Του Μενέλαου Τασιόπουλου

Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου 2011: είναι μια αποφράδα μέρα, που θα γραφτεί στην Ιστορία. Ο Γ. Παπανδρέου , επίσημος και νόμιμος, αν και μη νομιμοποιημένος, πρωθυπουργός της Ελλάδος, μεταβαίνει στο Βερολίνο, ως ικέτης, για να παραδώσει την Διοίκηση της χώρας του και τυπικά στην Καγκελαρία.

Για την Ελλάδα από μεθαύριο Τετάρτη αρχίζει η τρίτη κατά σειρά κατοχή από τη Γερμανία. Η πρώτη υπήρξε στον 19ο αιώνα, λίγο μετά την ίδρυση του νέου μας κράτους , με τη Βαυαροκρατία και την περίοδο Αντιβασιλείας του ανήλικου πρίγκιπα και πρώτου Βασιλέα της Ελλάδος Όθωνα. Η δεύτερη στον 20ο αιώνα, με τη ναζιστική κατοχή, στο πρώτο ήμισυ της δεκαετίας 1940-1950. Η Τρίτη στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα αρχίζει από αύριο. Η πρώτη ήταν πολιτική – πολιτειακή. Η δεύτερη στρατιωτική-οικονομική. Η νέα περίοδος θα είναι οικονομική- πολιτική. Και οι τρεις περίοδοι , όπως μέχρι σήμερα οι δύο θα είναι «ζωντανοί εφιάλτες» για τον ελληνισμό και δεν συσχετίζονται σε βαρβαρότητα, υπανάπτυξη, βιαιότητα παρά με ελάχιστες άλλες περιόδους κατοχής και αποικιοκρατίας για την πορεία των Ελλήνων στην Ιστορία.

Το ενδιαφέρον είναι ότι ο γερμανικός παράγοντας κατόρθωσε και αξιοποίησε το «αμερικανάκι» Παπανδρέου , όπως χαρακτηρίζεται στους ανά την επικράτεια καφενέδες, για να παραδώσει τη χώρα. Με τον τρόπο αυτό πέτυχε να καλύψει το περιώνυμο «γερμανικό κόμμα» της διαπλοκής , αποτελούμενο από τραπεζίτες, πανεπιστημιακούς, εκδότες, επιχειρηματικούς ομίλους , χρηματοπιστωτικές εταιρείες, αναλυτές . Φυσικά πολιτικούς από την άκρα δεξιά μέχρι την άκρα αριστερά, που χρηματοδοτούμενοι για δεκαετίες από τη Siemens ή τη Γερμανική πολεμική βιομηχανία και τις ελληνικές παραφυάδες της, δεν ήταν και είναι μόνον εξαρτημένοι , αλλά και εκβιαζόμενοι.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Γ. Παπανδρέου υπό την πίεση του «χρήσιμου ηλίθιου» (κατά τον ορισμό του Λένιν) Βενιζέλου, έχασε την ευχέρεια να επισκεφθεί την Ουάσιγκτον είτε με αφορμή την Γ.Σ του ΟΗΕ , είτε την συνεδρίαση της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Μόνος προορισμός του και τελευταίος σταθμός της δωσίλογης πρωθυπουργίας του , όπως όλα δείχνουν, το Βερολίνο. Θλιβερός και έρμαιο των εξελίξεων θα παραδώσει τους Έλληνες, ως «πρώτο αίμα» στην Γερμανική Ένωση της Ευρώπης, που ανατέλλει την επόμενη διετία.

Η περιουσία των Ελλήνων θα δημευθεί , δημόσια και ιδιωτική, το εισόδημα θα καταρρεύσει , οι πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας θα ελεγχθούν , οι γεωπολιτικές δυνατότητες θα αποτελέσουν ένα ακόμη επιχείρημα για τη Μεγάλη Γερμανία , να προελάσει στα Βαλκάνια και την Ανατολική Μεσόγειο, διαπραγματευόμενη με τους Αμερικανούς, τους Ρώσους ή τους Κινέζους το μέλλον, οι θαλάσσιες είσοδοι στην Ευρώπη θα βρεθούν υπό Γερμανική Διοίκηση, με δεδομένο ότι οι Βόρειες είναι μέσω Αμβούργου και οι Νότιες μέσω Ελλάδος. .

Πολλοί «πρόθυμοι» Ευρωπαϊστές στην Ελλάδα θεωρούν ότι θα υπάρξουν κέρδη κατεξοχήν ιδιωτικά γι’ αυτούς από τη Γερμανική Διοίκηση. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς ανήκουν στην ιδιότυπη τάξη της Κλεπτοκρατίας και των χρηματοπιστωτικών «σκοτεινών» διαδρομών της τελευταίας 10ετιας. Εκτιμούν λοιπόν ότι ακόμη και αν η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων βρεθεί σε επίπεδο μισθών- συντάξεων- περιουσιακών στοιχείων μεταξύ Βουλγαρίας και Σλοβενίας, αυτοί θα ανήκουν στην «ολιγαρχία του πλούτου», κάτι σαν Κοτζαμπάσηδες της Γερμανοκρατίας.

Κάνουν ένα στοιχειώδες και αδικαιολόγητο λάθος. Οι Γερμανοί δεν θα τους σεβαστούν , γιατί πολύ απλά λειτουργούν με πλάνα και όχι με ανθρώπους. Άλλωστε τη διοίκηση θα την ασκούν αυτοί, άρα οι υπόλοιποι , οι εγχώριοι συνεργάτες τους, θα είναι μεταξύ μεταφραστών και επιστατών. Τίποτα παραπάνω. Οι Γερμανοί έχουν ένα καλό. Δεν αγαπούν τους δωσίλογους Τους αξιοποιούν , αλλά τους μισούν ταυτόχρονα. Και η Ελλάδα στην παρούσα φάση είναι γεμάτη ταπεινωμένους πολίτες και δωσίλογες, θλιβερές «ελίτ». Καμία τύχη δηλαδή.

Υ.Γ. : Σημειωτέον αυτή τη φορά δεν πολεμήσαμε. Παραδιδόμαστε αμαχητί. Άρα δεν δικαιούμαστε αποζημιώσεων, ούτε σεβασμού από τους νικητές του παγκόσμιου οικονομικού πολέμου, που βρίσκεται σε εξέλιξη. Αν οψέποτε αλλάξουν τα διεθνή και ευρωπαϊκά δεδομένα η Γερμανία θα μας παραδώσει στον επόμενο δυνάστη μας, ως προτεκτοράτο. Ο ηγέτης μας αυτή τη φορά δεν θα πει ηρωικό «όχι» εκ μέρους όλων . Αλλά πρόθυμο «ναι». Έτσι η λευτεριά θα αργήσει πολύ να ξημερώσει για μας…

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...