του Κώστα Γιαννακίδη


Η Ελλάδα έχει γίνει ανέκδοτο. Ω ναι, δυστυχώς η ιστορία, η λεβεντιά, το δαιμόνιο και το φιλότιμο του Έλληνα δεν συγκινούν. Δεν υποχρεώνουν τον πλανήτη σε υπόκλιση, ούτε χορηγούν στην Ευρώπη κίνητρα να καμαρώνει για την κοιτίδα του πολιτισμού. Πιθανότατα εκεί να βρίσκεται και ένας από τους λόγους της καταστροφής μας.

Όλα αυτά που νομίζαμε πως έχουν αξία, δεν πιάνουν μία στον υπόλοιπο, στον πραγματικό κόσμο. Ναι, η Ελλάδα έχει γίνει ανέκδοτο. Το λένε όλα τα ξένα μέσα. Το ακούει όποιος βγάζει το κεφάλι για μια ανάσα έξω από τα σύνορα, το διαβάζεις στα e-mail των φίλων από το εξωτερικό.

Εδώ γεννήθηκε η τραγωδία, εδώ και η κωμωδία. Και εμείς δημιουργήσαμε αυτό το μοναδικό είδος που εδώ βιώνεται ως τραγωδία και έξω εκλαμβάνεται ως κωμωδία. Πέρα από όλα τα άλλα, η Ελλάδα έχει ακόμα ένα πρόβλημα να λύσει, αυτό με την εικόνα της. Παρά τα όσα σκοπίμως διδασκόμαστε για τη μικρή πλην τίμια Ελλάδα, η πατρίδα μας είχε πάντα καλές δημόσιες σχέσεις, ως κληρονόμος μίας αρχαιότητας που κατοχύρωσε.

Ο διαφωτισμός και η μελέτη των κλασικών γραμμάτων ευνόησαν τη διατύπωση του αιτήματος ανεξαρτησίας προς την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη. Ο φιλελληνισμός έγινε ρεύμα. Μετά ήρθαν οι σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες που, διεθνώς, είχαν μεγαλύτερο αντίκτυπο από τον πόλεμο του 1897. Ο εικοστός αιώνας βρήκε την Ελλάδα με καλές επιλογές στρατοπέδων και συνεχίστηκε με σπαρακτικές εικόνες που δεν άφηναν ασυγκίνητο τον μέσο δυτικό πολίτη. Στα '60ς έγινε μόδα. Μελίνα, σινεμά, νησιά, τουρισμός, φιλοξενία και χαμογελαστά γεροντάκια.

Για την Ευρώπη η Ελλάδα ήταν κάτι σαν τη φτωχή όμορφη μικρή ξαδέρφη που τρέχει ξυπόλητη στην αμμουδιά. Η χούντα ανανέωσε τη συμπάθεια, μέσω συμπαράστασης, προς τον δοκιμαζόμενο ελληνικό λαό. Ο λαός αυτός δέχθηκε αρκετή πλάκα με την προετοιμασία των Ολυμπιακών για να πει την τελευταία λέξη με την άρτια διεξαγωγή τους. Και αυτή, πράγματι, ήταν η τελευταία λέξη της Ελλάδας. Το καύσιμο της γεννήτριας που άναβε τους προβολείς τελείωσε ξαφνικά, μαζί με τα ψέματα.

Το να υποστηρίζεις την Ελλάδα ως Ευρωπαίος αποτελεί εναλλακτική και ελαφρώς αντιδραστική άποψη. Αξιοπιστία και αξιοπρέπεια ξεκινούν από το ίδιο σημείο και η ωραία πατρίδα μας πήγε και έσκαψε εκεί μία τρύπα. Η Ελλάδα ως brand υφίσταται πλέον ανεπανόρθωτα πλήγματα. Χρησιμοποιείται ως συνώνυμο της μιζέριας, με όλα όσα περικλείονται εκεί μέσα. Το εξώφυλλο του Focus μας ενοχλεί επειδή δεν μπορούμε να ακούσουμε τι λέει ο μέσος Γερμανός για τη χώρα μας.

Η φτώχεια δεν μας καθιστά συμπαθείς, αλλά μία αποκρουστική περίπτωση λαού που εμφανίζεται να γλεντάει με δανεικά, επιδεικνύοντας ασυνέπεια προς τους πιστωτές του. Πολύ φοβούμαι δε ότι ακόμα και όταν τα ξένα δίκτυα αρχίζουν να δείχνουν εικόνες εξαθλίωσης, η αντιπάθεια δεν θα αντικατασταθεί από κάτι φωτεινό, αλλά από οίκτο. Ακόμα και η σύγκριση με την Αργεντινή δεν μας ευνοεί. H κρίση εκεί αποδίδεται στη διαφθορά της εξουσίας. Στην περίπτωση μας η ευθύνη πέφτει όπως ο ουρανός σε έναν ολόκληρο λαό.

Δεν είναι κάτι που θα αλλάξει εύκολα. Και δεν θα αλλάξει γρήγορα. Η εικόνα της Ελλάδας είναι κατεστραμμένη. Αυτό είναι οδυνηρό, αλλά κρύβει μέσα του την ελπίδα της αναγέννησης.

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...