Υπάρχουν φορές που δεν έχω να γράψω τίποτα. Ενώ γύρω μου εκτυλίσσονται απείρου κάλλους καταστάσεις, πρόσωπα με μπόλικο υλικό για προσάναμμα, ειδήσεις για εμβριθή σχολιασμό, εγκολπώνομαι την μαύρη τρύπα του νου που δεν αφήνει περιθώρια για διαφυγή ή φρούδες υποσχέσεις μαγικής φαντασίας κι ονειροπόλησης. Αντιθέτως η ίδια αυτή βαρυτική μάζα αντικαθιστά με απόλυτη επιτυχία το θυμικό παραδίδοντας στη λήθη τον έλεγχο με διαγωγή κοσμιοτάτη.

Σε αυτό το καινούργιο σκηνικό υπάρχουν μορφές απροσδιόριστης προέλευσης, όλα είναι διαφορετικά αλλά νομίζεις ότι τα έχεις ξαναδεί, πρόσωπα που σου μιλούν κι εξαφανίζονται, μαγικά φυτά που κλείνεσαι μέσα τους αλλά αυτά σε ξερνούν με τη σειρά τους στο εφιαλτικό σύμπαν του τίποτα, το μυαλό δεν συγχωρεί γκάφες ούτε απειλές, όλα εδώ μέσα είναι σκοτεινά κι τακτοποιημένα.

Πολλά είδη γλώσσας περιπατούν στο χάος, μονόκεροι πίνουν νερό στη μαύρη θάλασσα των λέξεων, πρόσωπα αλλοιωμένα με προσπερνούν, εδώ κανείς δεν καρτερεί κάτι, η μικρή Alice της χώρας των θαυμάτων δεν έχει πού να στρέψει την λεπίδα της για να σκοτώσει ξωτικά κι γίγαντες, ούτε καν η κόκκινη βασίλισσα έχει εξουσία σε αυτό το εγκαταλελειμμένο σαρκίο με την εξασθενημένη μνήμη κι τα παράταιρα μέλη.

Προτιμώ λοιπόν να μείνω εδώ κι να περιμένω· τα πυροτεχνήματα της χαράς, τα γαλάζια κύματα της νιότης, τις ατασθαλίες του υπερρεαλισμού, το μη βεβιασμένο γέλιο, την όαση της γνώσης χωρίς την αλαζονεία της κατοχής κι του θέσφατου. Εν τέλει προτιμώ τη σιωπή. Προπάντων αυτή.

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...