Oι καναπέδες πάλιωσαν. Βγήκαν οι σούστες τους. Έγιναν τόσο ενοχλητικοί και άβολοι. Οι δρόμοι και οι πλατείες μοιάζουν ως το μόνο μέρος που αξίζει να βρίσκεσαι. Είναι αυτό που λαχταρά η ψυχή σου. Συνεχίζω να μην καταλαβαίνω αυτούς που βρίσκουν δικαιολογίες στον εαυτό τους και δεν θέλουν να συμμετέχουν. Πότε περιμένουν να πάρουν θέση δηλαδή; Αισθάνονται αθώοι επειδή δεν έφαγαν; Aκούω απόψεις αυτών που δεν έρχονται. Κρίνουν μόνο χωρίς να αντιπροτείνουν ΤΙΠΟΤΑ. Οι συλλογικές διεργασίες χρειάζονται να ζυμωθούν από τον χρόνο. Στην παρούσα φάση το σημαντικό είναι ότι μαζευόμαστε για να βρούμε τι θα κάνουμε και πως θα το κάνουμε.

Μάλλον αυτοί που δεν έρχονται έχουν συνηθίσει να μονοπωλούν την διαμαρτυρία συγκεκριμένες ομάδες. Το “κλειστό επάγγελμα” της αντίδρασης άνοιξε και νιώθουν αμηχανία. Θέλουν από τώρα προτάσεις. Ας έρθουν να πουν τις δικές τους. Γιατί και προτάσεις θα υπάρξουν μέσα από συλλογικές και δίκαιες αποφάσεις. Σε κάποιους άλλους δεν αρέσει το ετερόκλητο πλήθος. Μα ακριβώς επειδή το πλήθος είναι ακηδεμόνευτο και διαφορετικό απ’ όσα έχουμε συνηθίσει γι’ αυτό και θα πετύχει κάτι. Μικρό ή μεγάλο δεν έχει σημασία. Η πρώτη νίκη επετεύχθη. Ξαναβρεθήκαμε οι πολίτες, αποκαθιστούμε σταδιακά την αλληλεγγύη και την εμπιστοσύνη που είχαμε απωλέσει.

Το να βγούμε έξω, είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε. Οι συνελεύσεις είναι το πιο σημαντικό κομμάτι αυτής της διαδικασίας. Δεκάδες άνθρωποι μιλούν σε συνανθρώπους τους και για πρώτη φορά θέλουμε ν’ ακούσουμε ο ένας τον άλλον. Αρκετές συγκινητικές στιγμές, ενδιαφέρουσες γνώμες, διαφορετικοί άνθρωποι μεταξύ τους. Και όλοι υπό τον ίδιο σκοπό. Φαίνεται απροσδιόριστος, αλλά είναι το αίτημα για ανθρωπιά. Για πιο δίκαιη κοινωνία. Κάποιοι, μεγαλύτεροι σε ηλικία ζήτησαν συγγνώμη για τα λάθη της γενιάς τους. Τους τιμά. Σε αντίθεση με άλλους που ακόμη τρέχουν σε κομματικές εκδηλώσεις. Ενδιαφέρουσες οι τοποθετήσεις για γενική απεργία διαρκείας, όπως και οι προτάσεις για να απελευθερωθούν τα εργατικά σωματεία από τους εργοπατέρες.

Υπάρχουν πολλά να γίνουν στην πορεία, αλλά δεν χρειάζεται να κάνουμε βιαστικές κινήσεις. Το σίγουρο είναι, ότι πολλούς τους πονάει αυτό που έχουμε, οι “αγανακτισμένοι”. Αυτό που φτιάξαμε χωρίς να επιδιώκουμε αξιώματα και τιμές. Αυτό που διαμορφώνουμε μέσα από συνελεύσεις, όπου ο καθένας μπορεί να μιλήσει και να διαμορφώσει μαζί με όλους τους άλλους κάτι νέο όπου θα υπάρχει σύμπνοια. Σίγουρα θα χρησιμοποιήσει το κατεστημένο βία. Δεν τρέφει κανείς; αυταπάτες για το αντίθετο. Όμως θα είμαστε εκεί. Όλοι μας. Ενωμένοι μέχρι τέλους. Γιατί η Ιστορία γράφεται σε δρόμους και πλατείες κι όχι σε σαλόνια και γραφεία.

Παρακάτω το 1ο Ψήφισμα Λαικής Συνέλευσης Πλατείας Συντάγματος

Εδώ και πολύ καιρό παίρνονται αποφάσεις για εμάς χωρίς εμάς.

Είμαστε εργαζόμενοι, άνεργοι, συνταξιούχοι, νεολαίοι, που έχουμε έρθει στο σύνταγμα για να παλέψουμε και να αγωνιστούμε για τις ζωές μας και το μέλλον μας.

Είμαστε εδώ γιατί γνωρίζουμε ότι οι λύσεις στα προβλήματά μας μπορούν να προέλθουν μόνο από εμάς.

Καλούμε όλους τους Αθηναίους, εργαζόμενους, ανέργους και νεολαία στο Σύνταγμα, και όλη την κοινωνία να γεμίσει τις πλατείες και να πάρει τη ζωή στα χέρια της.

Εκεί στις πλατείες θα συνδιαμορφώσουμε όλα μας τα αιτήματα και τις διεκδικήσεις μας.

Καλούμε όλους τους εργαζόμενους που θα απεργήσουν την επόμενη περίοδο να καταλήγουν και να παραμένουν στο Σύνταγμα.

Δεν θα φύγουμε από τις πλατείες, μέχρι να φύγουνε αυτοί που μας οδήγησαν εδώ: Κυβερνήσεις, Τρόικα, Τράπεζες, Μνημόνια και όλοι όσοι μας εκμεταλλεύονται. Τους διαμηνύουμε ότι το χρέος δεν είναι δικό μας.

ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΡΑ!

ΙΣΟΤΗΤΑ – ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ – ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ!

Ο μόνος αγώνας που χάνεται είναι αυτός που δεν δόθηκε ποτέ!

ΠΗΓΗ

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...