του Βαγγέλη Χριστοδούλου

Αυτά που θα γράψω εδώ, ίσως να μην αρέσουν σε κάποιους , ή κάποιοι να φοβηθούν, κάποιοι άλλοι να συμφωνήσουν, το σίγουρο πάντως είναι πως δεν πρόκειται για διαφήμιση της Wind. Πριν από δέκα μέρες έγινε άλλη μία πορεία, διαδήλωση, όπως θέλετε ονομάστε την. Η αστυνομία έστειλε πάλι καμιά σαρανταριά στο νοσοκομείο και έναν να χαροπαλεύει στην εντατική. Μπράβο!!! Αυτό ακριβώς έπρεπε να κάνει και αυτό έκανε. Το πρόβλημα το έχουμε «εμείς» και όταν γράφω «εμείς», εννοώ οποιονδήποτε στέκεται απέναντι από τα ΜΑΤ, είτε είναι αριστερός, δεξιός, κεντρώος, ή τέλος πάντων οτιδήποτε, εκτός από μέλος της Χρυσής Αυγής. Σε αυτή την περίπτωση, δεν σε πειράζουν γιατί δεν στέκεσαι απέναντι από τα ΜΑΤ, αλλά δίπλα τους. Δεν είναι όμως αυτό το θέμα μας. Είναι υποχρέωσή μας να καταλάβουμε πως οι «καιροί είναι ενδιαφέροντες[1]», και σε αντίθεση με τους Κινέζους θα πρέπει για μας να είναι ευχή.

Το συγκεκριμένο σώμα της αστυνομίας, έχει φτιαχτεί και πληρώνεται, για να χτυπάει τον κόσμο. Αυτή είναι η δουλειά τους, το επάγγελμά τους. Δεν έχουν κανένα απολύτως πρόβλημα να γυρίσουν το κλομπ ανάποδα και να χτυπήσουν στο κεφάλι οποιονδήποτε. Δεν χρειάζεται να έχουν τέτοια εντολή, ειδικά για το κλομπ δηλαδή, αρκεί να υπάρχει το ΟΚ για επίθεση. Είναι εκπαιδευμένοι γι’ αυτό και στους περισσότερους αρέσει. Πολλές φορές μάλιστα, επιτίθενται χωρίς να έχουν λόγο, έτσι, γιατί απλά θέλουν να επιτεθούν. Δεν πειράζει αν στείλουν καμιά σαρανταριά στο νοσοκομείο και έναν να χαροπαλεύει. Θα γίνει έρευνα και θα αποδειχθεί πως χτυπήθηκε από διαδηλωτές, ή εκεί που περπατούσε αμέριμνος του ήρθε ένα ρολό καταστήματος στο κεφάλι, αφού πλέον η ζαρντινιέρα είναι ξεπερασμένη.

Κάνοντας μία βόλτα σε κάποιες περιοχές του κέντρου της Αθήνας, θα παρατηρήσουμε την ύπαρξη πολλών αστυνομικών, με ασπίδες, γκλομπς, αυτόματα όπλα, κλπ . Φυσικά δεν πρέπει να αναρωτηθούμε «τι κάνουν όλοι αυτοί εδώ», γιατί η απάντηση είναι εξαιρετικά απλή: «φυλάνε»!!! Τώρα τί φυλάνε δεν έχει σημασία, «κάτι» φυλάνε και για «κάτι» πρέπει να είναι συνεχώς έτοιμοι. Αυτό το «κάτι» είμαστε «εμείς», οποιοσδήποτε διαφωνεί με την επιβεβλημένη πολιτική. Εμείς είμαστε ο εχθρός. Φυλάνε το ίδιο το σύστημα από εμάς. Αν κοιτάξουμε με μία «ιστορική ματιά» τις πρακτικές του «αρπακτικού καπιταλισμού», των Chicago Boys, θα διαπιστώσουμε πως δεν είμαστε η πρώτη χώρα στην οποία η αστυνομία «εξαντλεί όλη την βιαιότητα της» ασκώντας «υπερβάλλοντα ζήλο» και άλλες βαρύγδουπες μπουρδολογίες των ΜΜΕ. Δεν υπάρχουν πια τα όρια, οι διαχωριστικές γραμμές, μεταξύ πολέμου και αστυνόμευσης. Έχουν γίνει ένα πράγμα, τόσο στο εξωτερικό, όσο και στο εσωτερικό των κρατών , όλων των κρατών και όχι μόνο αυτών που υπάρχει το ΔΝΤ, γιατί αυτή τη στιγμή, δυστυχώς ή ευτυχώς για κάποιους, η λογική του αρπακτικού καπιταλισμού υπάρχει σε ολόκληρο σχεδόν τον πλανήτη.

Αργεντινή, Χιλή, Ουρουγουάη, Πολωνία, Ρωσία, Τσεχία, Ουγγαρία, Φιλιππίνες, και δεν πιστεύω πως χρειάζονται και άλλες. Σε όλες η τακτική της επιβολής των πρακτικών των Chicago Boys ήταν η ίδια: ξύλο, βασανιστήρια, κρατητήρια, παρακολουθήσεις, ενάντια σε οποιαδήποτε κοινωνική ομάδα προσπαθούσε να αντιταχθεί στα σχέδιά τους. Σε εμάς εδώ, όλα αυτά μας φαίνονται «πράγματα που δεν γίνονται» γιατί εμείς εδώ έχουμε «δημοκρατία». Βέβαια, για να είμαστε δίκαιοι, αυτά δεν τα γνωρίζουν ούτε αυτοί που υπηρετούν στα ΜΑΤ. Αυτοί είναι ακόμα ποιο μακριά νυχτωμένοι από εμάς. Καλό είναι λοιπόν να μην διαμαρτύρονται ούτε αυτοί όταν τρώνε τη «μολότοφ» στο κεφάλι. Πρέπει και οι δύο πλευρές να καταλάβουμε πως έχουμε πόλεμο. Άλλωστε το είχε πει και ο πρωθυπουργός μας πως έχουμε πόλεμο με τις αγορές. Αυτός φυσικά δεν εννοούσε μόνο τον έξω πόλεμο, αλλά και τον μέσα. Απλά αργήσαμε λίγο να το καταλάβουμε. Καλό λοιπόν είναι, όποιος δεν το καταλαβαίνει να καθίσει προς το παρόν σπίτι του και να απολαμβάνει ως πολίτης τα επεισόδια από την τηλεόραση. Οι υπόλοιποι, ας βγούμε στο δρόμο έτοιμοι για πόλεμο και όχι για διαδήλωση. Αν μας προκαλέσουν, επίθεση, αν πάλι δεν φύγουν, ξανά επίθεση. Προς το παρόν ας υποστηρίξουμε ηθικά ή και υλικά αν χρειάζεται το παιδί που βρίσκεται στην εντατική, και να ευχηθούμε καλή επιτυχία στα ΜΑΤ, στην επόμενη διαδήλωση.

Τελικά, έχουμε πόλεμο!!!

Φυσικά και δεν έχουμε δημοκρατία. Δεν υπάρχει πιστεύω κανείς που να πιστεύει το αντίθετο. Το καθεστώς που έχουμε είναι «η δημοκρατική νομιμοποίηση μιας φιλελεύθερης ολιγαρχίας» (Καστοριάδης), αλλά όσο να πεις υπάρχουν έστω και τυπικά κάποια κομμάτια του διαδικαστικού που θυμίζουν δημοκρατία. Όχι!!! Πρέπει και αυτά να τα κάνουμε στην άκρη, αν θέλουμε να πάρουμε τη δόση μας. Την οικονομική δόση μας εννοείται, γιατί δόσεις από ξύλο και ψέμματα… ε, δόξα το θεό, δεν παραπονιέμαι, δεν είμαι αχάριστος.

Οι κατέχοντες την εξουσία, έχουν αναφερθεί πολλές φορές στη λέξη ”πόλεμος”. «Έχουμε πόλεμο με τις αγορές», «ζούμε τις μέρες ενός οικονομικού πολέμου», είπε και ο «σύντροφος» Βενιζέλος πρόσφατα. Καλά, αφού έχουμε πόλεμο, δεν γνωρίζουν ότι είναι υποχρεωμένοι να συναινέσουν υπέρ του ενός; Είναι εδώ και χίλια περίπου χρόνια γνωστό πως η δημοκρατία δεν έχει καμία σχέση με τον πόλεμο. Ο πόλεμος απαιτεί την αυστηρή υπακοή, άρα την μερική ή ολική αναστολή της οποιαδήποτε δημοκρατικής συμμετοχής. Πάντοτε σε καιρό πολέμου, η δημοκρατική αρχή οφείλει να ενδίδει σε μία αρχή καθαρά δεσποτική, που πάει να πει πως όλοι πρέπει να υπακούν άνευ όρων στον ηγέτη.

Μέχρι πριν μερικά χρόνια, ας πούμε …εκατό, η αναστολή αυτή παρουσιαζόταν συνήθως προσωρινά, καθώς ο πόλεμος ήταν μία έκτακτη περίσταση. Σήμερα ο πόλεμος είναι μία μόνιμη κατάσταση, στην προσπάθεια του νεοφιλελευθερισμού να επιβάλει δια της βίας τον λεγόμενο «αρπακτικό καπιταλισμό», άρα και η αναστολή της δημοκρατίας είναι πλέον ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. Πρέπει να γίνει επιτέλους αντιληπτό από όλους μας πως η σημερινή παγκόσμια κατάσταση πολέμου, αναγκάζει όλα τα έθνη -κράτη, ακόμα και τα πιο ”δημοκρατικά”, λέμε τώρα, να γίνονται αυταρχικά και ολοκληρωτικά. Η δημοκρατία για την οποία τόσο πολύ κόπτονται τα κόμματα της αντιπολίτευσης, είναι στην πραγματικότητα αδύνατη. Αν πίστευαν σε αυτή, θα έπρεπε από την πρώτη μέρα ψήφισης του μνημονίου, να έχουν αποχωρήσει από τη βουλή, ως ένδειξη διαμαρτυρίας σε μία κυβέρνηση που «αποφασίζει και διατάζει».

Η όποια συναίνεση επιτευχθεί υπό την απειλή του διλήμματος «συναίνεση ή χρεωκοπία», αποσκοπεί και μόνο στην πιστοποίηση του γκρεμίσματος μπροστά στα μάτια μας, μιας ακόμα κοινωνικής κατάκτησης. Με αρωγούς τα τηλεοπτικά κυρίως ΜΜΕ, θα υπάρξει πάλι μία πλύση εγκεφάλου που μοναδικό στόχο θα έχει να μας δείξει πάλι τον «μονόδρομο», όπως ακριβώς και δύο περίπου χρόνια πριν με την είσοδό μας στο μηχανισμό στήριξης και στο ΔΝΤ. Δεν υπάρχει κανένα δίλημμα, γιατί όλα είναι προ αποφασισμένα. Μας τα σερβίρουν απλώς σιγά- σιγά για να μην υπάρξει καμία ισχυρή αντίσταση.

Η δουλειά των κυρίαρχων είναι να κυριαρχούν, το ερώτημα είναι γιατί οι κυριαρχούμενοι τους ανέχονται; Μήπως πρέπει να πάρουμε καμιά τέντα ή καμιά σκηνή και να κατηφορίσουμε σιγά-σιγά προς το Σύνταγμα; Με το πάσο μας, δε βιαζόμαστε, μην αγχωθούμε κιόλας!

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...