Η εμπειρία του παρελθόντος προβλέπει την ήττα του μέλλοντος
Μετά την λήξη του ψυχρού πολέμου, το 1989, επικράτησε το νεοφιλελεύθερο μοντέλο καπιταλιστικής ανάπτυξης τόσο στην δύση, όσο και στις πρώην κομουνιστικές, αλλά και στις χώρες, όπως η Κίνα, που σήμερα αυτοπροσδιορίζονται ως κομουνιστικές.
Τον ίδιο δρόμο ακολούθησε και η ακμάζουσα εκείνη την εποχή στην Ευρώπη σοσιαλδημοκρατία.
Παρουσιάστηκε (η σοσιαλδημοκρατία) ως «ειρηνοποιός» μεταξύ καπιταλισμού και σοσιαλισμού γεγονός που εκ των πραγμάτων την μετέτρεψε σε απόλυτο εκφραστή- δούρειο ίππο του νεοφιλελευθερισμού. Στην Ελλάδα, παρότι έγιναν κάποιες προσπάθειες για ανακοπή των διεθνών εξελίξεων σε σχέση με την εφαρμογή τους στην χώρα μας, η κυβέρνηση του τέως Πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη μεταμορφώθηκε σε «φερέφωνο»των οικονομικών αντιλήψεων που είχαν επικρατήσει σε διεθνές επίπεδο. Για το λόγο αυτό δεν υπάρχουν στην πρόσφατη ιστορία παραδείγματα συνδικαλιστικής ή πολιτικής αντίδρασης για τα τρέχοντα οικονομικά αποτελέσματα από την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία.
Την εποχή εκείνη έκανε την εμφάνισή της και η δημιουργική λογιστική ως διέξοδος για την παράκαμψη των αυστηρών κανόνων του Μαάστριχτ.
Για τις ανάγκες της σύγκλισης το μαύρο έγινε άσπρο χωρίς κανένας να νοιάζεται για τις συνέπειες που προκαλούσε η εφαρμοζόμενη οικονομική πολιτική στην βάση την κοινωνίας και γενικότερα στο γεγονός ότι οι αλλαγές που συντελούνταν στην δομή της παγκόσμιας οικονομίας στην πράξη αποσάρθρωναν τόσο το γεωπολιτικό status της χώρας όσο και τους κανόνες που είχε ορίσει η ευρωζώνη προκειμένου να μην αυτοκαταργηθεί ως οικονομική οντότητα.[ εδώ αναφέρομαι στο σύμφωνο σταθερότητας το οποίο σήμερα έχει καταστρατηγηθεί από σχεδόν όλα τα μέλη της ευρωζώνης]
Όπως διαπιστώνουμε ήδη από τις τρέχουσες εξελίξεις η αυξανόμενη φούσκα της χρηματοοικονομικής παγκοσμιοποίησης αποδυνάμωσε χρόνο με το χρόνο τα κράτη με άμεσο αποτέλεσμα να μεταφερθεί η βάση αναφοράς της παγκόσμιας οικονομίας στις χρηματοπιστωτικές αγορές. Όσα βιώνουμε τον τελευταίο χρόνο στην χώρα μας είναι σε μεγάλο βαθμό αποτελέσματα της επιρροής που ασκεί το διεθνές χρηματοπιστωτικό λόμπυ στις οικονομικές εξελίξεις.
Η στροφή αυτή οδήγησε στην παραγωγή οικονομικών αξιών με δανεικά- αέρα. Έτσι τοπραγματικό κοινωνικό προϊόν και άλλες παραδοσιακές οικονομικές αξίες απαξιώθηκαν για μετακαπιταλιστικά χρηματοοικονομικά προϊόντα και για μια υπερπόντια και χωρίς ποιοτικά χαρακτηριστικά παραγωγή που ξεπερνά κατά πολύ την ενεργό ζήτηση. Συνεπώς, σημαντικό ρόλο για τον εν λόγω μετασχηματισμό έπαιξε και η μεταφορά της βιομηχανίας σε χώρες με υπανάπτυκτη ή εξουσιαζόμενη οικονομική δομή. Κατά τον τρόπο αυτό η Ευρώπη και η βόρεια Αμερική από παραγωγοί έγιναν εισαγωγείς των προϊόντων που μέχρι πρότινος παρήγαγαν, άμεση συνέπεια των εξελίξεων ήταν να χάσει η ευρωπαϊκή κοινή αγορά ένα μεγάλο τμήμα τόσο της ανταγωνιστικότητας όσο και της ανταλλακτικής της αξίας.
Καθώς όμως κράτη, όπως η Ελλάδα, που δεν μπόρεσαν να παράγουν δική τους κουλτούρα ( στην χώρα μας εξαιτίας της αδιαφορίας που επέδειξε απέναντι στις προκλήσεις η πολιτικο-επιχειρηματική τάξη) για να αντιμετωπίσουν ή να αφομοιώσουν δημιουργικά την νέα τεχνολογική και οικονομική πραγματικότητα εξάντλησαν πολύ γρήγορα τα αποθέματα τους σε κεφάλαια και εργασία.
Στην Ελλάδα η πρώτη αρνητική εικόνα για την οικονομία είχε αρχίσει να διαφαίνεται στο τέλος της δεκαετίας του ’90. Αντιλαμβανόμενοι το αδιέξοδο, στο οποίο έχει οδηγηθεί η χώρα οι πολιτικό- οικονομικές ελίτ τρόμαξαν και επέλεξαν να σωθούν οι ίδιοι με τις λιγότερες απώλειες. Για τον λόγο αυτό κατασκεύασαν τον μύθο του ισχυρού χρηματιστηρίου και κατ’ επέκταση της «ισχυρής Ελλάδας» για να αντλήσουν άκοπα ένα μεγάλο τμήμα των οικονομικών κεφαλαίων που είχε αποταμιεύσει η ελληνική κοινωνία, πάνω από εκατό εκατομμύρια ευρώ προερχόμενα κυρίως από μικροεπενδυτές μεταφέρθηκαν στις τσέπες όσων γνώριζαν τι συνέβαινε . Παράλληλα άρχισαν να δανείζονται τεραστία πόσα με βασικό στόχο να καλύψουν τα προβλήματα που προκαλούσε η αναπτυξιακή υστέρηση με κατανάλωση.
Σε αυτό το κατά γενική ομολογία προβληματικό πλαίσιο η δομημένη κατά τα πρότυπα της αγοράς κοινωνία, οι χρόνιες υπερβολές και η συνειδητή απόκρυψη των ανισορροπιών συμπίεσαν περίεργα την κοινωνική σκέψη που έψαξε να βρει διέξοδο στην εικονική πραγματικότητα της εφήμερης οικονομίας.
Η ελληνική κοινωνία εκείνη την εποχή υπέστη την πλέον στρατηγική ήττα, πήγε σε μια μάχη έχοντας αρχής εξ' αρχής χάσει τον πόλεμο.
Οι παραπάνω ιδιαιτερότητες, ως εξέλιξη, διαμόρφωσαν, ως αποτέλεσμα, την τρέχουσα οικονομική και κοινωνική δομή στην χώρα μας και κατ' επέκταση στον δυτικό κόσμο. Βασικό συστατικό της νέας πραγματικότητας έγιναν τα συμφέροντα και οι αξίες των αγορών με συνέπεια οι οικονομικές αποφάσεις που εφαρμόζονται να πάψουν να έχουν πολιτική βάση. Όπως είδαμε και κατά την διάρκεια της κρίσης χρέους, οι αγορές αποφάσιζαν και οι πολιτικοί ακολουθούσαν.
Σημαντικό ρόλο στην συνολική πορεία των γεγονότων από το 2007, αρχή του φαινομένου Lehman Brothers, έως και σήμερα είχε και η παρέμβαση του ΔΝΤ υπό τον υπόδικο πλέον Ντομινικ Στρος Καν. «Το ΔΝΤ δεν προέβλεψε την κρίση, το ρυθμό και το μέγεθος της και, επομένως δεν θα μπορούσαν να προειδοποιήσουν τα μέλη τους», αναφέρει εσωτερική έκθεση του οργανισμού που δόθηκε στην δημοσιότητα τον περασμένο Φεβρουάριο.
Παρ’ όλα αυτά η ελληνική κυβέρνηση συνεχίζει να ακολουθεί μια πολιτική που σε καμιά περίπτωση δεν εξυπηρετεί τα οικονομικο-κοινωνικά συμφέροντα της χώρας.Η διαμορφωθείσα κατάσταση σε ευρωπαϊκό επίπεδο πιέζει της εξελίξεις προκειμένου να επιβληθούν τα χρηματοοικονομικά συμφέροντα έναντι των κοινωνικών συμφερόντων και του ενιαίου νομίσματος .
Σε αυτό το πλαίσιο η πολιτική καταπολέμησης του πληθωρισμού με τεχνητή παραγωγή βαθιάς ύφεσης και ανεργίας επηρεάζει όλο το φάσμα των μέσων της νομισματικής πολιτικής συνεπώς και τα επιτόκια στο σύνολο της οικονομίας στην «ζώνη του ευρώ».
Με τον τρόπο αυτό τα κράτη - μέλη δεν πλήττονται εξίσου από τις δημοσιονομικές διορθώσεις λόγω των μεμονωμένων ή συστημικών παρατυπιών.
Κατ’ αυτό τον τρόπο η απώλεια των πόρων που συνεπάγονται οι δημοσιονομικές διορθώσεις που πραγματοποιούνται αυτή την εποχή επιλεκτικά συνεπάγεται ένα σημαντικό επιπλέον κέρδος για τις χώρες, όπως για παράδειγμα η Γερμανία που βρίσκονται εκτός του κάδρου της κρίσης χρέους αν και, χρέος και ελλείμματα στις χώρες αυτές έχουν ξεπεράσει κατά πολύ τα όρια που θέτει το σύμφωνο σταθερότητας.
Κάποτε όμως φθάνει η ώρα που “οι ωραίοι μύθοι, ωραία καίγονται”.
Συνοψίζοντας, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η Ευρώπη για να συνεχίσει να υπάρχει ως οικονομική οντότητα είναι απολύτως απαραίτητο να ξεφύγει από την οικονομική πολιτική που έφερε την κατάσταση ως εδώ. Αν προκειμένου να εξυπηρετούνται τα συμφέροντα του εύκολου χρήματος η μεσαία τάξη γίνεται φτωχότερη και οι φτωχοί αθλιότεροι πολύ σύντομα η Ευρωζώνη θα μεταμορφωθεί σε μια άμορφη μάζα χωρίς οικονομικό και πολιτικό σκοπό.
Ενόψει λοιπόν του ανοίγματος ενός «νέου γύρου λιτότητας» που σχεδιάζει η ελληνική κυβέρνηση, ξεκίνημα το οποίο στην πράξη σημαίνει εθελούσια αυτοκατάργηση ενός ολόκληρου έθνους, ο ελληνικός λαός σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να δεχτεί την εσχάτη των ταπεινώσεων που του ετοιμάζουν οι εσωτερικοί και εξωτερικοί σαλτιμπάγκοι της πολιτικής .
STEVENIKO
Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...
