλαδή μερικά ψίχουλα από την τεράστια πίτα που τρώνε οι εκλεγμένοι. Κι έχεις και τον Πάγκαλο να σου λέει τα φάγαμε μαζί. Τι φάγαμε μαζί ρε?

Τι να πω για έναν λαό που από τον Παρθενώνα έφτασε να στο νεοκλασικό του Άκη, από τον Πλάτωνα έφτασε στον Πρετεντέρη, από τον Λεωνίδα στον Πάγκαλο. Τι να πω για έναν λαό που κάνει πρωθυπουργούς ανθρώπους που δεν ήθελαν να κυβερνήσουν. Ο ένας ήθελε να παίζει πλει στεισον, να τρώει σουβλάκια και να κάνει πλάκα με τους φίλους του, αλλά είχε το λάθος όνομα, ο άλλος θέλει να κάνει σπόρ, ποδήλατο, κανό, αυτά τον κάνουν ευτυχισμένο, αλλά η μαμά του είχε άλλα όνειρα.

Τι να πω για την Ευρώπη του διαφωτισμού που είναι έτοιμη να δεχθεί το 4^ο ράιχ, την ελεύθερη Αμερική που χρηματοδοτεί τρομοκράτες για να έχει το άλλοθι να τρομοκρατεί όλο τον πλανήτη, τι να πω για χώρες με πολιτισμό που δέχονται να τις εκβιάζουν πέντε λαμόγια τραπεζίτες. Θα πω έναν στίχο το Πανούση.

Σας σιχάθηκε η ψυχή μου, καρκινάκια του πλανήτη σκατοκαριόλες…