Ας πούμε ότι είσαι ένας εργοστασιάρχης. Κι ας πούμε ότι παράγεις αυτοκίνητα. Κι ας πούμε ότι σε μια χώρα είσαι για χρόνια ο μοναδικός εργοστασιάρχης που παράγει αυτοκίνητα.

Το κεφάλαιό σου είναι Χ€ κι έχεις 100 εργαζόμενους, εκ των οποίων οι 80 είναι τεχνικοί σχεδιαστές, μηχανικοί κλπ ( λογικό αφού βγάζεις αυτοκίνητα ) και οι 20 διοικητικοί λογιστές, γραμματείς, εισπράκτορες κλπ.

Ως σώφρων εργοδότης και με ιδέες φρέσκες την δεκαετία 50-60 λες στους εργαζόμενους. Κύριοι οι ασφαλιστικές σας εισφορές είναι τόσες και τις πληρώνουμε στο ΙΚΑ. Μήπως να βρούμε μια άλλη λύση; Σας προτείνω το παρακάτω μοντέλο.

Θα κρατώ εγώ τις εισφορές και αυτές που δίνετε εσείς και αυτές που υποχρεούμαι να καταβάλω εγώ. Τα χρήματα αυτά θα τα ρίξω στην παραγωγή μιας και αν πάνε στο ΙΚΑ θα πρέπει να περιμένουμε μέχρι την δεκαετία του 90 μπας και κάποιος επιτρέψει να επενδύονται οι ασφαλιστικές εισφορές και να μην λιμνάζουν στα ταμεία των τυχερών τραπεζών.

Εγώ θα αναλάβω την ιατροφαρμακευτική σας περίθαλψη και τις συντάξεις σας. Θα φτιάξω μάλιστα έναν ασφαλιστικό οργανισμό που θα τον διοικούμε από κοινού και το κακό κράτος με τις αγκυλώσεις του δεν θα μπορεί να επεμβαίνει.

Ο σοφός εργοδότης συνεχίζει: Αφού είμαστε μονοπώλιο κι αφού τα λεφτά θα πέσουν στην παραγωγική διαδικασία, το εργοστάσιο θα βγάζει καλύτερα αυτοκίνητα θα σταματήσει να δανείζεται πανάκριβα από τις τράπεζες δεν θα είμαι υποχρεωμένος να διατηρώ μεγάλη αναλογία εργαζομένων συνταξιούχων μιας και ο οργανισμός θα είναι μέτοχος του εργοστασίου με αποτέλεσμα να έχει χρηματικά διαθέσιμα.

Οι συντάξεις σας θα είναι πολύ καλύτερες από αυτές που θα λαμβάνατε από το ΙΚΑ και τα χρήματά σας θα βρίσκονται πάντα επενδεδυμένα σε μηχανές παραγωγής, σε αμαξοστάσια, σε τεχνολογικές καινοτομίες ώστε να μην έχετε κανένα λόγο να ανησυχείτε.

Νομίζω, συνεχίζει ο εργοδότης, είναι μια έντιμη συμφωνία, πολύ προχωρημένη για την εποχή που ζούμε. Συμφωνείτε;

Και βέβαια συμφωνούν οι εργαζόμενοι.

Τα χρόνια περνάνε και το εργοστάσιο γιγαντώνεται. Οι 100 εργαζόμενοι έγιναν μερικές χιλιάδες με την ίδια αναλογία. Η επιχείρηση έφτιαξε δρόμους να κινούνται τα αυτοκίνητα, έφτιαξε σταθμούς ανεφοδιασμού και χίλια δυο επενδυτικά πράγματα που την έκαναν την μεγαλύτερη επιχείρηση στην χώρα και αυτή με την μεγαλύτερη συμμετοχή στον αναπτυξιακό δείκτη.

Ξέχασα να σας πω πως στην πραγματικότητα ο εργοδότης ήταν το ίδιο το κράτος. Με τη διαφορά ότι στην αρχή τουλάχιστον για ένα περίεργο λόγο λειτουργούσε χωρίς τις αγκυλώσεις που το συνοδεύουν.

Μετά τα πράγματα άλλαξαν. Οι κυβερνήσεις ανακάλυψαν ότι η επιχείρηση αυτή ήταν ένα καλό μέρος για να ρουσφετολογεί. Η αναλογία τεχνικού και διοικητικού προσωπικού άλλαξε για να εξυπηρετηθούν διορισμοί ημετέρων και έγινε αντίστροφη από αυτή που είδαμε στην αρχή.

Το εργοστάσιο δεν μπορούσε πια να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις συντήρησης και αναγκαζόταν να δίνει σε εργολάβους την συντήρηση των αυτοκινήτων και των δρόμων.

Το κράτος αποφάσισε ότι μπορούσε άκοπα και ανέξοδα να κάνει το εργοστάσιο εισπράκτορα του. Δηλαδή το έβαλε να εισπράττει για πάρτη του τις εισφορές για το κρατικό ραδιόφωνο αλλά και να ελέγχει την νομιμότητα ( ως μη όφειλε ) των ιδιωτικών πάρκινγκ. Αλλιώς έλεγε ότι δεν θα μπορούσε να τους πουλήσει αυτοκίνητα.

Η ιστορία δεν είναι τόσο φανταστική. Η ιστορία αφορά την Δημόσια Επιχείριση Ηλεκτρισμού την γνωστή μας ΔΕΗ. Κάπως έτσι έγιναν τα πράγματα.

Ο ασφαλιστικός της οργανισμός ήταν ένα πρότυπο και μόνο στην επαρχιώτικη Ελλάδα οι δημοσιογράφοι και άλλα παπαγαλάκια τον ονόμαζαν ευγενές ταμείο. Για αυτούς έπρεπε να είναι σαν το ΙΚΑ όπου οι ασφαλιστικές εισφορές δεν έπρεπε να επενδυθούν για χρόνια αλλά έπρεπε να παιχτούν στα δομημένα ομόλογα και στη φούσκα του χρηματιστηρίου .

Τα πράγματα συνέχιζαν να αλλάζουν. Η επιχείρηση και η κυβέρνηση αποφάσισαν τον οργανισμό ασφάλισης να τον μεταφέρουν στο ΙΚΑ. Και εδώ αρχίζουν τα προβλήματα.

Οι εργαζόμενοι είχαν μια συμφωνία. Αφού λοιπόν το κράτος την καταργεί θα πρέπει να τους πει πού είναι τα χρήματα που τόσα χρόνια τους παρακρατούσε. Η απάντηση είναι απλή. Είναι επενδεδυμένα στο κεφάλαιο της εταιρίας. Έχουν γίνει εργοστάσια παραγωγής ηλεκτρισμού, δίκτυα διανομής, εγκαταστάσεις, μηχανήματα. Άρα οι εργαζόμενοι έχουν λόγο. Κι όχι μόνο έχουν λόγο αλλά έχουν να πάρουν και λεφτά από την ιδιωτικοποίηση.

Κάποιοι βέβαια αγανακτισμένοι όπως ο Πάσχος Μανδραβέλης (γνωστός δημοσιογράφος) θεωρούν τον καπιταλισμό λάστιχο και όπου τους βολεύει τον θέλουν ολόκληρο και όπου δεν τους βολεύει χορτάτο.

Λυπάμαι που θα σας στεναχωρήσω αλλά αυτά έχει ο καπιταλισμός. Όταν επενδύεις και υπάρχουν κέρδη τα διεκδικείς. Είτε είσαι εργαζόμενος είτε είσαι επενδυτής κεφαλαιοκράτης κλπ.

Καλώς ή κακώς οι εργαζόμενοι στην ΔΕΗ έχουν λόγο και μάλιστα ισχυρό σε ότι αφορά την περαιτέρω μετοχοποίηση της ΔΕΗ. Εγώ προσωπικά είμαι υπέρ της απελευθέρωσης της ενέργειας. Αλλά δεν μπορώ να στερήσω όπως ο κύριος Πάσχος Μανδραβέλης θέλει το δικαίωμα κάποιων από τους επενδυτές ( εργαζόμενους ) να μην την επιθυμούν.

Και σε μένα είναι αντιπαθής η συντεχνία των συνδικαλιστών της ΔΕΗ. Αυτό όμως δεν στερεί σε τίποτα από την νομική, ή οικονομική αξία των επιχειρημάτων τους.

Αν θέλετε κύριε Μανδραβέλη να γίνουμε Σοβιέτ όπου μια κάστα θα αποφασίζει για το ποιες επενδύσεις πρέπει να αποδίδονται στους επενδυτές και ποιες όχι το συζητάμε αν πάλι δεν θέλετε να γίνουμε Σοβιέτ θα πρέπει να δεχθείτε ότι δεν υπάρχει ισότητα σε αυτό το σύστημα κι έτσι λειτουργεί. Όχι όποτε μας συμφέρει και μόνο.

Πέραν των παραπάνω. Η απελευθέρωση της ενέργειας είναι σημαντικό θέμα ανάπτυξης της χώρας. Δεν γίνεται με λαϊκισμούς ούτε του Μανδραβέλη ούτε του Φωτόπουλου.

Zaphod

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...