Δεν χρειάζεται να πεις τίποτα για μια χώρα που βλέπει τη δημοκρατία της να πνίγεται μέσα στα δακρυγόνα και να τυφλώνεται από τις κρότου λάμψης... Εκείνες που η ομάδα Δέλτα, των πληρωμένων από τα φορολογικά χαράτσια αστυνομικών, πετούσε σήμερα μέσα σε καφετέριες στη Νίκης και την Ευαγγελιστρίας, σε κόσμο που δεν είχε κάνει απολύτως τίποτα παράνομο...

Δεν χρειάζεται να πεις τίποτα για μια δημοκρατία που εγκλωβίζεται από τις διμοιρίες σαν ποντίκι πειραματικού εργαστηρίου... Άλλωστε, κι η Ελλάδα, είναι ένας πειραματικός σωλήνας για το πώς μπορούν να σωθούν οι παγκόσμιες τράπεζες, αυτήν τη φορά όχι με απευθείας ζεστό χρήμα, όπως το 2008, αλλά μέσω ενός άλλου δανείου σε μια χρεοκοπημένη χώρα...

Δεν με νοιάζει αν ο ειρμός είναι σωστός... Δεν με νοιάζει αν τα ελληνικά μου στέκουν... Αυτό που με νοιάζει είναι πως χρεοκόπησε σήμερα κάθε δημοκρατική αξία. Αυτό που με νοιάζει είναι πως το ελληνικό κράτος σκοτώνει τους πολίτες του... Αυτό που με νοιάζει είναι πως τις τελευταίες 5 ώρες βλέπω ανθρώπους σαν και μένα, ανθρώπους διαφορετικούς, νέους και ηλικιωμένους, να ψεκάζονται με χημικά τελευταίας τεχνολογίας, γιατί αποφάσισαν να διαμαρτυρηθούν για αυτά που χάνουν αλλά και για μία χώρα που ξεπουλιέται...

Αυτό που με νοιάζει είναι πως το κοινοβούλιο μιας χώρας που κάποτε είχε τουλάχιστον την επίφαση της δημοκρατίας, σήμερα ψήφισε ενάντια στους πολίτες που το εξέλεξαν, υπό την προστασία πληρωμένων τραμπούκων... Η δημοκρατία δεν προστατεύεται από τα δακρυγόνα αλλά πνίγεται... Τυφλώνεται από τις κρότου-λάμψης που πετάνε κάποια ανεκπαίδευτα και πορωμένα κωλόπαιδα που καβαλούν ένα δίκυκλο...

Αυτό που με νοιάζει είναι πως η δημοκρατία πέθανε και μαζί της πεθαίνει κι η χώρα μας... Αιωνία της η μνήμη λοιπόν... Ήρθε ο καιρός για κάτι καινούριο... Εκείνο που μου υποσχέθηκαν τα μάτια μιας κοπέλας 20 χρονών, λουσμένης στο δακρυγόνο αλλά κι αποφασιμένης να μείνει εκεί έξω... Εκεί που πάω κι εγώ ξανά, απαλλαγμένος από
τις αυταπάτες και την αντικειμενικότητά μου...

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...