Το σκεπτικό της περσινής διάσωσης ήταν πως η αύξηση της φορολόγησης των πολιτών, σε συνδυασμό με τις περικοπές στις δημόσιες δαπάνες, θα επέτρεπαν στην Ελλάδα να ξαναβγεί στις αγορές, έτσι ώστε να χρηματοδοτήσει τα συνεχή ελλείμματά της. Το πρόγραμμα λιτότητας όμως δεν πέτυχε, αφού οι αυξημένοι φόροι μείωσαν τη παραγωγικότητα, που με τη σειρά της μείωσε τα φορολογικά έσοδα της κυβέρνησης. Έτσι, ουσιαστικά έκλεισαν οι πόρτες των διεθνών αγορών. Για αυτό, όταν η Standard and Poor’s προχώρησε στη περαιτέρω υποβάθμιση του ελληνικού χρέους (σκουπίδι), απλά εξέφραζε τη πραγματικότητα, προειδοποιώντας τους κατόχους ελληνικών χαρτιών, ότι μάλλον δεν πρόκειται να πάρουν πίσω τα λεφτά τους.

Όπως σημειώνει το άρθρο της εφημερίδας, οι αναλυτές της εταιρίας BNP Paribas είναι σαφείς όσον αφορά στις δημοσιονομικές αδυναμίες της Ελλάδας. Η επίσημη γραμμή είναι ότι η χώρα αντιμετωπίζει πρόβλημα ρευστότητας και όχι χρεοκοπίας, αλλά υπάρχουν κενά σε αυτό το σενάριο, που θέτουν σε αμφισβήτηση ολόκληρο το πλαίσιο της οικονομικής στήριξης. Αυτό το πλαίσιο, άλλαξε από την αρχική επιθυμία της ΕΕ να μετατραπούν οι αγορές σε ελεύθερες, σε μια δικτατορία αποφάσεων και διαταγμάτων από κάποιους μη εκλεγμένους αξιωματούχους. Και όταν βλέπουμε διαμαρτυρίες από την μη εκλεγμένη αυτή ελίτ όσον αφορά σε μια αποχώρηση της Ελλάδας από την «ανίερη» Ένωση, τότε κάτι τρέχει. Η Γαλλίδα υπουργός François Fillon διαβεβαίωσε την ανάγκη απόλυτης αλληλεγγύης στην ΕΕ, ενώ η Angela Merkel επέμενε πως ποτέ δεν τέθηκε θέμα αποχώρησης της Ελλάδας. Ο δε πρόεδρος του Eurogroup Jean-Claude Juncker επιβεβαίωσε πως τυχόν συζήτηση για αποχώρηση της Ελλάδας θα ήταν μια «ηλίθια» εξέλιξη.

Το φιλανδικό κόμμα των Πραγματικών Φιλανδών σηματοδότησε με τη πρόσφατη εκλογική επιτυχία του μια αλλαγή σκέψης για την ΕΕ. Οι τάσεις σε πολλά κράτη της ευρωζώνης αρχίζουν να αλλάζουν. Οι Έλληνες, οι Πορτογάλοι, και οι Ισπανοί αρχίζουν να θεωρούν πως οι περιορισμοί στην εθνική τους κυριαρχία δεν αξίζουν τα όποια νεφελώδη οφέλη της παραμονής τους στην Ένωση.

Οι επιλογές που έχει πλέον η Ελλάδα είναι ελάχιστες. Η αύξηση των φόρων δεν βοήθησε. Ως ποσοστό του ΑΕΠ, τα φορολογικά έσοδα της Αθήνας ήταν 40% το 2007, και μόλις 39.1% το 2010. Το δε ΑΕΠ ήταν 5.2% χαμηλότερο το 2010.

Με απλά λόγια, τα δήθεν μέτρα λιτότητας, που βασίζονται σε μια λανθασμένη Κεϋνσιανή ιδεολογία πέτυχαν οικτρά. Η λιτότητα είναι πάντα αυτοκαταστροφική. Οι αυξήσεις των φόρων γονατίζουν την οικονομική ανάπτυξη, και η ανάπτυξη είναι ο βασικός μοχλός για τα δημοσιονομικά μιας χώρας.

Αφού λοιπόν η λιτότητα απέτυχε, και η ΕΕ διστάζει να δώσει κι άλλα χρήματα, και αφού οι αγορές είναι κλειστές για αυτήν, τι μέλλει γενέσθαι με την Ελλάδα; Τι απομένει;

Το πιο λογικό θα ήταν να μειωθούν οι φόροι, να περιοριστούν οι κρατικές παρεμβάσεις στην οικονομία, και να απολυθούν αρκετοί δημόσιοι υπάλληλοι. Με άλλα λόγια να αφεθεί ελεύθερη η αγορά. Για να γίνει όμως κάτι τέτοιο στον σημερινό κρατισμό που επικρατεί παντού, θα πρέπει πρώτα να επέλθει πολύ περισσότερη συμφορά για να θεωρηθεί ως βιώσιμη λύση.

Τι θα συνέβαινε αν η Ελλάδα αποχωρούσε από τη ΕΕ και επανέρχονταν στα παλιά; Να χρησιμοποιεί δηλαδή τη δραχμή, και να αυτοκυβερνάται χωρίς παρεμβάσεις από τις Βρυξέλλες; Κάτι τέτοιο είναι μάλλον απίθανο, αφού το εθνικό νόμισμα θα μηδενίζονταν σε αξία πολύ σύντομα εξαιτίας του πληθωρισμού. Η ελληνική οικονομία θα βυθίζονταν, και θα άνθιζε η μαύρη αγορά που θα χρησιμοποιούσε το ευρώ. Τα δε κρατικά έσοδα θα εξαφανίζονταν. Αν και μια τέτοια κατάσταση θα ήταν ότι πρέπει για μια νέα και από μηδενική βάση αρχή, ο πόνος θα ήταν αφόρητος.

Μια πτώχευση; Αυτή μάλλον είναι η πιο πιθανή λύση αν δεν βοηθηθεί οικονομικά η Ελλάδα. Θα κόστιζε όμως πάρα πολλά στους δανειστές της. Η αναδιάρθρωση του χρέους είναι ουσιαστικά το ίδιο με μια χρεοκοπία, μόνο που αφορά σε μια μόνο δόση. Αν συμβεί μια αρκετά σκληρή αναδιάρθρωση, το πιο πιθανό είναι πως θα αναγκαστεί να παρέμβει σωτήρια η ΕΚΤ.

Η μόνη διέξοδος για την Ελλάδα αλλά και για όλες τις χώρες που έχουν παρόμοια προβλήματα, είναι να καταψηφίσουν τους υποστηρικτές της ΕΕ και να επαναφέρουν την εθνική τους κυριαρχία. Κάτι τέτοιο απαιτεί χρόνο, αλλά αν τα προβλήματα είναι δυσβάσταχτα, τότε είναι η μόνη ανοιχτή οδός προς την ελευθερία.

S.A.-The New American

http://thenewamerican.com/world-mainmenu-26/europe-mainmenu-35/7447-greece-is-out-of-options