Γράφει ο Όθωνας Ιακωβίδης




Τον Ιούλιο του 1974, ήμουν κι εγώ (νέος, τότε) ένας από τους πολίτες που έκλαιγαν και γελούσαν στην πλατεία Συντάγματος, πανηγυρίζοντας με μακρόσυρτα και ασταμάτητα κορναρίσματα, στο άκουσμα της πτώσης της μοχθηρής και γελοίας «χούντας των Συνταγματαρχών».

Η χούντα έπεσε, με τίμημα το ένα, ίσως το πιο όμορφο, πλευρό της μικρής αδελφούλας μας, της Κύπρου, σακατεμένης από τότε…

Η αποκατάσταση της Δημοκρατίας, που έφερνε πάλι τα χρώματα και τα αρώματα στην σκοτεινιασμένη και μισερή ζωή μας, γέμισε την ύπαρξη κάθε δημοκράτη πολίτη με την προσδοκία του χτισίματος μίας βαθειάς και πλατιάς Δημοκρατίας που θα άφηνε ελεύθερες τις (ως τότε ευνουχισμένες στα κρατητήρια της ΕΣΑ και της Μπουμπουλίνας) δυνάμεις της Ελληνικής κοινωνίας , να σηκώσουν ψηλά, εκεί που της πρέπει, την Ελλάδα μας.

Μετά τα λίγα πρώτα βήματα της νιογέννητης Δημοκρατίας στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, το πράγμα φάνηκε. Κάποιο χέρι, το χέρι της Εξάρτησης, δεν την άφηνε να πετάξει στον ουρανό της Ανεξαρτησίας, εκεί που πετούν οι αετοί, εκεί που της έπρεπε.
Την κράτησε κάτω, την έκανε κόττα, στρουμπουλή, τροφαντή, νόστιμη, όμορφη, αλλά κόττα. Ούτε καν πετεινάρι.

Η Δημοκρατία διολίσθησε σιγά-σγά, επάνω στο λαδωμένο τραπέζι της διαφθοράς και στους λαβύρινθους της κομματοκρατίας και εξέπεσε στη σημερινή τραγική οικογενειοκρατούμενη Ολιγαρχία, πολιτική και οικονομική, που έσυρε τη χώρα, όχι μόνο στην καταστροφή της κοινωνικής φτώχειας και της οικονομικής πτώχευσης, αλλά και στην απώλεια της κυριαρχίας της επί του πλέον ζωτικού και στρατηγικού χώρους της, αυτού της Οικονομίας της.

Αυτή η Ολιγαρχία, προφασιζόμενη πειστικότατα τη Δημοκρατία , δεξιώνεται απόψε το προσωπικό της, πολιτικό και διοικητικό, μέσα στα σαλόνια και τους κήπους του παλατιού της. Όλοι αυτοί που την λεηλατήσανε και την καταστρέψανε, θα μιλάνε (μεταξύ τυρού και αχλαδίου) για τις θυσίες που έγιναν προς αποκατάσταση της Δημοκρατίας, δίνοντας ακόμη μία επιτυχημένη παράσταση στο θέατρο του παραλόγου.

Ελπίζουμε και ευχόμαστε ολόψυχα, η φετεινή, να είναι η τελευταία γιορτή του κατάπτυστου και εγκληματικού αυτού εξαμβλώματος. Ήδη, φέτος, αντιστασιακοί της χούντας, δήλωσαν αποχή από το ρεντίκολο.

Εμείς, οι αιχμάλωτοι αυτής της Ολιγαρχίας, ετοιμαζόμαστε για τη μεγάλη απόδραση.
Οι ελεύθεροι δημοκράτες Έλληνες, θα γιορτάσουμε φέτος (για πρώτη φορά) τη Δημοκρατία στην Πλατεία Συντάγματος , απέναντι από τους άλλους.

Θα γιορτάσουμε προκαταβολικά για την αποκατάσταση της πραγματικής Δημοκρατίας, αυτής που θα ξαναφέρουμε στη ζωή μας, σύντομα.

Αυτής που θα στείλει τον εγληματία, ένοχο της καθημερινής φτώχειας μας και της μονιμοποίησης της πτώχευσής μας, στον τελικό προορισμό κάθε Ολιγαρχίας: στο ικρίωμα της κοινωνικής συνείδησης και στον Καιάδα της ιστορίας.

Εμείς, γιορτάζουμε σήμερα για την επερχόμενη πραγματική Δημοκρατική Ελευθερία, χωρίς αστερίσκους. Το πανέμορφο αστέρι της Δημοκρατίας σπινθηρίζει και καταυγάζει στην καρδιά μας και μας οδηγεί στο δρόμο της ΛΑΪΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ, της ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ και της ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗΣ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗΣ.


πηγη

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...