Ντυμένοι με πανάκριβα ρούχα ή με κουρέλια όλοι είμαστε άνθρωποι που κάτω από τα πανιά κρύβουμε αυτό που πραγματικά είμαστε.

Όμορφοι ή άσχημοι. Μόνο που αυτή ομορφιά ή η ασχήμια του εγώ μας δεν έχει τα ιδία μέτρα μ΄εκείνα που οι διεθνείς μόδιστροι υποβάλλουν. Δεν έχουν καμιά σχέση με τα πρότυπα που προωθεί ο ηλίθιος κόσμος της ξέφρενης κατανάλωσης.

Ισα ίσα που σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας η μεγάλη σαπίλα καλύφθηκε από πομπώδεις ενδυμασίες, πομπώδεις κατασκευές, εκκλησίες που προκαλούσαν δέος, στρατούς που προκαλούσαν φόβο.

Η γύμνια της ανηθικότητας, της εκμετάλλευσης, της απάτης, η γύμνια της πνευματικής κενότητας, ή της πνευματικής αγυρτείας, χρειαζόταν πάντα μεγάλες ποσότητες καλυμμάτων για να κρυφτεί από την αλήθεια της απλότητας, της γαλήνης, της αληθινής αρμονίας και ομορφιάς.

Η κατασκευή αυτών των παραμυθένιων κάστρων που μέσα ζουν παραμυθένιοι πρίγκιπες με παραμυθένια πλούτη και ρυθμίζουν τις τύχες των απλών ανθρώπων πάνω στη γη, είναι το αποτέλεσμα της απίστευτης κενότητας, της τραγικής σαπίλας που υπάρχει μέσα τους.

Είναι πάμπτωχοι. Είναι άσχημοι. Είναι κενοί. Κι ο πολιτισμός που έχουν φτιάξει είναι τα μέτρα αυτής της εσωτερικής φτώχειας. Είναι το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέυ που όταν το αντικρύσουν θα πεθάνουν την ίδια στιγμή μέσα σε μια έκρηξη απόλυτης απόγνωσης.

Δεν ξέρω αν στον μεγάλο και τρανό την έστησαν και είναι αθώος - όσο αθώος μπορεί να είναι ο κύριος ΔΝΤ - ή όντως είναι έρμαιο της αδυναμίας του, το σίγουρο είναι όμως πως ο συμβολισμός αυτής της πράξης έφτασε τη κατάλληλη ώρα, για να μας υπενθυμίσει ακόμα μια φορά πόσο μικροί και ασήμαντοι είναι όσοι χτίζουν πύργους θεωρώντας πως θα φτάσουν να γίνουν θεοί και πόσο εύκολα αυτοί οι πύργοι γκρεμίζονται.

Από ένα ασήμαντο μικρό που στη παρέλαση φώναξε "ο βασιλιάς είναι γυμνός" ή από τα βρώμικα κυκλώματα που περιφέρονται και που τους μετρούν όπως εκείνοι μετρούν όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Με το συμφέρον τους.

Ολοι αυτοί οι άπληστοι άνθρωποι που μετράνε την ευτυχία σε χρυσό, έρχεται κάποια στιγμή που η ζωή τους μετατρέπει τα πάντα σε χρυσό... ακόμα και το φαγητό τους. Και τότε σαν τον δύστυχο Μϊδα μέσα στον απόλυτο πλούτο βλέπουν πως ούτε τις χαρές των απλών ανθρώπων δεν μπορούν να έχουν. Τότε δυο πράγματα κάνουν ή μετανοιώνουν και προσπαθούν να συμμαζέψουν τη καταστροφή τους ή γίνονται τα εκδικητικά ανθρωπάκια που αιματοκυλούν τους λαούς για να νοιώσουν λίγο ζωντανοί.

Κι εμείς εδώ πατριώτες τι λέτε να κάνουμε τώρα? Σκέφτεστε τη τύχη μας να στηρίζεται στη παροιμία "ξένα γαμήσια δικά μας βάσανα"?...

vasiliskos2

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...