Μπελ Επόκ!
Χορεύοντας στο σκοτάδι.
Φαντάζει ως ένας αγώνας, ενάντια σε φαντάσματα. Ενώ «εμείς» κάνουμε τα πάντα για να σωθούμε , οι «φίλοι» μας ευρωπαίοι –αμερικανοί σαν να μας βάζουν επιπλέον στόχους γιατί ξένες- υπερβατικές δυνάμεις δεν είναι ευχαριστημένες. Τέλος πάντων θα πρέπει κάποια στιγμή να μάθουμε από επίσημα χείλη, ποιες είναι αυτές οι Αγορές που είναι τόσο πιεστικές, από πού προέρχονται ,τι συμφέροντα έχουν, γιατί δεν είναι ποτέ ευχαριστημένες, γιατί η άποψη τους είναι τόσο σημαντική για τη ζωή του τόπου και καταφέρνει μια ολόκληρη κυβέρνηση να έχει υποταχθεί στις διαθέσεις τους; Από ότι δείχνουν τα πράγματα δεν θα μάθουμε ποτέ! Θα παραμείνουν μυστήριο κάτι σαν το κοσμολογικό ζήτημα. Εδώ δηλαδή έχουμε να αναμετρηθούμε με τη σύγχρονή μεταφυσική. Σαν τους πρωτόγονους που έκαναν Θεό τους κάθε τι ανεξήγητο και συνάμα δεσποτικό, έτσι και εμείς σήμερα, εν έτει 2011 υπό το φόβο των Αγορών δεν ξέρουμε τι ακριβώς να κάνουμε. Πώς να παλέψουμε ενάντια σε κάτι τόσο πάνω από εμάς; Ενάντια σε κάτι για το οποίο ίσως πολλοί αισθανόμαστε δέος! Μάλλον τα πράγματα είναι σήμερα πιο δύσκολα και λιγότερο ξεκάθαρα από αυτά που είχαν να παλέψουν οι προγονοί μας το ’21 και το ’40. Ποιος τολμά τη σήμερον ημέρα να τα βάλει με τις αγορές; Αφού δεν μπορούμε να τα βάλουμε με τις υπέρτερες δυνάμεις το μόνο λοιπόν που μας μένει είναι να τους παραδοθούμε… Απ’την άλλη όμως, δικαίως θα αναρωτηθεί κανείς: τι σχέση έχει η προσπάθεια για να «σωθεί» η χώρα με την κατακρεούργηση των εργασιακών δικαιωμάτων που υπόκειται ο ελληνικός λαός; Την απάντηση μάλλον θα πρέπει να τη λάβει από την κυβέρνηση που πασχίζει με όλες τις δυνάμεις της για την… εξαθλίωση της χώρας.
Μέτρα… νέα μέτρα….και πάλι νέα…. Φαύλος κύκλος; Μάλλον όχι! Η διαδικασία τού να καταφέρεις να κάνεις μια χώρα φτωχότερη , ξέρουν πολύ καλά ότι δεν μπορεί να γίνει από τη μια μέρα στην άλλη. Η συνταγή είναι γνωστή: βολιδοσκόπηση και εξοικείωση της κοινής γνώμης με τα μελλούμενα και παραφιλολογία για μέτρα που δεν θα παρθούν (αρχικά), εκτίμηση των αντιδράσεων… και προοδευτική κλιμάκωση. Όλα έτσι γίνονται σιγά-σιγά αντικειμενικά! Καμία απόλυση έλεγε ο Παπακωνσταντίνου πριν ένα χρόνο, σήμερα προβάλλεται ως αυτονόητο ότι θα γίνουν πάνω από 100.000 απολύσεις στο δημόσιο τομέα, όταν θα συγχωνευτούν ή θα κλείσουν τμήματα των ΔΕΚΟ.
Έγιναν αυτά που δεν έγιναν τις προηγούμενες δεκαετίες!
Η κυβέρνηση καυχιέται ότι έχει επιφέρει αλλαγές πρωτόγνωρες για τη χώρα,ύστερα από τεράστια προσπάθεια και μάλιστα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Δεν μας λένε ακριβώς όμως τι έχουν καταφέρει. Η αοριστολογία και επένδυση στη λήθη του λαού σε όλο της το μεγαλείο. Μα φυσικά το να διαλύσεις εργασιακές κατακτήσεις, να ξεπουλήσεις τα ασημικά του κράτους, να μειώσεις τις δημόσιες παροχές δεν χρειάζεται και πολύ χρόνο! Μάλλον θα έχουν μπερδέψει την Καταστροφή με τη Δημιουργία. Τελικά το μόνο που έχουν καταφέρει όλο αυτό το διάστημα είναι η εκπληκτική ικανότητα που έχουν αναπτύξει για να διαστρέφουν την πραγματικότητα…
Χορεύοντας με τους λύκους
Σήμερα πρέπει να αναλογιστεί κανείς ότι οι διαστάσεις της Τροϊκανής- Κυβερνητικής Τρομοκρατίας και του Γκεμπελισμού πλέον ξεπερνάνε τα συνήθη όρια...
Εθνική Συναίνεση… Über Alles!
Τις τελευταίες μέρες λοιπόν , έπεσε σαν ώριμο φρούτο και η Εθνική Συναίνεση. Από ότι φαίνεται οι Τροϊκανοί έχουν βαλθεί να μας πείσουν, παρεμβαίνοντας στην εσωτερική πολιτική ζωή της χώρας, όχι απλώς να δεχτούμε τα νέα σκληρά μέτρα άλλα να τους διασφαλίσουμε εκ των προτέρων ότι συμφωνούμε μ’αυτά ομόφωνα.
Γιατί άραγε τόσο ενδιαφέρον και έχουν βαλθεί να μας μονιάσούν; Μάλλον αυτά που επέρχονται θα είναι τόσο επώδυνα ώστε θα πρέπει να καταλυθεί το όποιο ίχνος δημοκρατίας που έχει απομείνει σε αυτή τη χώρα, ώστε να έχουν οι τοκογλύφοι τις εγγυήσεις τους. ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΝΑΔΙΑΘΡΩΣΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ-ΕΠΙΤΑΧΥΝΣΗ ΤΩΝ ΑΛΛΑΓΩΝ , ουρλιάζουν! Μάλιστα η Μέρκελ δεν αρκείται σε αυτά θέλει και περικοπές στις άδειες και στις αργίες, για να ικανοποιηθεί. Πραγματικά, σε λίγο δεν θα ξέρει κανείς τι θα ζητήσουν από τη σοσιαλοφιλελεύθερη κυβέρνηση όλοι αυτοί οι τοκογλύφοι «φίλοι» που ασελγούν πάνω στο πτώμα της ελληνικής οικονομίας.
Η κυβέρνηση λοιπόν, στην κατεύθυνση να καλλιεργήσει «καλό κλίμα» στους δανειστές μας, προβαίνει σε σκλήρυνση της στάσης της απέναντι σε όποιον έχει την πρόθεση να αντιπαρατεθεί σ’ αυτό το κλίμα επιβολής εντείνοντας απ’την πλευρά της την τρομοκρατία και την καταστολή απέναντι σε διαφορετικές φωνές. Έτσι δεν έχει σε τίποτα να αιματοκυλά απεργιακές διαδηλώσεις (11/5) με προσχεδιασμένες επιχειρήσεις καταστολής της αστυνομίας, δολοφονικής βιαιότητας, ξεπερνώντας κάθε όριο , δείχνοντας κυνικά ότι το πολιτικό κόστος από τυχόν ανθρώπινες απώλειες είναι αδιάφορο όπως και σε άλλες κρίσιμες περιόδους παλαιότερα ( δολοφονία Κουμή και Κανελλοπούλου)
Φυσικά, και εδώ προέχει να πειστεί πάνω από όλα η κοινή γνώμη για την επίτευξη των στόχων! Η ένταση της καταστολής κυρίως στόχο έχει στο να τρομοκρατήσει τον αποδέκτη-θεατή , το κομμάτι εκείνο της κοινωνίας που παρακολουθεί, ώστε να αποτρέψει τη συμμετοχή του. Αρωγοί σε αυτή την προσπάθεια τα ΜΜΕ, έχοντας αποδεχτεί τη μνημονιακή πολιτική, είναι «μανούλες» στο τσουβάλιασμα και στην παρουσίαση των γεγονότων π.χ. συνήθως στις ειδήσεις για ένα μεγάλο διάστημα, μετά από την ενημέρωση για τα καινούρια μέτρα, ακολουθούν οι «επιτυχίες» της αντιτρομοκρατικής ώστε να συνδεθεί μ’αυτές ως κατάληξη ο αγώνας του κόσμου που αντιστέκεται. Για να μας δείξουν, έτσι απλά που καταλήγει, ο αγώνας του κόσμου που αντιστέκεται Έτσι λοιπόν, το ενδεχόμενο για αμφισβήτηση θα πρέπει να ελαχιστοποιηθεί και η ανάγκη για αντίσταση να εκμηδενιστεί…
Με λίγα λόγια η κυβέρνηση και ΣΙΑ θέλει να περάσει το μήνυμα στην κοινωνία , ότι ξέραμε περί δημοκρατικών ελευθεριών και ελεύθερης πολιτικής έκφρασης πρέπει να τα ξεχάσουμε. Βρισκόμαστε λοιπόν μπροστά σε ένα νέο επιβεβλημένο ρεαλισμό, σε μια νέα δημοκρατία. Όπου σε λίγο δεν θα αρκεί απλώς να συνυπάρχεις με τη νέα κατάσταση αλλά θα είναι υποχρεωτικό και να συμφωνείς με της επιλογές τους γιατί ίσως δεν ξέρει κανείς, μπορεί να κατηγορηθείς στο μέλλον για εθνική... ή μάλλον πιο σωστά για ευρωπαϊκή προδοσία. Ο κίνδυνος για εκφασισμό της κοινωνίας ελλοχεύει...
Ο φόβος τρώει τα σωθικά…
Απέναντι σε αυτόν τον καταιγισμό μέτρων η κοινωνία στο μεγαλύτερο της μέρος παρακολουθεί με αμηχανία συσσωρεύοντας την αγανάκτηση της, παρόλες τις προσπάθειες για συγκρότηση απάντησης από την πλευρά των εργαζομένων. Η σαλαμοποίηση που έχουν επιφέρει στο κίνημα, με αποσπασματικές αντιδράσεις οι συνδικαλιστικές ηγεσίες και οι εργατοπατέρες φαίνεται να έχει δράσει παραλυτικά , τουλάχιστον προς το παρόν.
Παρόλα αυτά η κοινωνική κατάσταση ολοένα και χειροτερεύει με τους δείκτες της ανεργίας να έχουν φθάσει στο κόκκινο και η φτώχεια να έχει κτυπήσει την πόρτα σε πολλά νοικοκυριά. Τι είναι αυτό που συγκρατεί όλο αυτόν τον κόσμο και δεν εκδηλώνεται; Έχει μήπως πειστεί από τις οικονομικές αλχημείες και την προπαγάνδα της κυβέρνησης, ελπίζει στο γνωστό «ότι ο Έλληνας έχει δείξει η ιστορία ότι τελικά μπορεί και επιβιώνει»; Πολιτικά μάλλον βρίσκεται κοντά στη λογική του «εφικτού», δεν επενδύει σε λύσεις που δεν του παρέχουν εγγυήσεις και άμεσα αποτελέσματα ή θέλουν την δική του συμμετοχή.
Το τελευταίο διάστημα ίσως ως κοινωνία να έχουμε φθάσει στα όρια ψυχολογικής –ηθικής κατάπτωσης. Μέχρι πού θα φθάσει αυτή η κατάσταση; Η κοινωνία έχει τη δυνατότητα να αλλάξει και δεν χρειάζεται να βουλιάξουμε πρώτα για να το καταλάβουμε. Το στοίχημα λοιπόν για όλους εκείνους που πιστεύουν στη κοινωνική πρόοδο, είναι να καταφέρουν να αναδείξουν στο προσκήνιο νέα πολιτικά υποκείμενα, βγαλμένα μέσα από τη συλλογική- λαϊκή πάλη και τις πραγματικές ανάγκες του τόπου. Υπάρχει ανάγκη να συγκροτηθεί να δυναμώσει μια άλλη άποψη, ενάντια στην κυρίαρχη, η οποία θα καλλιεργήσει ένα όραμα για τον τόπο, για να δοθεί πολιτική απάντηση στην κατάσταση που βιώνουμε.
Ν.Κ.
ΠΗΓΗ
STEVENIKO
Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...
