Tης Ριτσας Μασουρα

Σε περιόδους κρίσεων δίχως προηγούμενο, όπως αυτή που ζούμε σήμερα, ο παραλογισμός κερδίζει έδαφος έναντι της λογικής. Επί σειρά ετών, ο δυτικός κόσμος κι ανάμεσά του και η Ελλάδα, έμαθε να ζει με βάση συγκεκριμένους οικονομικούς κανόνες. Κι αν κάποιοι ήθελαν να παρεκκλίνουν, το έπρατταν χωρίς σοβαρές συνέπειες. Αλλωστε υπήρχε πάντα τρόπος επιστροφής στην πεπατημένη, δίχως σπουδαίο κόστος.

Σήμερα ζούμε στο μεταίχμιο της εποχής του παραλογισμού. Οι σταθερές οικονομικές αξίες έχουν μετατραπεί σε τσαλακωμένα χαρτιά που γεμίζουν ασφυκτικά τους κάδους απορριμμάτων και γύρω τους στριφογυρίζουν άτομα συντηρητικά και ανασφαλή εκ φύσεως, στην προσπάθειά τους να αρπάξουν από τον σωρό ένα τσαλακωμένο χαρτί και να το κάνουν εικονοστάσι. Γιατί; Γιατί χρειάζονται χρόνο για να αποδεχθούν το καινούργιο οικονομικό περιβάλλον και να ενταχθούν σ’ αυτό με τις λιγότερες δυνατές απώλειες. Και αντί να υπερισχύσει μια κυβερνητική πολιτική που θα τους βοηθήσει σ’ αυτό το άλμα, υπερισχύει ο παραλογισμός της κυβερνητικής εξουσίας, η οποία ύστερα από μακρά περίοδο ολιγωρίας έχει περιέλθει σε κατάσταση πανικού. Σε κατάσταση πανικού, όμως, μόνον παράλογες αποφάσεις λαμβάνονται.

Το ζούμε τελευταία με το καθημερινό φορολογικό μαστίγωμα στις πλάτες ενός λαού που οφείλει πλέον να «ματώσει», τιμωρούμενος για τη συμμετοχή του στο ξεχαρβάλωμα της χώρας. Με την εξής διαφορά: είναι επιλεκτικό το μαστίγωμα. Στοχεύει στους συνεπείς με τις φορολογικές τους υποχρεώσεις πολίτες και σε αυτούς που διαβιούν δίχως σπουδαίες πολυτέλειες, δίχως σπουδαίους μισθούς. Τους μικροαστούς εν ολίγοις που τόλμησαν να προσθέσουν στη μικροαστική ζωή τους ένα τόσο δα όνειρο για τους ίδιους και τις οικογένειές τους. Ουδείς πλέον κάνει λόγο για κοινωνική δικαιοσύνη και ελάχιστοι είναι οι συνταγματολόγοι που ψιθυρίζουν ότι «οι Ελληνες πολίτες συνεισφέρουν ανάλογα με τις δυνάμεις τους». Λογικό, αφού η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση έκτακτης οικονομικής ανάγκης και επείγει το κλείσιμο της μαύρης τρύπας, προκειμένου να εισπραχθεί η επόμενη δόση. Και μετά, άντε πάλι απ’ την αρχή.

Το τελευταίο μαστίγωμα, προ διημέρου μάλιστα, αφορά τις αποδείξεις. Ο τέλειος παραλογισμός. Ακουσον, άκουσον. Οι αποδείξεις, μορφή επιβράβευσης του φορολογούμενου ώς πρόσφατα, τώρα μετατρέπονται σε τιμωρία. Οι πολίτες καλούνται να συγκεντρώσουν το 50% του εισοδήματός τους σε αποδείξεις. Αλλά, μήπως το μέτρο προσκρούει στο δικαίωμα του ατόμου να αποταμιεύει όσα χρήματα θέλει και μπορεί; Βεβαίως, το οικονομικό επιτελείο, ευφυέστερο του μέσου όρου, σκέφθηκε ότι έτσι θα ωθήσει υποχρεωτικά τον κόσμο να καταναλώσει, άρα θα ενισχυθεί η θνήσκουσα αγορά. Αλλά πόσοι είναι αυτοί που μπορούν να καταναλώνουν σε τέτοιο βαθμό και με ποια λογική εκείνοι που δεν μπορούν, θα τιμωρηθούν; Ουδείς αμφιβάλλει ότι οι κυβερνητικές αποφάσεις στοχεύουν στη σωτηρία της πατρίδας και της Ε.Ε., ενδεχομένως. Εκείνο που εξοργίζει, είναι η προχειρότητα και ο παραλογισμός των μέτρων που σε τελευταία ανάλυση είναι αμφίβολο αν θα αποδώσουν.

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...