του Χρήστου Κυργιάκη






Λέξεις βουβές, σκέψεις αθόρυβες, ζωή υπό το μηδέν κι εκείνοι το χαβά τους. Δεν χόρτασε το θηρίο, δεν τελείωσε το υστέρημα, δεν αβγάτισε αρκετά το περίσσευμα.
Ζωή υπό το μηδέν, για όλους εκείνους που έστυψαν τη ζωή με τα χέρια τους και τώρα τους πετάνε στην άκρη σαν ελαττωματικά εξαρτήματα.
Ποιοι;

Όλοι αυτοί που συνιστούν τη «γραβατωμένη αλητεία», με τις σπουδές τους, με τα πτυχία τους, με τη θητεία τους σε ονομαστά πανεπιστήμια και την εμπειρία τους στο πώς να γκρεμίζουν χώρες και κοινωνίες.
Αλήτες περί οπής, όχι ότι να’ ναι.
Τώρα έχουμε καινούριο φρούτο ή μάλλον φρουτοσαλάτα εποχής. Και το όνομα αυτής; Συναίνεση.

Συναίνεση από ποιους, συναίνεση για ποιους, συναίνεση σε τι και για ποιο λόγο;
Για να έχουν άλλοθι όσοι θέλουν να μας εξαφανίζουν πως τάχα συναινέσαμε στην εξαφάνισή μας; Για να μπορούν να ξεπουλάνε ελεύθερα στους δανειστές ότι εκείνοι θα επιλέγουν;
Σχεδιάζουν τη διάλυση. Τίνος; Των πάντων.

Θα μείνει όρθιο ότι υπηρετεί τον έναν, τους δύο, τους πέντε, άντε τους δέκα. Ότι είναι για τους περισσότερους να διαλυθεί. Και τι να γίνει; Να γίνει καταθέσεις στις τράπεζες, λίπος κάτω από το δέρμα τους, παντεσπάνι στο πιάτο τους, χαβιάρι στα σκουπίδια τους (πόσα να φάνε πια;), χρυσάφι στα πόμολά τους, οξυγόνο στον αέρα τους, ότι βάζει και δε βάζει ο νους του ανθρώπου, υποταγμένα στην πλεονεξία τους.
Και για τα παιδιά; Τίποτα. Εκτός και αν είναι για τα δικά τους.
Και για τους νέους; Τίποτα. Εκτός αν πρόκειται για τα δικά τους βλαστάρια που θα τους κληρονομήσουν.

Ονειρεύονται την απόλυτη κυριαρχία, σε μία γη που θα τη θεωρούν ως αυλή τους.
Να σκοτώνουν για να φτιάχνουν νέα όπλα, να βιάζουν και να τη βγάζουν καθαρή, να κλέβουν και να τους λέμε και ευχαριστώ.
«Είμαστε όλοι Σοσιαλιστές» έλεγε σε άλλες εποχές το γνωστό Πασοκικό στέλεχος που κατηγορείται για μίζες.

«Να αξιολογούνται κάθε χρόνο οι δημόσιοι υπάλληλοι» σκούζει απροκάλυπτα ο Ρεψ.
«Και οι βουλευτές κάθε εξάμηνο, οι δε υπουργοί κάθε μήνα» συμπληρώνω εγώ. Αλλά τότε δεν θα περίσσευε κανένας για τις επόμενες εκλογές, τότε που τρέχουμε όλοι κοιμισμένοι, φοβισμένοι και με μνήμη ψαριού, να ρίξουμε το μαγικό χαρτάκι στην κάλπη της απάτης που οδηγεί, εκείνους στον παράδεισο της ασυλίας κι εμάς στην κόλαση της ανέχειας.

«Μείωσα και το δικό μου μισθό», είπε ο υπουργός οικονομικών θεωρώντας πως ξεστόμισε κάτι πολύ έξυπνο. Όμως, άλλο να κόβει το 20% των 10.000 ευρώ και άλλο το 20% των 1.000 ευρώ. Υπάρχει μια «διαφορά» στο ποσό που περισσεύει.
«Και της δικής μου μάνας μείωσα τη σύνταξη», είπε ο ίδιος υπουργός. Μου ήρθε στο μυαλό ένας άλλος «τσάρος της οικονομίας» ο οποίος είπε κάποτε πως και η δική του μάνα είναι συνταξιούχος αλλά τη στηρίζει ο ίδιος και ο αδελφός του. Ξέχασε να πει πως ο πατέρας είχε μερικά καράβια, για τις δύσκολες ώρες.
Νοιάζεται κανένας; Ένα εκατομμύριο οι άνεργοι.
Ούτε οι ίδιοι δεν νοιαζόμαστε. Αν το κάναμε, θα είχαμε ξεσηκωθεί. Όχι για πολλά. Δεν χρειάζονται πολλά. Μόνο για δουλειά.

Να βάλουν το χέρι στην τσέπη αυτοί που έχουν μακριά χέρια και βαθιές τσέπες. Να πάρουν τα δις που αναπαύονται σε καταθέσεις και θυρίδες και να φτιάξουν δουλειές αντί να σπέρνουν την ανεργία.
Να ξεσηκωθούμε. Όχι για πολλά. Μόνο και μόνο για τα αυτονόητα. Για να έχουμε γιατρούς και φάρμακα και βιβλία και σχολεία και δασκάλους και φαγητό, όλοι και κάθε μέρα. Όχι να έχουν, λίγοι απ’όλα και χιλιάδες άλλοι να ψάχνουν στα σκουπίδια για αποφάγια.
Και μια βδομάδα διακοπές, όχι παραπάνω. Μια βδομάδα, για να νιώσουμε άνθρωποι, για να μάθουν και μικρά παιδιά που τώρα μεγαλώνουν, τι σημαίνει στην πράξη η φράση «κάνω διακοπές».

Και μια σύνταξη αξιοπρέπειας. Αμαρτία να βλέπεις τον παππού να περνάει έξω από το καφενείο αλλά μέσα να μην μπαίνει γιατί αν πιει καφέ δεν θα έχει για ψωμί. Ήταν παιδί ακόμη όταν αντί για καφέ, οι άνθρωποι έπιναν και ρεβίθι ή κριθάρι αλεσμένο. Τώρα στο τέλος της ζωής του, θα πρέπει να ξαναθυμηθεί πάλι το ρεβίθι και το κριθάρι;
Να ξεσηκωθούμε. Όχι για πολλά. Μόνο και μόνο επειδή σκοτώνουν το όνειρο. Όχι μόνο το δικό μας αλλά κυρίως των παιδιών μας.
Δεν γίνεται αλλιώς. Μεγαλώνουν παιδιά χωρίς όνειρα; Τι κόσμο θα φτιάξουν; Ούτε να το σκεφτεί κανείς…

viwtika

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...