του Γιώργου Λακόπουλου




Στις πλατείες συρρέουν πολύχρωμα πλήθη αγανακτισμένων που δεν θέλουν να ακούσουν και να δουν κανέναν από τους πολιτικούς των κομμάτων που γέννησε η Μεταπολίτευση. Στη Βουλή οι υποτιθέμενοι εκπρόσωποι του έθνους αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι δεν αντιπροσωπεύουν ούτε καν τον εαυτό τους. Με την έννοια ότι ψηφίζουν αυτό που τους υπαγορεύουν οι υπουργοί και όχι αυτό που πιστεύουν οι ίδιοι. Στην οικονομία άρχισε και επεκτείνεται ένας παγετώνας με εκατοντάδες χιλιάδες θύματα. Στους θεσμούς καταρρέουν και οι θεμελιώσεις εγγυήσεις για την ορθή λειτουργία του κράτους δικαίου.

Στη διεθνή σκηνή μας διασύρουν μέρα νύχτα και είναι να γελάς με τον αυτάρεσκο ισχυρισμό της κυβέρνησης ότι αποκατέστησε το κύρος της χώρας. Τέτοια αποκατάσταση που μας οδηγεί στα αζήτητα της Ευρώπης καλυτέρα να έλειπε. Στην κοινωνία δημιουργούνται εστίες εγκληματικότητας σε μαζική κλίμακα. Εκπαίδευση, πρόνοια, ασφάλιση, δικαιοσύνη, γίνονται είδη σε ανεπάρκεια. Στα σώματα που εγγυώνται την ασφάλεια του πολίτη και την ακεραιότητα της χώρας η κατάσταση ποτέ δεν ήταν χειρότερη.

Οι κατά καιρούς προφήτες αποδεικνύονται μικροκατεργαραίοι που προσπαθούσαν να αρπάξουν την καρδιά, το νου, την ψήφο και το πορτοφόλι μας. Επίσης κανείς δεν περιμένει να τον σώσουν οι γόνοι που κυβερνούν διαδοχικά στη μοναδική Κληρονομική Δημοκρατία της Ευρώπης. Αντίθετα όλοι αντιλαμβάνονται ότι η χώρα χαντακώθηκε επειδή η κοινωνία ανέθετε τη διακυβέρνηση σε κάποιους που αντιλαμβάνονται την άσκηση της εξουσίας ως δικαίωμα.

Τι σημαίνει όμως η συσσώρευση όλων αυτών των παραγόντων ακύρωσης της τάξης πραγμάτων που δημιουργήθηκε μετά τη χούντα; Πού θα βγάλει αυτή η αβεβαιότητα που κυριαρχεί ανάμεικτη με οργή, απογοήτευση και πραγματική έκπτωση σε όλα τα μέτωπα της ζωής του πολίτη; Η απάντηση μπορεί να προκύψει ανα πάσα στιγμή, άλλα ωστόσο κανείς δεν μπορεί να την προβλέψει. Δεν μπορεί καν να πει κανείς αν ζούμε το τελευταίο στάδιο της προηγουμένης εποχής, η το πρώτο της επόμενης.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι πλησιάζει η ώρα της νέας Μεταπολίτευσης. Της μετάβασης σε μια κατάσταση οπου τα πάντα θα πρέπει να δικαιολογήσουν την αξία της παρουσίας τους από την αρχή. Σε μια νέα φάση του νεώτερου ελληνικού βίου στην οποία το παλιό δεν θα έχει θέση, όσο και αν μεταμορφωθεί. Αυτό πρέπει να το προσέξουμε ιδιαίτερα. Γιατί άρχισαν να κυκλοφορούν πολλοί οι όποιοι αφού πήραν μέρος στο πάρτι της καταστροφής, αφού έκαναν όνομα, καριέρα και ενδεχομένως και λεφτά, τώρα υπόσχονται να αναλάβουν τη σωτηρία μας. Προφανώς δεν αντιλαμβάνονται ότι η σωτηρία που έχουμε ανάγκη είναι η σωτηρία από αυτούς κυρίως.

Αυτή η νέα Μεταπολίτευση μπορεί να προκύψει από ένα τυχαίο γεγονός, ή από μια παράμετρο που δεν μπορούμε καν να υποψιαστούμε. Αλλά θα προκύψει. Ότι δεν καταπίνει κανείς πλέον αμάσητο κανένα από τα παλιά παραμύθια είναι δείγμα ότι κάτι έρχεται. Η ολική αφήγηση της ιστορίας στην οποία εθιστήκαν οι προηγούμενες γενιές θεωρείται πλέον ανοησία. Πλησιάζει η στιγμή της πρόσκρουσης ανάμεσα στην αλήθεια που δεν ξέραμε ποτέ και στην ανάγκη που δεν θα μπορούμε να απολύσουμε. Μονό που αυτό δεν θα γίνει για να μείνουν τα πράγματα όπως έχουν. Αλλά για να αλλάξουν. Για να υπάρξουν νέα κόμματα, νέα συνδικάτα, νέα μέσα ενημέρωσης, νέοι πολιτικοί, νέοι κανόνες, νέος τρόπος ζωής. Αυτή η αλλαγή όμως δεν πρόκειται να γίνει σε μια νύχτα. Θα πάρει χρόνο. Και θα χρειαστούν αναμετρήσεις με όλους και με όλα. Κυρίως με το σάπιο μοντέλο πάνω στο οποίο χτίσθηκε η Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία. Δηλαδή με τον εαυτό μας.

ΠΗΓΗ

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...