Του ΓΙΩΡΓΟΥ Χ.ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ




«Ο Γιώργος πρέπει να σκοτώσει τον πατέρα του… να διαλύσει το πελατειακό κράτος που δημιούργησε ο πατέρας του» σημειώνεται σε άρθρο της έγκυρης ισπανικής εφημερίδα «Ελ Παΐς».

Όμως, ο αρθρογράφος δεν είναι καλά πληροφορημένος καθώς το πελατειακό κράτος έχει τις ρίζες του σ’ αυτή την ίδια την ίδρυση του ελληνικού κράτους. Εκείνο που έκανε ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1981 ήταν να καταστήσει «πελάτες» του κράτους και τους μέχρι τότε αποκλεισμένους.

Έτσι, το πελατειακό κρατικό μόρφωμα, διαφθείροντας πλέον τους πάντες, έτυχε της αποδοχής των αθροισμένων ποσοστών των δύο κομμάτων εξουσίας. Βέβαια, υπήρξε και μία ιεράρχηση των κρατικών προνομίων με τα πράσινα κομματικά στελέχη να ανταμείβονται αναλόγως αποκτώντας υψηλά αμειβόμενες θέσεις στις περίφημες ΔΕΚΟ. Το μεγάλο συνεπώς πρόβλημα το Γιώργου Παπανδρέου, εδώ και ένα χρόνο που του ζητείται να περιορίσει τον δημόσιο τομέα, είναι η αντιπαράθεση με το ίδιο το ΠΑΣΟΚ που βιοπορίζεται πλουσιοπάροχα στις Δημόσιες Επιχειρήσεις.

Γι’ αυτό η λύση που φαίνεται να κυοφορείται είναι ένα νέο, συρρικνωμένο πελατειακό κράτος από το οποίο θα εκδιώκονται μέσω της «εφεδρείας» μόνο όσοι δεν ανήκουν στο κυβερνών κόμμα. Αλλά το υπερτροφικό κράτος είναι το αποκλειστικό πρόβλημα; Οι λογικοί γνωρίζουν ότι το πρόβλημα δεν είναι ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων αλλά ο ανορθολογικός καταμερισμός τους. Άρα, δεν είναι το κράτος πρωτίστως όσο η μη ύπαρξη οικονομικής ανάπτυξης που διαιωνίζει την κρίση.

Ήδη οι Γερμανοί σοσιαλδημοκράτες, όπως ο πρόεδρος του SPD Ζίγκμαρ Γκάμπριελ, μιλούν για την ανάγκη ενός ευρωπαϊκού αναπτυξιακού προγράμματος για την Ελλάδα. Χωρίς ανάπτυξη η κρίση χρέους δεν ξεπερνιέται. Πολύ περισσότερο που η κρίση ξαναγίνεται πιστωτική, δηλαδή τραπεζική.

Είναι αλήθεια ότι μερικές ευρωπαϊκές χώρες εν οις και η Ελλάδα δεν δανείσθηκαν λογικά. Όμως δεν προκύπτει εξ αυτού το πρόβλημα αλλά από «μια μορφή οικονομικού λήθαργου του δυτικού κόσμου» που δεν επιτρέπει στις υπερχρεωμένες χώρες «να υπολογίζουν στην ανάπτυξη»(Le Monde) για να αντιμετωπίσουν το χρέος τους.

Συνεπώς, απαιτείται ένα ευρωπαϊκό σχέδιο ανάπτυξης για να εξέλθει η Ευρώπη(άρα και η Ελλάδα) από την κρίση. Όμως, το ευρωπαϊκό σύστημα είναι περίπλοκο και δύσκολο να αποδώσει. Αυτό ενισχύεται από τις αντιδράσεις των πλούσιων χωρών, κυρίως της Γερμανίας λόγω του πολιτικού κόστους(εκλογές). Αλλά η καθυστέρηση αυτή κοστίζει ανυπολόγιστα. Γι’ αυτό οι θυσίες των Ελλήνων θα εξακολουθούν να πηγαίνουν χαμένες.

Το χειρότερο όλων είναι ότι δεν επιτρέπεται στους Έλληνες να διατυπώσουν την παραμικρή ένσταση για την επιβαλλόμενη πολιτική λιτότητας που στραγγαλίζει την οικονομία και τους πολίτες. Κάποιοι, μάλιστα, ακόμη και στο εσωτερικό θεωρούν ύβριν την παραμικρή διαμαρτυρία για μία πολιτική βάρβαρης λιτότητας, η οποία εκ του αποτελέσματος έχει κριθεί πλέον ότι απέτυχε παταγωδώς.

Δυστυχώς, η εστίαση γίνεται στην ανικανότητα της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία παραπέμπει όντως στον υπαρκτό σουρεαλισμό, καθώς ο πρωθυπουργός, αυτός που η «Ελ Παΐς» καλεί να γίνει πατροκτόνος, έχει παραχωρήσει την ουσιαστική διακυβέρνηση της χώρας στον υπουργό Οικονομικών.

Την ίδια στιγμή, μάλιστα, υπουργοί του ΠΑΣΟΚ αναφέρονται σε συναδέλφους τους ως εάν να επρόκειτο για στελέχη μιας άλλης κυβέρνησης(Ρέππας κατά Ραγκούση). Και διερωτάται κανείς, ποιος θα μας σώσει από αυτό τον παραλογισμό; Άγνωστο. Πάντως όχι το ΠΑΣΟΚ. Γι’ αυτό οι εκλογές είναι η μόνη λύση.

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...