Ο κράχτης και ο ρέκτης
Της ΛΙΑΝΑΣ ΚΑΝΕΛΛΗ
Αυτό το καλοκαίρι βρωμάει. Μυρίζει τόση σαπίλα που οι περισσότεροι αναρωτιόμαστε αν αντέχεται. Είναι η οσμή που έχει ο αποσυντεθειμένος πολιτικός άνθρωπος, το αριστοτελικό πολιτικό ζώο, όταν τρομάζει αντικρίζοντας την ίδια του την όψη στη γλιστερή επιφάνεια του στάσιμου ποταμιού των λυμάτων της κυρίαρχης ιδεολογίας.
Δε φυσάει όσο χρειάζεται, αλλά τόσο ώστε η μπόχα να ανακυκλώνεται και να περιτυλίγει αποφάσεις κι επιλογές μιας ολιγαρχικής πλειοψηφίας που συσπειρώνεται στον ευκαιριακά μαγικό αριθμό 155 και ίσως κάτι ψιλά, που θα ξεφύγουν απ' τα φίλτρα της σκοπιμότητας.
Απ' τη μεταπολίτευση ως σήμερα χάθηκε τόσος πλούτος! Τόσες δυνατότητες αυτού του τόπου και του λαού εξανεμίστηκαν με αστρικές ταχύτητες και τίμημα ολόκληρες γενιές, ώσπου ζαλίστηκαν και εν μέρει παρέλυσαν μάζες, στρατιές ολόκληρες εργαζομένων, παραδομένες στην ευκαιριακή ευμάρεια της πιστωτικής κάρτας.
Ο πατριωτισμός έγινε αποδοχή της μειωμένης εθνικής κυριαρχίας. Ενας εσμός από συνταξιοδοτημένους γεροχίπηδες πάει στα Μάταλα να θυμηθεί, με τόσες παρωπίδες ώστε να μη βλέπει τις κολλημένες σάρκες των Λίβυων γυναικόπαιδων στις κοιλιές των αεροπλάνων που εκκινούν από τη Σούδα.
Μιλάω σε ξένους σταθμούς και ΜΜΕ αυτές τις μέρες, που ξενυχτάνε οι δανειστές κι οι νταβατζήδες των λαών μπας και τα τινάξει το δελτίο στοιχήματος «Ελλάς». Μόλις τους θυμίσεις λίγο τη Σούδα, λίγο τον κατακερματισμό της Γιουγκοσλαβίας, λίγο τα νομίσματα, τους βασιλικούς γάμους, τα ακριβά διαζύγια με την πολιτική και τις νομιμοποιημένες παρτούζες με τα χρηματιστήρια, τις εταιρείες ληστών αξιολόγησης, το υπερτροφικό κεφάλαιο απέναντι στην ευτελισμένη εργασία, σε ρωτάνε αν πρέπει να πληρώσεις αφού χρωστάς. Κι άμα τους δείξεις πού είναι τα λεφτά, τότε αλλάζουν λεξιλόγιο και οι καπιταλιστές γίνονται «οικονομική ελίτ»... Ξέμειναν από αποικίες και φτιάχνουν κράτη προτεκτοράτα ή οικονομικά προτεκτοράτα απ' το Κόσσοβο ως την Ελλάδα.
Η λογική σαπίζει γρηγορότερα απ' την ψυχή. Τρανό παράδειγμα ο κ. Ράμφος.
Θυμάμαι πίσω το 1989-'90, επί ενάρξεως «MEGA», να ψάχνω μήνες να βρω τον Στέλιο Ράμφο για μια συνέντευξη στο «Ψηλά τα χέρια». Νεορθόδοξος και αριστερός. Φιλόσοφος ακριβοθώρητος. Ασκητικός κι αποτραβηγμένος απ' τα εγκόσμια. Σπάνιον είδος... Ηταν τότε που από πεποίθηση δεν είχε ούτε τηλέφωνο, ούτε καν ηλεκτρικό... Τον βρήκα. Μου έκανε την τιμή να έρθει να κάτσει στην πολυθρόνα απέναντί μου. Στοχαστής και άνθρωπος που το πάλευε να σηκωθεί λίγο ψηλότερα. Τότε.
Πέρασε καιρός. Χάθηκε. Ηρθε και με βρήκε στη «Νέμεσι». Με έπεισε να γυρίσω το περιοδικό στο πολυτονικό. Για την αξία της ρήσης του ποιητή «πατρίδα μου είναι η γλώσσα μου». Ξαναχάθηκε.
Υστερα σ' ένα πάρτι φίλων, προ πενταετίας, έμαθα ότι παραδίδει μαθήματα νεοπλατωνισμού σε μεγαλοαστικά σαλόνια έναντι 50 ευρώ το κεφάλι. Κι ότι μάλιστα δε δεχόταν κι ερωτήσεις μετά από τις ιδιωτικές αυτές διαλέξεις. Ηταν πολλοί και πολλές οι αυτήκοοι μάρτυρες για να «διασταυρώσω» την πληροφορία...
Τώρα τον βλέπω στα κανάλια να αποκαλεί τον Γ.Α.Π. ρέκτη. Να ζητάει μονοκομματική πασοκική κυβέρνηση (!) για να σωθεί η χώρα (!)... Δεν το χωράει ο νους μου πως πρέπει να θεωρήσω τη μετάλλαξη του νοός, του ανδρός, του τεχνητού μικροαστικού μύθου ως μεταπολιτευτική «πρόοδο». Αν έτσι είναι που αλλάζει ο τόπος ο δανεικός, κάλλιο να μείνει ουτοπικός σ' εκείνο το δίλημμά του «ελευθερία ή θάνατος».
Περνάει κρόουλ (τα γράμματα στο κάτω μέρος της οθόνης των τηλεοράσεων) που γράφει «φιλόσοφος». Ρέκτης! Ακουσον άκουσον, ωρέ ριζοσπάστη μου.
Μια μάσκα οξυγόνου επειγόντως. Η απεργία ίσως να πρέπει να περιλάβει και τις αναπνοές, όταν κυλάνε οι γραμμές σαν φίδι δολοφονικό της ίδιας μας της σκέψης. Κράχτης του ρέκτη...
STEVENIKO
Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...
