Ζούμε στην πιο ρευστή εποχή. Πιθανόν να χρεοκοπήσουμε, πιθανόν να είμαστε δούλοι. Δεν εξαρτιόμαστε από τις δικές μας δυνάμεις, αλλά από αυτούς που αποφασίζουν για εμάς χωρίς εμάς. Δεν ξέρω τι θα συμβεί μετά από τις νέες κινητοποιήσεις που ετοιμάζονται. Βλέπω πως κανείς δεν μαθαίνει τελικά από τα λάθη του. Μπορεί να μην έχω δουλειά, μπορεί να χάσω τα πάντα. Το σκηνικό μοιάζει όπως στις ταινίες με τα ζόμπι. Η πλήρης ανασφάλεια και η απειλή που κρέμεται πάνω από τα κεφάλια μας, απροσδιόριστα.

Αύριο μπορεί να μην έχουμε δωρεάν υγεία, να μην μπορούν να πάνε τα παιδιά μας σε σχολείο, να χρειάζομαι ένα μεροκάματο για να πάρω ταξί, οι τράπεζες να είναι τόποι προσκυνήματος ή αγοράς μελών του σώματος. Τα Πανεπιστήμια μπορεί να μην υπάρχουν, αλλά να μετονομαστούν σε companies. Δεν ξέρω αν το ρεύμα και το νερό θα μου προσφέρονται όπως μέχρι τώρα. Αν οι γείτονές μου θα έχουν. Tα super markets διατηρούν τα κέρδη τους και πολλοί δεν έχουν ν’ αγοράσουν πάνω από ένα γάλα κι ένα πακέτο μακαρόνια.

Θα ξαναπάω διακοπές; Θα πληρώνομαι από την δουλειά μου ή θα λέω κι ευχαριστώ που μου δίνουν την…χαρά της εργασίας; Πόσο θα αυξηθεί ο αριθμός αυτών που τρώνε από τα σκουπίδια; Θα μπορώ να ζήσω; Θα μπορέσω να σχεδιάσω ποτέ το οτιδήποτε από εδώ και στο εξής; Δεν ξέρω τίποτα από όλα αυτά. Δεν ξέρω αν και πως θα συνεχίσει αυτό το blog. Ο κλοιός σφίγγει. Το σίγουρο είναι πως ούτε θα κλάψω, ούτε θα φοβηθώ.

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...