Ο Μπρέχτ λέει: «Αλίμονο στις χώρες που έχουν ανάγκη από ήρωες» και εγώ απλά συμπληρώνω ότι αλίμονο στις εξεγέρσεις που έχουν ανάγκη από αποκρυσταλλωμένες προτάσεις της επόμενης μέρας.

Δεν μπορούμε πια να ζούμε με ακόμα ένα δίλημμα πάνω από το κεφάλι μας. Δεν μπορούμε να βρούμε έτοιμη μια ολοκληρωμένη πρόταση για να βγούμε από την ιδιωτική μας σφαίρα και να διαδηλώσουμε εναντίων αυτών που μας τυραννούν με τον πλέον χυδαίο τρόπο. Δεν μπορούμε πια να παίζουμε το παιχνίδι των διλημμάτων το οποίο μας έμαθαν να παίζουμε το σύνολο των πολιτικών συστημάτων.

Αν σκεφτεί κάποιος την ιστορία αυτού του τόπου θα καταλάβει γρήγορα ότι είμαστε το «κράτος» που χτίστηκε πάνω σε δάνεια και διλήμματα. Πάνω σε σωτήρες και ήρωες που δημιούργησαν τα εκάστοτε συμφέροντα (κατά κύριο λόγο συμφέροντα εισαγωγής). Αλλά το χειρότερο είναι ότι σχεδόν όλες οι εξεγέρσεις του ελληνικού λαού από το 1821 έως τώρα ήταν απλά όπλο στα χέρια των κατασκευασμένων ηρώων. Επίσης το λυπηρό είναι ότι ποτέ στην Ελλάδα ο λαός δεν έχει διεκδικήσει και κερδίσει τα δικαιώματα του, παρά μόνο όταν τον άφηναν να νομίζει ότι τα διεκδικεί και τα κερδίζει.

Είναι φανερό ότι ο κόσμος είναι μουδιασμένος. Δεν είναι μονάχα η πολιτική του σοκ και δέους, αυτό είναι μονάχα το ξύπνημα του φόβου. Είναι ο φόβος της αποτυχίας. Ο κόσμος νοιώθει ότι κάθε κοινωνική εξέγερση έως τώρα, από τα εργατικά κινήματα των αρχών του αιώνα, την εξέγερση του πολυτεχνείου έως και το διήμερο 28-29 Ιουνίου, η κατάληξη είναι τραγική.
Τα πιστεύω των εργατικών εξεγέρσεων κουβάλαγαν από πίσω τους μια ιδεολογία η οποία στην συνέχεια μόνο δυστυχία και αίμα έφερε (σοβιετική ένωση), η γενιά του πολυτεχνείου είναι άλλο ένα κομμάτι ελληνικού μαρασμού (με κορυφαίο γεγονός ότι την σημερινή καταστολή την καθοδηγεί ένας από αυτούς που κράταγαν την ματωμένη σημαία του πολυτεχνείου) ενώ μετά από το διήμερο του Ιουνίου περάσαμε 2 μήνες κατά την άποψη μου τραγικούς. Μπορεί και τους πιο τραγικούς.

Γιατί αυτούς τους δύο μήνες φάνηκε η καλή δουλειά που έχει κάνει το σύστημα τις τελευταίες δεκαετίες. Αυτή την γαμημένη σφαίρα ιδιωτικής προστασίας που έχει χτίσει ο καθένας γύρω του. Ναι, γιατί εμείς την χτίσαμε, με υλικά που μας προσφέρθηκαν από το σύστημα. Και φτάσαμε στο σημείο να νομίζουμε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για όλο αυτό που συμβαίνει γύρω μας. Και αφήσαμε τις τύχες μας στους κοτζαμπάσηδες. Που εμείς ψηφίσαμε.

Περάσαμε δύο μήνες και ακούσαμε ανθρώπους να χλευάζουν όλους όσους ήταν αυτούς του μήνες στο Σύνταγμα. Πολιτικούς να προσπαθούν να φορτώσουν στην φαρέτρα τους την κοινωνική αντίσταση που ξεκίνησε από μια χούφτα ανθρώπους. Με τα μάτια μου είδα την εικόνα που έχει η επαρχία για το κίνημα του Συντάγματος. Κατάφερε το σύστημα αυτούς τους λίγους ανθρώπους που έφτυσαν αίμα (κυριολεκτικά) στην πλατεία, που έζησαν τι σημαίνει βίαια καταστολή από πρώτο χέρι να τους βάλει στο ίδιο τσουβάλι με τους (κομματικά υποκινούμενους) εθνικόφρονες της Αμαλίας, να τους βάλει την ταμπέλα «αγανακτισμένοι» και να τους περιφέρει στην επαρχία σαν γραφικούς.

Αλλά εκεί είναι η δύναμη. Να μπορέσεις να παλέψεις μέσα από αυτές τις συνθήκες. Να καταλάβεις ότι ο εχθρός σου είσαι εσύ και η νοοτροπία σου. Να καταλάβεις ότι τίποτα δεν αλλάζει από την μία μέρα στην άλλη, αλλά σίγουρα δεν θα αλλάξει ποτέ αν δεν βάλεις το μυαλό σου να δουλέψει.

Όπως θυμίζει ο Καστοριάδης, ο Αριστοτέλης έλεγε «πολίτης είναι ο ικανός να κυβερνήσει και να κυβερνηθεί» και ο πολίτης θα πρέπει πρώτα να μάθει να κυβερνάει παίρνοντας αυτός την ευθύνη του εαυτού του και των πράξεων του. Εμείς αυτή την ευθύνη την έχουμε παραδώσει αμαχητί στους κοτζαμπάσηδες να την σουλατσάρουν όπου και όπως θέλουν.

Κάνω μια στροφή και επανέρχομαι στην αρχή του κειμένου. Στην περίφημη «πρόταση» που ποτέ δεν έκανε η πλατεία. Μα η πρόταση είναι η ίδια η πλατεία. Η πρόταση είναι η αυτοοργάνωση (που τρέμει το καθεστώς) και η γνώση (που τρέμει ακόμα περισσότερο το καθεστώς). Πρόταση είναι η ρήξη με αυτό το πολιτικό σύστημα. Να φύγουν. Κατά πάσα πιθανότητα θα ξαναέρθουν οι ίδιοι με άλλα προσωπεία (βλ. εθνική ενότητα) αλλά και πάλι θα πολεμήσουμε. Οι αγώνες δεν κερδίζονται με το πρώτο γκολ. Μπορεί να ισοφαριστείς και να προηγηθείς πάλι. Οι αγώνες δίνονται μέχρι το τέλος. Και αν καταλάβουμε ότι πρέπει να ξεφύγουμε όχι μόνο από την ιδιωτική μας σφαίρα προστασίας ως άνθρωποι αλλά και από την ψευδεπίγραφη ιδιωτική σφαίρα προστασίας ως «κράτος» (πάντα με εισαγωγικά, ΔΕΝ υπήρξαμε αληθινό κράτος ποτέ), αν καταλάβουμε ότι τους αγώνες τους δίνουμε όχι για την Ελλάδα, αλλά για την Ευρώπη, για τον κόσμο ολόκληρο τότε θα είμαστε πολλοί. Και νικητές. Και το γήπεδο θα γίνει το νεκροταφείο ενός σαπισμένου συστήματος.

Ο Καστοριάδης είπε: «Κανείς, ποτέ, δεν προέβλεψε μια κοινωνική έκρηξη ή μια ριζική αλλαγή στη στάση του πληθυσμού. Η ιστορία είναι δημιουργία.»

Μ’ αυτό το όνειρο ζω.
Να δημιουργήσουμε ιστορία και να πεθάνουμε ανώνυμοι.
Ανώνυμοι και χαμογελαστοί.

Το Σάββατο θέλω να σε δω, δίπλα μου.

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...