Η παρακμή της δύσης
Το Τόκυο χρωματίζεται γκρι, η μεσαία τάξη στη δύση συμπιέζεται. Η Ελλάδα γίνεται εργαστήριο λιτότητας δογματικού μονεταρισμού. Για την ανταπόκριση των αγορών, για τη διατήρηση του κέρδους. Οι αντιδραστήρες της Φουκουσίμα (κοντεύουμε να την ξεχάσουμε, σα να μην υπήρξε) δε νεκρώνονται δια της τσιμεντοποίησης την επομένη του ατυχήματος παρότι δηλητηριάζουν θάλασσες και υπόγεια ύδατα και τον αέρα που αναπνέουν εκατομμύρια άνθρωποι, σε μια από τις πιο πυκνοκατοικημένες χώρες του κόσμου. Οι νέοι κάτω των 25 ετών στην Ελλάδα θα λαμβάνουν μισθό 592 ευρώ μικτά, στο όνομα της διαγενεακής δικαιοσύνης, που επιτάσσει να ζουν σε ίδιες συνθήκες με εκείνες των προ-παππούδων τους στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Η κρίση δεν είναι καπιταλιστική, δεν είναι συστημική. Είναι κρίση της Δύσης, λόγω της απόλυτης επιτυχίας του καπιταλισμού. Γιατί τι άλλο εκτός από επιτυχία είναι η παραδοχή ότι κάθε σχέση μεταξύ ζώντων και μη ζώντων, κρατών και μη-κρατικών δρώντων πρέπει να μεσολαβείται και να ορίζεται από τον παράγοντα κέρδος; Υψηλότερα πρότυπα ασφαλείας στη Φουκουσίμα θα ήταν ασύμφορα για τη βιομηχανία πυρηνικής ενέργειας. Θα έριχναν την τιμή της μετοχής της TEPCO και θα αύξαναν την τιμή της ηλεκτρικής ενέργειας. Η λύση; Να εξωτερικεύσουμε το κόστος, το οποίο θα επωμιστεί η υγεία εκατομμυρίων ανθρώπων για τα επόμενα 10.000 χρόνια στην Ιαπωνία και αλλού. Και ένα "πακέτο σωτηρίας"(!) για την TEPCO, φυσικά, η οποία δεν είχε προνοήσει να ασφαλιστεί για το ενδεχόμενο τέτοιου ατυχήματος (κάτι που θα αύξανε τα ασφάλιστρά της και τελικά την τιμή της ηλεκτρικής ενέργειας), οπότε δεν μπορεί να αποζημιώσει ούτε τους κατοίκους εντός της ζώνης των 30χλμ ακτίνας γύρω από το πυρηνικό εργοστάσιο.
Η Δύση σε παρακμή, αλλά γιατί; Την παρέσυρε η αλαζονεία της επιτυχίας; Τα λαμπρά κατ’ επίφασιν επιτεύγματα ενός φρενήρους πλουτισμού; Όλοι μαζί τα φάγαμε; Τρώγοντας ξεροκόμματα άνοιγε η όρεξή μας για περισσότερη ατομιστική ευμάρεια, κι ας πεινούσαν κάποιοι δίπλα μας, κάποιοι με διαφορετικό χρώμα στο πρόσωπό τους, κοντινό στο γκρι του Τόκυο, της πρώην μητρόπολης του καπιταλισμού και του Λος Άντζελες όπου κάθε μήνα περίπου 6000 οικογένειες έχαναν το σπίτι τους λόγω χρεών στις τράπεζες, εντός του 2008. Δεν πειράζει, λίγες χιλιάδες χιλιόμετρα αριστερά του Τόκυο στο χάρτη χτίζονται νέες μητροπόλεις. Με εξίσου φρενήρεις ρυθμούς. Το νέο παράδειγμα χτίζεται προτού γκρεμιστεί συθέμελα το παλιό. 30 εκατομμύρια Βραζιλιάνοι εντάχθηκαν στην ακμάζουσα μεσαία τάξη την πενταετία 2003-2008. Οι Κινέζοι ομόλογοί τους αρκούν για να υπερκαλύψουν την χαμένη γενιά στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ.
Η ιστορία πράγματι τελείωσε με την πτώση της ΕΣΣΔ. Μόνο που το τέλος της το βλέπουμε σε speed motion σήμερα, 20 χρόνια αργότερα. Είναι απτό, βιώνεται σχεδόν σωματικά, στην καμπούρα, το θολό βλέμμα που κοιτάει προς τα κάτω (κλισέ I know), την αποστροφή ότι θα γυρίσει ο τροχός, θα ξανάρθουν καλύτερες ημέρες, απλώς δεν ξέρουμε το πώς. Ή το ξέρουμε, αλλά το έχουμε ξεχάσει ή υποκρινόμαστε ότι το ξεχάσαμε.
Οι καλύτερες ημέρες της Δύσης από εδώ και μπρος δε θα μπορούν να βασιστούν στην εκμετάλλευση του υπόλοιπου κόσμου. Εντούτοις, επειδή όντως υπήρξαν καλές ημέρες για μια ολόκληρη γενιά, δεν μπορεί ο δυτικός άνθρωπος, εάν διαθέτει ψήγματα συλλογικής μνήμης να αποδεχτεί το δυστοπικό μέλλον που του σερβίρουν, να καταστεί νέο-Κινέζος στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας για να αποκτήσει «κομμάτι της πίτας». Δε θα αρκεστούμε σε ένα ξεροκόμματο. Ούτε ψωμί ούτε παντεσπάνι, θα αποκριθούμε στους Λουδοβίκους και τις Αντουανέτες του 21ου αιώνα. Μονάχα πριόνι που θα κλαδέψει τα προνόμιά τους και θα χτίσει την εποχή της αλληλεγγύης και της κοινοτικής οικονομίας. Αλλιώς, ας φορέσουμε μόνοι τις αλυσίδες μας, για να γενηθεί ο δυτικός δουλοπάροικος του 21ου αιώνα. Μέση λύση δεν υπάρχει.
πηγη
STEVENIKO
Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...
