Πέρασαν κιόλας 2 εβδομάδες από τότε που άρχισε το “πείραμα της πλατείας”. Η προσπάθεια για εφαρμογή άμεσης δημοκρατίας. Mεγάλες οι προκλήσεις. Η κοινωνία στις πλατείες προσπαθεί να ξορκίσει τον κακό εαυτό της. Ζούμε ένα ιστορικό σταυροδρόμι που θα καθορίσει την πορεία της χώρας με τρόπο που για πρώτη φορά δεν αντέχει σε προβλέψεις. Nέες μορφές συλλογικότητας αναδύονται στην πλατεία. Ομάδες εργασίας και θεματικές ομάδες συζητήσεων λειτουργούν υποστηρικτικά προς την μεγάλη γενική συνέλευση. Μετά από 16 ημέρες όμως υπάρχουν κάποιες ενστάσεις μου. Είμαστε εναντίον των κομμάτων και των συνδικαλιστών. Πολύ ωραία.

Παρατηρώ ότι κάποια χούγια του κοινωνικοπολιτικού περιβάλλοντος υιοθετούνται σιωπηλά από την διαδικασία της συνέλευσης. Πολλή γραφειοκρατία, ομάδες και υποομάδες, συζητήσεις για την ίδια την διαδικασία της συνέλευσης, αποπροσανατολίζουν από τον κύριο στόχο. Μια κοπέλα ανεβαίνει στο βήμα να μιλήσει και θυμωμένη λέει “κοντεύω να ξεχάσω γιατί κατέβηκα εδώ”, κουνάω το κεφάλι συγκαταβατικά. Η “άμεση δημοκρατία” γίνεται αυτοσκοπός σε τέτοιο βαθμό, που μετατρέπεται σε ιδεοληψία. Ένας ηλικιωμένος γύρω στα 75 παίρνει το μικρόφωνο, λόγω ηλικίας αργεί να διατυπώσει τις σκέψεις του. Κάποιοι από το κοινό φωνάζουν πως πέρασε τον χρόνο του 1,5 λεπτού. Τους κοιτάω με απορία. Στην “άμεση δημοκρατία” δεν υπάρχει η ελαστικότητα και ο σεβασμός σε άτομα που έχουν κάποιες ιδιαιτερότητες;

Ο ρόλος των πλατειών σίγουρα έχει ημερομηνία λήξης. Οι Ισπανοί κατάλαβαν πως με την μορφή που είχε για καιρό το κίνημά τους υπήρχε η πιθανότητα εκφυλισμού. Γι’ αυτό άλλαξαν τρόπους δράσης. Στο Σύνταγμα βέβαια για πρώτη φορά ομάδα πολιτών κατάλαβε πως το ίδιο το μνημόνιο είναι αποτέλεσμα πολιτικών και όχι ουρανοκατέβατη επιδημία. Αυτό είναι ελπιδοφόρο. Προς το παρόν το κίνημα ζει και αναπνέει για την αποτροπή ψήφισης του μεσοπρόθεσμου, με αποκλεισμό της Βουλής. Μετά όμως τι; Δεν έχουν διαμορφωθεί στόχοι, ούτε έχει διαμορφωθεί μια ξεκάθαρη αντίληψη περί πολιτικής ανυπακοής. Η μεγάλη πρόκληση είναι η απονομιμοποίηση του ίδιου του κοινοβουλευτικού συστήματος.

Λέμε λοιπόν ότι είμαστε εναντίον των κομμάτων (και καλά λέμε) αλλά υπάρχουν παρατάξεις μέσα στην συνέλευση, όπως και διαφορετικές ιδεολογίες. Είναι δυνατόν να τα αφήσουμε όλα σπίτι; Λέμε για γενική πολιτική απεργία, αλλά ακόμη δεν βρήκαμε τον τρόπο για συσπείρωση εργαζομένων που ανήκουν σε σωματεία ώστε να υπάρξει οργάνωση. Κάποιοι διαμαρτύρονται όταν δουν ελληνική σημαία. Δεν με ενδιαφέρουν τα σύμβολα και οι σημαίες, αλλά θεωρώ δικαίωμα του οποιουδήποτε να κρατάει οποιαδήποτε εθνική σημαία. Γιατί στην άμεση δημοκρατία να υπάρχουν παλιές ταμπέλες και διαχωρισμοί; Υποστηρίζουμε την μη-βία. Σωστά; Γιατί τότε εκδιώκονται άτομα από πολιτικούς χώρους που έρχονται ανοιχτά και μοιράζουν το υλικό τους;

Αν θέλουμε στα πλαίσια μιας αληθινής δημοκρατίας την ελεύθερη διακίνηση ιδεών, τότε δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται οι άνθρωποι ως ρομπότ που δεν έχουν κριτική σκέψη. Αυτά τα λέω διότι δεν γίνεται να έρχονται πχ. αριστεροί και να φεύγουν κακήν-κακώς λες και οι συμμετέχοντες στην συνέλευση θα μολυνθούν από τις προκηρύξεις τους. Καλύτερα να υπάρχει αντιπαράθεση ιδεών με οποιονδήποτε κι αν έρθει. Ακόμη κι από το παρόν σύνταγμα εξασφαλίζεται η ελεύθερη διακίνηση ιδεών. Δεν γίνεται να υιοθετούνται πρακτικές του συστήματος, όπως η καταστολή. Ούτε μια πλατεία είναι τσιφλίκι κανενός.

Εξάλλου και οι απεργοί της ΔΕΗ πήγαν Σύνταγμα αλλά αντιμετωπίστηκαν με γιουχάρισμα. Ούτε οι απεργοί της ΕΛΜΕ έγιναν αποδεκτοί. Αυτά είναι αντιφατικά πράγματα μεταξύ τους. Η γενική συνέλευση αν δεν αποκτήσει χαρακτήρα ιδεολογικό και ξεκάθαρο ακόμη και για όσους δεν ξέρουν τι ζητάει, τότε κινδυνεύει να μετατραπεί σε group therapy. Δεν μπορεί ο καθένας να κάνει επίδειξη “προοδευτισμού” ή “πατριωτισμού” αντιδρώντας στην αντίθετη άποψη. Δεν γίνεται να καθορίζεσαι από το τι δεν σου αρέσει, αλλά κυρίως από το τι σου αρέσει.

Το κίνημα των πλατειών, είναι ότι πιο ελπιδοφόρο έχει συμβεί. Είναι μια νέα δυνατότητα αυτοοργάνωσης και συμμετοχής, μια ευκαιρία πολιτικής αλλαγής. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα ακολοθούμε τυφλά τα προστάγματα του οποιουδήποτε για “άμεση δημοκρατία” αν δεν αμφισβητούμε πρώτα. Κάποιος…είπε ότι στην δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Γι’ αυτό δεν χρειάζεται να γίνει η εφαρμογή της αυτοσκοπός αλλά το μέσο. Αλλιώς κινδυνεύουμε από μια ελιτίστικη και ολιγαρχική στροφή, που θα συμπυκνώσει παθογένειες ετών της ελληνικής κοινωνίας.

Έτσι ας μην περιμένουμε κανέναν Μεσσία, γιατί δεν θα έρθει. Όσο αναλωνόμαστε σε συζητήσεις επί συζητήσεων, που καλές είναι αλλά πολλές φορές αποτελούν τροχοπέδη, το σύστημα περιμένει καρτερικά για να χτυπήσει. Και έχει έτοιμη την οργάνωση και τον τρόπο. Εμείς ακόμη τους αναζητούμε. Γι’ αυτό οι ιδεολογικές αγκυλώσεις ή οι αντι-ιδεολογικές στρατεύσεις σ’ αυτή την χρονική στιγμή δεν βοηθούν. Δεν γνωρίζουμε αν ο χρόνος λειτουργεί υπέρ μας ή εναντίον μας.

Ωστόσο ας μην περιμένουμε πως θα μας χαρίσουν τίποτα. Η ίδια η κομμουνιστική θεωρία, μιλάει για το Τέλος της Ιστορίας. Εκεί που τα μέσα παραγωγής θα περάσουν στους εργαζόμενους. Πως όμως; Πάντως όχι με ειρηνικές διαδηλώσεις, αλλά με βίαιες εξεγέρσεις. Δυστυχώς, δεν πρόκειται κανένα καθεστώς να μας καλοδεχθεί και να συμβιβαστεί ειρηνικά. Ας ελπίσουμε ότι η ιστορία δεν θα πραγματοποιηθεί ως φάρσα.

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...