Η τραπεζαρία του...
Του Ρούσου Βραννά
Η τραπεζαρία του...
... έχει μόνο καλά έπιπλα. Σαν να δείχνουν μια άνετη ζωή. Ομως τα φαινόμενα απατούν. Οταν τον επισκέφθηκε και συζήτησε μαζί του η δημοσιογράφος Κολέτ Ντάγκλας - Χομ, κάπου στη Σκωτία, γρήγορα κατάλαβε πως δεν ήταν παρά ακόμη ένας από εκείνους που δεν είχαν φανταστεί ποτέ πως θα παγιδεύονταν έτσι στα γεράματά τους: η σύνταξή του μένει σταθερή, όχι όμως και οι λογαριασμοί.
Τα παράθυρα...
... μπάζουν. Και η στέγη πρέπει να φτιαχτεί προτού φτάσουν οι βροχές. Αποφάσισε να βγάλει το σπίτι του στο σφυρί, αλλά μένει εδώ και μήνες στα αζήτητα. «Κάτι έπρεπε να κάνω», λέει. «Δεν αντέχω πια να μένω εδώ, αλλά δεν βρίσκω αγοραστή. Και βουλιάζω στα χρέη». Δεν είναι ο μοναδικός. Τον τελευταίο καιρό, η δημοσιογράφος της σκωτσέζικης εφημερίδας «Χέραλντ» πέφτει συνέχεια πάνω σε τέτοιους ανθρώπους, ανθρώπους που δεν θα περίμενε κανείς να είχαν πληγεί τόσο πολύ από την οικονομική κρίση. Μιλούν για πράγματα που θα ήθελαν αλλά που δεν μπορούν πια να αγοράσουν, ψωνίζουν με το χαρτί και το μολύβι στο χέρι, σφίγγουν το ζωνάρι. Μερικές φορές, εκείνα που δεν λένε είναι τα πιο σημαντικά. Κανείς δεν μου μιλάει για διακοπές, λέει........η δημοσιογράφος. Κανείς δεν λέει πως έκοψε τις βόλτες με το αυτοκίνητο κι ας γράφουν οι εφημερίδες πως τρεις στους τέσσερις Βρετανούς δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα με την ακρίβεια των καυσίμων. «Υπομένουν τις στερήσεις με σφιγμένα τα δόντια», γράφει η Ντάγκλας - Χομ. «Πολλοί αναγκάζονται να διαλέξουν ανάμεσα σε ένα ρούχο ή μια επίσκεψη στο κομμωτήριο. Δεν βλέπουν φως. Φοβούνται για τη δουλειά τους. Μετρούν και τη δεκάρα».
Το μέγεθος...
... αυτής της κρίσης είναι πρωτοφανές. Δεν δυσκολεύονται μόνο αυτοί που είναι εδώ και χρόνια άνεργοι ή εκείνοι που έχουν πολύ χαμηλά εισοδήματα. Η κρίση πλήττει και ανθρώπους που ποτέ άλλοτε δεν ήταν τόσο ευάλωτοι οικονομικά. Ανθρώπους που ποτέ άλλοτε δεν είχαν καν διανοηθεί πως κάποτε θα αναγκάζονταν κι αυτοί να χτυπήσουν την πόρτα της πρόνοιας. Ακουγαν βέβαια για κυβερνητικά μέτρα και περικοπές, αλλά πίστευαν ότι δεν θα έφταναν ποτέ σε αυτούς. Σαν να βρίσκονταν στο απυρόβλητο, επειδή είχαν συνηθίσει να ζουν στη μεγάλη και ασφαλή «νησίδα της μεσαίας τάξης», από την οποία αντλούσαν δύναμη και ψηφοφόρους όλες οι κυβερνήσεις. Δεν φαντάζονταν ποτέ πως αυτές οι κυβερνήσεις θα τους παρέδιδαν κάποτε στις φιλανθρωπικές οργανώσεις. Η «πελατεία» αυτών των οργανώσεων έχει σήμερα αυξηθεί κατά το ένα τρίτο.
... πείνα μιλούν οι βρετανικές φιλανθρωπικές οργανώσεις. Ασυνήθιστοι στην πείνα, πολλοί άνθρωποι της μεσαίας τάξης την υπομένουν βουβά πίσω από τις κλειστές πόρτες των σπιτιών τους. Στις πλουσιότερες χώρες του κόσμου, αυτή είναι η «προδομένη τάξη», που είχε πιστέψει στις κυβερνητικές υποσχέσεις για καλύτερες μέρες, ελπίζοντας ότι δεν θα έφτανε ποτέ μέχρις αυτήν το «λεπίδι» από το οποίο οι κυβερνήσεις περνούσαν τους φτωχούς.
tanea.gr
STEVENIKO
Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...
