του Βαγγέλη Χριστοδούλου…

Ο “πολίτης” για τον οποίο θέλω να γράψω εδώ, ακούγοντας Al Di Meola, είναι στην πραγματικότητα μία παράλογη μίμηση μιας παράλογης ζωής. Είναι μία επινοητική παράσταση του τίποτα, επιδέξια όμως να ξεγελάει για μία ώρα την πλήξη, μέσα από τον αντικατοπτρισμό αυτής της πλήξης, βλέποντας κάθε βράδυ τις ειδήσεις των οκτώ. Μέσα από τις μυθοπλασίες και το υπερθέαμα των ειδήσεων, το μόνο που καταφέρνει είναι να αναλώνεται άσκοπα συσσωρεύοντας εικόνες που παρασύρονται από τον χρόνο.

Αποδέχονται τον όρο “πολίτης”, χωρίς να γνωρίζουν στην πραγματικότητα τί σημαίνει, αφού αν το γνώριζαν δεν θα επέτρεπαν ποτέ σε άλλους να διαχειρίζονται τις υποθέσεις τους στο όνομά τους, μέσω της περίφημης αντιπροσώπευσης. Η κυβέρνηση τους αποκαλεί “πολίτες”, προκειμένου να μην τους λέει πως είναι ένας συρφετός ματαιόδοξων, πάντα ενθουσιώδης, πάντα απογοητευμένος από τα καμώματα του αφέντη του, και κυρίως δίχως γούστο. Είναι όμως πάντα έτοιμος να ρίξει την έγκρισή του στην κάλπη, γιατί θέλει να εγκρίνει κάτι για το οποίο δεν γνωρίζει απολύτως τίποτε, δεν το έχει ποτέ διαβάσει, αλλά το αποκαλεί “κυβερνητικό πρόγραμμα”. Πολύ χειρότερα δε, στηρίζει με τις πρακτικές του κάτι που ονομάζει “πολιτικό σύστημα”, αλλά πάλι ρε γαμώτο δεν ξέρει τι ακριβώς είναι.

Με το σκεπτικό αυτό νομίζει πως αλλάζοντας τους αφέντες του, θα αλλάξει και η ζωή του. Αλήθεια, διακατέχεται από μία τεράστια σε βλακεία, ιδιοτελή ευπιστία. Δεν γνωρίζει το στοιχειώδες αξίωμα που λέει πως από σταθερή αιτία δεν προκύπτει ποτέ μεταβλητό αποτέλεσμα . Το θέμα δεν είναι να αλλάξεις αφέντη, αλλά να τον καταργήσεις τελείως!!! Κι όμως: υπάρχουν ακόμα πάρα πολλοί “ειδικευμένοι δούλοι”, που στηρίζουν τις προσπάθειες των αφεντικών τους. Ο απλός κόσμος τους αποκαλεί ”κομματόσκυλα”. Αυτοί εκλέγουν κυβερνήσεις υποστηρίζοντας μία “αλήθεια” που ποτέ δεν έχει αποδειχθεί στην πράξη: η ζωή τους θα αλλάξει!!! Δεν πειράζει που δεν αλλάζει ποτέ, δεν έχει σημασία, αρκεί που το κόμμα τους, τους θεωρεί “πολίτες” και τους επιτρέπει να ελπίζουν, πετώντας τους κανένα κομμάτι κρέας που και που.

Η διανοητική σκλαβιά του “πολίτη” της εποχής, αποκαλεί ορθό λόγο ή υποχρεωτική πορεία, οτιδήποτε περιγράφει τον δουλικό της χαρακτήρα. Ταυτίζεται τόσο με τα γελοία δόγματα και διλήμματα των πατρόνων της, ώστε όχι μόνο δεν τα γνωρίζει αλλά ούτε και τα αναγνωρίζει.

Θα δούμε…

eagainst

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...