Του ΓΙΩΡΓΟΥ Χ.ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ




Παρά τις θυσίες των εργαζομένων και των συνταξιούχων, παρά τις απολύσεις και τη βία της υπαρξιακής αφάνειας αλλά και της αδυναμίας επιβίωσης λόγω της ανεργίας, παρά το γεγονός ότι όλα πήγαν στο βρόντο αφού το δημόσιο χρέος και το έλλειμμα παραμένουν ανέλεγκτα, κυβέρνηση και τρόικα συνεχίζουν την ίδια πολιτική που «σκοτώνει» την οικονομία, εξοντώνοντας εργαζόμενους και μικρομεσαίους επιχειρηματίες.

Την ίδια ώρα, οι πράσινοι προπαγανδιστές, αυτοί που διατράνωσαν πριν δύο χρόνια ότι «λεφτά υπάρχουν», επιδίδονται σε νέους εμπαιγμούς περί δήθεν εμβάθυνσης της… συμμετοχικής δημοκρατίας μέσω δημοψηφισμάτων. Θεωρούν ότι έτσι θα εκτονώσουν το τεράστιο κύμα αγανάκτησης από τη νέα φοροκαταιγίδα, από τις νέες μειώσεις στους μισθούς, τα καινούργια λουκέτα και την άνευ προηγουμένου ανεργία.

Πιστεύουν ότι ένα δημοψήφισμα αρκεί για να νομιμοποιήσουν την αντιλαϊκή πολιτική τους και πολύ περισσότερο για να καταστήσουν τον ελληνικό λαό συμμέτοχο στην παταγώδη αποτυχία τους. Ποιος τάχα έλεγε από την πρώτη στιγμή ότι η πολιτική του Μνημονίου θα οδηγήσει στο φαύλο κύκλο της ύφεσης; Και ποιοι ενέπαιζαν τους λεγόμενους αντιμνημονιακούς; Οι ερωτήσεις είναι ρητορικές. Όμως, το ερώτημα είναι, γιατί συνεχίζουν την ίδια αποτυχημένη συνταγή; Αυτοί –κυβέρνηση και τρόικα- ξέρουν.

Το χειρότερο όλων, όμως, είναι ότι οι θεομπαίχτες θέλουν να παρουσιαστούν ευαίσθητοι και δημοκρατικοί. Να παρουσιάσουν μία σκαστή ολιγαρχία ως δημοκρατία.
Τι είναι λοιπόν η δημοκρατία; Σύμφωνα με τον Ρ. Μπόμπιο «Είναι εκείνη η μορφή διακυβέρνησης της οποίας οι κύριοι κανόνες, όταν τηρούνται, έχουν ως σκοπό την επίλυση των κοινωνικών συγκρούσεων χωρίς την προσφυγή στην αμοιβαία βία». Τι συμβαίνει εν προκειμένω; Οι εργαζόμενοι ανεβαίνουν στη Θεσσαλονίκη για να διαμαρτυρηθούν και η κυβέρνηση αντιπαρατάσσει τα πάνοπλα ΜΑΤ.

Επίσης, δημοκρατία «δίνει ζωή σε μια ‘’κοινωνία του συμβολαίου’’, η οποία προϋποθέτει και αξιώνει το σεβασμό της αρχής: Pacta sunt servanda». Τέλος, ένα δημοκρατικό καθεστώς μπορεί να αξιολογηθεί με κριτήριο εκτός από το «βαθμό πολιτικής βίας που ενυπάρχει σ’ αυτό» και «πόσο μεγάλο τμήμα των πολιτικών σχέσεων είναι ακόμα μυστικές(σ.σ. διαπλοκή με μέσα ενημέρωσης και οικονομικά συμφέροντα, που «ευνοεί την τέχνη του ψεύδους»), πόσο μεγάλη είναι η δεσμευτική ισχύς των συμφωνιών μεταξύ των κοινωνικών και των πολιτικών δυνάμεων (σ.σ. ασυνέπεια ως προς τις προεκλογικές δεσμεύσεις και απαξίωση πολιτικής)…» κ.ά.

Παρατηρούμε, συνεπώς, ότι στην Ελλάδα δεν μπορούμε σήμερα να μιλάμε για δημοκρατία, καθώς αυτή αποκλίνει σοβαρά από την ηθική. Η «ντροπή» ως ηθικό όριο τόσο στην οικονομία όσο και στην πολιτική δεν υφίσταται πλέον εδώ και καιρό. Αυτοί που πλουτίζουν, ανεξάρτητα αν πλούτισαν με ανέντιμα μέσα, και οι άνθρωποι των μίντια –όπου συμπεριλαμβάνονται και οι κληρονομικώ δικαιώματι πολιτικοί- προβάλλονταν και εξακολουθούν να προβάλλονται ως δήθεν αρχετυπικές πολιτιστικές αξίες της ύπαρξης του Έλληνα ανθρώπου. Όμως, τα ψεύδη και η παραπλάνηση καθώς και η λαϊκή αποπλάνηση μπορούν να εκδιπλώνονται μόνο σε εποχές που υπάρχουν περιθώρια οικονομικών ελιγμών.

Οι επικοινωνιακές προσπάθειες αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης στη σημερινή οικονομική συγκυρία είναι καταδικασμένες να αποτύχουν. Γι’ αυτό το σημαντικότερο πολιτικό χρέος είναι η επανεύρεση της πραγματικής δημοκρατίας πέρα από λαϊκισμούς και αυταρχισμούς καθώς και του ορίου που λέγεται «αιδώς».

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...