Από τον ΒΑΓΓΕΛΗ ΔΕΛΗΠΕΤΡΟ




Σε καιρούς σύγχυσης, αβεβαιότητας και απόγνωσης, όπως αυτοί που ζούμε, ένα από τα λίγα δεδομένα που έχουμε, όταν συλλογιζόμαστε το μαύρο σήμερα και το άραχνο αύριο, είναι ότι όλοι μαζί τα φάγανε!

ΟΛΟΙ τους, δημιουργήματα αλλά ταυτοχρόνως αρμοί και πυλώνες του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος, και γνώριζαν το μεγάλο φαγοπότι και δεν έκαναν το παραμικρό για να σταματήσει.

Ολοι μαζί κοίταζαν τις βιομηχανίες να σβήνουν, τα χωράφια να εγκαταλείπονται, τα «αναπτυξιακά σχέδια» να εκφυλίζονται σε rooms to let και διανομή επιδοτήσεων και όλοι μαζί έσπρωχναν τη χώρα σε ένα ταξίδι δίχως γυρισμό: «αντιμετωπίζοντας» την ανεργία με πελατειακούς διορισμούς στο Δημόσιο.

ΟΛΟΙ μαζί, πράσινοι και γαλάζιοι, έβλεπαν την παιδεία να αποσυντίθεται, τα νοσοκομεία να αρρωσταίνουν, τα λαδώματα να δίνουν τον τόνο και όλοι μαζί, γαλάζιοι και πράσινοι, φύτευαν πρωινάδικα και μεσημεριανάδικα και δελτία των 8.30 για να ξεχνιόμαστε.

ΜΑΖΙ. Πάντα μαζί επί της ουσίας. Διαφωνώντας όσο χρειαζόταν για να έχει το σύστημα εναλλακτικές λύσεις όταν έφτανε η ώρα της κάλπης.

Γιατί, λ.χ., δεν έκαναν κάτι για να αλλάξει το σύστημα των προμηθειών στα νοσοκομεία; Γιατί κάθε υπουργός όταν έπαιρνε τη σκυτάλη αναθεμάτιζε το σάπιο καθεστώς που «ανακάλυπτε», εξήγγελλε αλλαγές και μετά καθόταν αναπαυτικά περιμένοντας τον επόμενο που θα ερχόταν για να πει τα ίδια βαρύγδουπα και να πράξει το αντίστοιχο τίποτα;

ΑΚΟΜΗ και τώρα, που το χρέος πνίγει τη χώρα, γιατί αρνούνται, πάλι μαζί, πάντα μαζί, να συσταθεί επιτροπή που θα ελέγξει πώς γεννήθηκε και πώς θέριεψε; Προφανώς γιατί ξεκαρφώνονται με τη δημιουργία επιτροπών που τάχα μου αναζητούν ευθύνες, αλλά δεν θέλουν να ακουμπήσουν την ουσία που τους καίει.

ΓΙΑΤΙ κάθε «έμβασμα» σε κάποιο κόμμα ή σε κάποιον υπουργό, αυτές οι βαλίτσες που πηγαινοέρχονταν όπως σχεδόν όλοι τώρα παραδέχονται αλλά -όπως δηλώνουν- κανείς δεν τις... είδε όταν έπρεπε, αυτές οι πολύχρωμες βαλίτσες πολλαπλασίασαν το αντίτιμο κάθε σηματοδότη, κάθε υποβρυχίου, κάθε δημόσιου έργου που πληρώσαμε πανάκριβα όλοι μας και που, παρ' ότι το πληρώσαμε, συνεχίζουμε να το χρωστάμε.

ΑΥΤΕΣ οι βαλίτσες και η αντίληψη που τις ήθελε να λαδώνουν τους αρμούς και τους πυλώνες του συστήματος, έχουν γίνει σήμερα κοντέινερ και πρέπει όλοι εμείς, που δεν τις είδαμε και σίγουρα δεν τις ιδιοποιηθήκαμε, να πληρώσουμε το κόστος τους.

ΚΑΙ αυτοί που όλα τα γνώριζαν, αυτοί που ωφελήθηκαν άμεσα ή έμμεσα από αυτό το τεράστιο αλισβερίσι, συνεχίζουν να αυτοδηλώνονται... καταλληλότεροι.

Ε, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ! Η αποχή από τις κάλπες, το καθημερινό αχ των απλών ανθρώπων, η αγανάκτηση που κρύβεται ακόμη στους τέσσερις τοίχους και η κραυγή που ακούγεται στις πλατείες στέλνουν το λογαριασμό εκεί που πρέπει.

ΠΗΓΗ

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...