Η οικονομική υποδούλωση-με-ημερομηνία-λήξης επιλέχτηκε από την κυβέρνηση, πριν ένα περίπου χρόνο, σα μέθοδος διεξόδου. Αυτές τις μέρες μετονομάστηκε σε υποδούλωση-επ’-αόριστον η οποία μετεξελίσσεται σε πολιτική και διοικητική και ολοκληρώνει την εθνική της υπόσταση.

Ωστόσο για την ελληνική κοινωνία και τους πολίτες το ερώτημα παραμένει: μπορούν οι δημοκρατικοί θεσμοί να ερμηνεύονται, να εφαρμόζονται και να προασπίζονται με διαφορετικούς τρόπους από την εξουσία και το λαό;

Σίγουρα η δημοκρατία μας δεν είναι σήμερα στο γύψο. Βρίσκεται όμως σε μια κατάσταση ματαίωσης που την κρατά ακίνητη και παγωμένη – δυσδιάκριτη αν όχι αόρατη...

Στη φάση της συνειδητοποίησης η οικονομική κρίση μας κατέβαλλε σαν άτομα. Στη σημερινή φάση της αδιέξοδης παγίωσης δοκιμάζει και καταλύει την κοινωνική συνοχή. Το μνημόνιο-2 είναι ένα παραπάνω βήμα που σπρώχνει τους πιο αδύναμους της κοινωνίας βαθύτερα στον κυνισμό και τη βαρβαρότητα της οικονομικής κρίσης.

Αλλά τους καθιστά και πιο ελεύθερους και μαχητικούς μες στην αθλιότητά τους καθώς αφαιρεί από τη σκέψη τους την ελπίδα.

Γιατί επιτέλους η αλήθεια, ορμητική, διέλυσε το λυκόφως της αναξιοπιστίας. Τελικά δεν υπήρχε φως στο τούνελ! Τελικά δεν υπήρχε οδικός χάρτης διεξόδου! Τελικά είχε δίκηο ο πρωθυπουργός! Ήταν, είναι και θα είναι Οδύσσεια. Αλλά σε ένα νέο και πολύ μπερδεμένο έπος, που γράφεται τώρα.

Γιατί στο τέλος αυτής της επώδυνης και περιπετειώδους διαδρομής και αυτογνωσίας – τέλος που διαρκώς μετατοπίζεται – δεν περιμένει η Ιθάκη αλλά η τρομακτική φιγούρα του Μινώταυρου. Κι όσο δεν αποτρέπεται αυτός ο άπελπις φόβος τόσο θα δίνει τον τόνο της ανατροπής.



Πίνακας: Η Δώρα και ο Μινώταυρος, Πικάσο, 1936

πηγη

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...