Αμερικανοί θεωρούν πως τα τρόφιμα και τα καύσιμα στη χώρα τους είναι πολύ ακριβά, ας δοκιμάσουν την Ευρώπη, εκεί όπου κοστίζουν σχεδόν τα διπλάσια, ενώ οι μισθοί είναι συχνά χαμηλότεροι.

Η Ιταλία, όπως και τα περισσότερα χρεοκοπημένα κράτη του ευρωπαϊκού Νότου, κάνει τα πάντα προκειμένου να ιδιωτικοποιήσει τις διογκωμένες της δημόσιες επιχειρήσεις. Οι πολιτικοί προσπαθούν να μειώσουν τις συντάξεις, και ενθαρρύνουν τον ιδιωτικό τομέα να προχωρήσει σε προσλήψεις, πείθοντας έτσι τους βορειοευρωπαίους να συνεχίσουν να τους δανείζουν.

Θεωρητικά, οι Ιταλοί παραδέχονται πως θα πρέπει να αρχίσουν να μοιάζουν περισσότερο στους Γερμανούς, παρά στους Ιρλανδούς και στους Πορτογάλους. Στη πραγματικότητα όμως, μπορεί κάλλιστα να καταλήξουν σαν τους Έλληνες, οι οποίοι συνεχίζουν να διαμαρτύρονται και να απεργούν, επειδή ελάχιστοι πλέον είναι οι ξένοι που διατίθενται να επιδοτούν τον σοσιαλιστικό τους παράδεισο. Στους τοίχους των δρόμων της Ιταλίας, τα συνθήματα μιλάνε για σοσιαλιστική αλληλεγγύη, οι πολιτικοί της όμως συζητάνε καπιταλιστικά με τους ξένους δανειστές.

Η ΕΕ μπορεί να περηφανεύεται για ένα πράγμα: Την απουσία πολέμων στη Δυτική Ευρώπη εδώ και 60 χρόνια. Κατά τα άλλα, όλες οι σοσιαλιστικές προσδοκίες περί ισότητας κατέρρευσαν.

Όσο πιο πολύ ανεβαίνουν οι φόροι, τόσο πιο πολλοί φοροδιαφεύγουν, και τόσο λιγοστεύουν τα δημόσια έσοδα. Στην Ιταλία (αλλά και αλλού στην Ευρώπη) υπάρχουν συνήθως δυο τιμές. Η επίσημη τιμή που πληρώνουν οι άσχετοι, και που συμπεριλαμβάνει υψηλό ΦΠΑ, και η κάτω από το τραπέζι τιμή, χωρίς ΦΠΑ την οποία προτιμούν οι γνώστες .

Η Ευρώπη είναι ουσιαστικά ανυπεράσπιστη, αφού οι κυβερνήσεις μειώνουν συνεχώς τις αμυντικές δαπάνες, έτσι ώστε να συνεχίσουν να διατηρούν το όλο και περισσότερο συρρικνούμενο κοινωνικό κράτος.

Οι δυο ισχυρότερες στρατιωτικές δυνάμεις της Ευρώπης, Γαλλία και Βρετανία, προσπαθούν μάταια εδώ και τρεις μήνες να νικήσουν το εξαθλιωμένο κράτος του Καντάφι, που έχει λιγότερο από 7 εκατομμύρια πληθυσμό, και που σπαράσσεται από εμφύλιο πόλεμο. Οι απόγονοι του Γουέλινγκτον και του Ναπολέοντα δεν μπορούν μέχρι στιγμής να τα βγάλουν πέρα με τον Καντάφι και τους Ταλιμπάν. Και οι δυο χώρες σύντομα θα αποχωρήσουν αγανακτισμένες από το Αφγανιστάν.

Η επιδότηση της αιολικής και της ηλιακής ενέργειας δεν έχει οδηγήσει σε περισσότερη παραγωγή ηλεκτρικού ρεύματος, αλλά αντίθετα έχει αυξήσει τις τιμές της. Η βενζίνη φορολογείται τόσο πολύ, που ένα γαλόνι κοστίζει περίπου $10. Οι σχεδιαστές αυτού του επιδοτούμενου συστήματος φαίνεται πως λατρεύουν τις πυκνοκατοικημένες γειτονιές με τα μικρά διαμερίσματα, χωρίς πίσω αυλή, χωρίς γκαράζ, και χωρίς αρκετά υπνοδωμάτια. Το ιαπωνικό όμως τσουνάμι, και η πυρηνική καταστροφή, υπενθύμισαν στους Ευρωπαίους πως και το δικό τους μοντέλο διαβίωσης, της αστυφιλίας, και των πυκνοκατοικημένων πόλεων, τους καθιστά εξίσου ευπρόσβλητους σε καταστροφές όπως και τους Ιάπωνες.

Η λαϊκή κουλτούρα μπορεί να πλέκει διθυράμβους για τα μετρό και τα τρένα, όμως κάθε λίγο και λιγάκι, κάποιος κυβερνητικός μεγαλόσχημος κάνει την εμφάνιση του, περνώντας βιαστικά μέσα σε ένα κομβόι από λιμουζίνες και περιπολικά, με τους φάρους και τις σειρήνες αναμμένα, προκαλώντας τη διακοπή της υπόλοιπης κυκλοφορίας των κοινών θνητών.

Μια ολόκληρη τάξη Ευρωπαίων τεχνοκρατών, που διευθύνει κρατικές υπηρεσίες και διεθνείς οργανισμούς, μια τάξη που συμπεριλαμβάνει άτομα όπως τον ταπεινωμένο πλέον Dominique Strauss-Kahn, ζει με συνθήκες αριστοκρατίας του 18^ου αιώνα, σε ανάλογες Βερσαλλίες, την ώρα που εκτοξεύει σοσιαλιστικές ρητορικές αρλούμπες.

Σε ολόκληρη τη Δυτική Ευρώπη, μια υποβαθμισμένη τάξη Βορειοαφρικανών, Πακιστανών, κ.ά. που δεν μπορούν να ενσωματωθούν, ζουν κάνοντας τους μικροπωλητές ή δουλεύοντας χειρωνακτικά, ενώ οι Ευρωπαίοι τους αντιπαθούν όλο και περισσότερο, αφού οι συνθήκες δυσκολεύουν όλο και πιο πολύ.

Ένα σημαντικό ποσοστό της εργατικής τάξης αρχίζει και δυσανασχετεί με το κοινωνικό κράτος, το οποίο συνεπάγεται υψηλό κόστος καυσίμων, μικρά και πανάκριβα διαμερίσματα, ακριβά τρόφιμα, και περιορισμένο διαθέσιμο εισόδημα για τη πλειονότητα των πολιτών. Παράλληλα όμως, οι αριστοκράτες τεχνοκράτες που επιβλέπουν την διανομή του πλούτου, ζουν μέσα στη πολυτέλεια. Η άποψη ότι μπορεί να υπάρχει μια κατηγορία αξιοσέβαστων αυτοδημιούργητων, και ανεξάρτητων επιχειρηματιών, είναι εντελώς ξένη, αν όχι υπονομευτική.

Αυτό που κυριαρχεί σήμερα στη Δυτική Ευρώπη είναι η απόγνωση. Το ένδοξο παρελθόν της συνδέεται πλέον με τα πάλαι ποτέ δολάρια των τουριστών, και όχι με τη Αναγέννηση ή τον Διαφωτισμό. Οι μεγαλοπρεπείς ναοί αποτελούν πηγές εσόδων και παγίδες για τους τουρίστες, παρά μνημεία πίστης ή πολιτισμού. Ο Χριστιανισμός έχει βοηθήσει στο παρελθόν να ξεπεραστούν όλες οι κρίσεις, σήμερα όμως ο μέσος Ευρωπαίος αντιμετωπίζει τα θρησκεία του με κυνισμό και αδιαφορία.

Όλη αυτή η ευρωπαϊκή αναστάτωση δημιουργεί ένα παράδοξο. Αν οι απογοητευμένοι Ευρωπαίοι αναγνωρίζουν πλέον μετανιωμένοι, ότι μισός αιώνας σοσιαλισμού τους οδήγησε σε περικοπές, σε εθνικισμό, σε μετανάστες, κλπ. τότε γιατί άραγε η κυβέρνηση του Ομπάμα να θέλει να υιοθετήσει όλα αυτά που απορρίπτει η Ευρώπη;

S.A.-National Review Online