του Γιώργου Ρουσσάκη





Φαντάσου πως σε ένα υπόγειο (ναι, αυτό του Ντοστογιέφσκι) και μία παρέα παίζει χαρτιά. Απο το πολύ καπνό και τις λοξές ματιές καταλαβαίνεις πως πρόκειται για ένα βρόμικο παιχνίδι. Στο τραπέζι κάθονται ο ισοβίτης, ο ωραίος, το μυαλό και ο αθεράπευτα εξαρτημένος παίχτης (ναι, αυτός του Ντοστογιέφσκι). Στο πίσω μέρος του δωματίου είναι δυο πιτσιρικάδες, έτοιμοι να σκοτώσουν και ο αγαπητός σε όλους μας οικοδεσπότης.

Είμαι σίγουρος πως διασθάνεσαι τι θα συμβεί. Ο ωραίος θα φύγει στην ώρα του, ο ισοβίτης θα περιμένει να του κάτσει η καλή αλλα θα χάσει. Το μυαλό θα έχει εξόντώσει όλους τους αντιπάλους και ο εξαρτημένος παίχτης θα έχει πάει στον οικοδεσπότη της υπεροχης αυτής παρέας να πουλήσει το τελευταίο πράγμα που του έχει απομείνει… 5 λεπτά ζωής. Για μια παρτίδα , μια τελευταία παρτίδα , μία παρτίδα ακόμη σε παρακαλώ. Για 5 λεπτά ζωής. Μια παρτίδα που την παίζει και χάνει.

Κάπως έτσι μου φαίνεται πλέον η παγκόσμια πραγματικότητα. Μέσα στις παρανοϊκές εξελίξεις όπου συμβαίνουν στον οικονομικό κόσμο, παρατηρώ μόνο μία συμπεριφορά. Εκείνη του παθολογικά εξαρτημένου, εξαθλιωμένου, χωρίς προοπτική και εγκεφαλικά καθυστερημένου, ανύμπορου παίχτη που βυθίζεται στη σισύφεια φύση της αρρώστειας του.

Στις ΗΠΑ θα συνεδριάζει το κογκρέσο συνεχώς μέχρις ώτου “αποφασίσει” αύξηση του πιστωτικού τους ορίου. Δηλαδή να νομιμοποιήσουν τη συμπεριφορά του κατεστραμμένου παίχτη που συνεχώς δανείζεται και δε μπορεί να ξεπληρώσει. Αλήθεια, ο οικοδεσπότης που τα βρίσκει τα λεφτά για να δανείζει; Και δε μιλάω για το φανταστικό υπόγειο της φαντασίας μου, αλλα για την καφκακική πραγματικότητα. Αλήθεια, στην χώρα αυτή, το πιό δημιουργικό και καινοτόμο που μπορούν να πράξουν πολιτικά είναι ίσως ισάξιο συμπεριφοράς ενός ατόμου εξαρτημένου.

Και όσο συμβαίβουν αυτά, στην Ευρώπη προσπαθούν να περιορίσουν την «κρίση χρέους». Ένα πράγμα πάντως οφείλει να το αναγνωρίσει και ο πιό παθιασμένος αναρχικός. Ο καπιταλιστής σήμερα είναι αλληλέγγυος απέναντι στον άλλο καπιταλιστή. Όταν παλαιώτερα θα κάνανε επίθεση μεταξύ τους, τώρα όλοι μαζί (βλ. Ιδιώτες δανειστές = τράπεζες αλλα και ιδιώτες κεφαλαιούχοι = Φιλέλληνες Σόρος ? ) συμμετέχυον στη διαχείριση χρέους αγοράζοντας δικαιώματα εξουσίας σε χώρες. Βλέπεις το κεφάλαιο ωρίμασε και η εταιρεία είναι πλέον μικρή για το πιάτο του.

Κρίση χρέους, σπρεντς, μνημόνια, επιλεικτική χρεοκωπία, μείωση μισθού σε παλαιολιθικά επίπεδα, σύνταξη ανύπαρκτη, παιδεία εκπορνευμένη, ασφυξιογόνα απαγορευμένα και για πόλεμο, τυφλοί εισαγγελείς μπροστά σε συνεργασία κράτους-φασιστών, 485 εκατ. ευρώ τα κέρδη της Εθνικής τράπεζας της Ελλάδος για το 2010, 1.36 δις εκατ. ευρώ μετοχικό κεφάλαιο της Μαρφίν και 2 εκατ. ευρώ καθαρά κέρδη για την Τράπεζα Πειραιώς, ανεργία στο 15%, μετανάστευση στα ύψη.

Κι επειδή κι εγώ είμαι μετανάστης, ξεπλένω το νόστο μου, χρησιμοποιώντας τον δόκιμο όρο για τα πουλιά… Αποδημιτικός. Όμως αλίμονο, τούτοι οι καιροί δεν είναι αλεξανδρινοί. Είναι καιροί που η τελευταία παρτίδα φαίνεται πως φτάνει. Τελειώνει το παιχνίδι και ο παίχτης μας, γυμνός, θα παραδώσει τα 5 λεπτά ζωής του. Και κάπου εκεί σταματάει η καρδιά και του κόβεται η ανάσα. Για μιά παρτίδα ακόμη. Και ίσως να έμαθε το μάθημα της χαραυγής.


πηγη

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...